Wat een maand...

Wat de titel zegt; wat een maand! Een maand om snel te vergeten maar ook een maand om nooit te vergeten. Maar zeker geen maand om over te doen, op 18 mooie uren na met onze 2e dochter.

Het begon op 28-9-2016, we hadden de 20-weken echo in het MCL. Na een geslachtsecho met 18 weken door een gecertificeerd echoscopist, wisten we dat we een meisje kregen en alles in orde leek. Mijn vader heeft een 'plek' op zijn rug waarvan we niet weten wat dat vroeger is geweest dus de echoscopist van de pretecho heeft het ruggetje goed bekeken en dat zag er prachtig uit zei hij, geen zorgen over die 20-weken echo. Dus we gingen er wat laconiek in, maar toch met een stemmetje in onze achterhoofd; Als het maar goed is...

Ik mocht gaan liggen op de tafel tijdens de 20-weken echo en ze begon met de echo. Ze zette het apparaatje op haar hoofdje om te kijken en BAM! Ik zag het meteen en de woorden van de echoscopist waren; Dit is niet goed... Dan word je roze wolk opeens gitzwart. Gynaecoloog erbij, zij zag het ook. Schrikken en huilen. We hebben al een gezonde dochter van bijna 4, en geen gekke afwijkingen in de familie dus de schok was groot. Vervolg; We zoeken contact met het UMCG en daar zullen ze u verder onderzoeken. Dan begint de achtbaan. 

Onderweg terug naar huis belde het UMCG al, morgenochtend 9.00 hebben we plek voor jullie. Hele aardige professor, lieve vrouw. Zij zag ook meteen dat het hoofdje niet goed was, een Lemon Sign zoals zij dat noemt. Ook zit er een banana sign in de grote hersenen. Volgens haar; typisch kenmerk van Spina Bifida. BAM! Daar is ie; de diagnose. Dit moet gepaard gaan met een open ruggetje maar dat kunnen ze niet vinden. Maar 1+1=2 dus het moet er zijn. Er word ons geadviseerd een vruchtwaterpunctie te doen (voor nu en de toekomst) en er moet een MRI gemaakt worden omdat onze dochter zo laag ligt. We gaan nog langs de afdeling Klynische Genetica en er word bloed afgenomen.

Een week gaat voorbij. Dan door de MRI en vervolgens weer de afspraak bij de professor. En als we daar komen zien we 3 bedrukte gezichten. Er zijn eiwitten gevonden in het vruchtwater en het open ruggetje is gevonden. Ook volgt er wederom een echo. Diagnose; Spina Bifida in de ergste vorm. Haar kleine hersentjes zijn nog verder weggezakt door het lek in de rug dus de situatie word alleen maar slechter voor haar. En dan de vraag; Waar wil je de zwangerschap beiindigen? Dat ze ons die vraag stelde, was voor ons genoeg om te weten dat dit leven niet voor onze 2e dochter weggelegd was. Complete schok maar ook helder! We hebben nog een paar mooie echofoto's meegekregen en toen naar huis om iedereen het slechte nieuws te vertellen.

En dan, op 11-10-2016, ben ik bevallen van onze dochter Naomi, na 21+5 weken zwangerschap. Verdriet maar ook trots, wat een mooi kindje. Ons mooie kindje. Wat ze zeggen is waar, met 20 weken is je kindje 'af' en moet het alleen nog groeien. 18 uren, wat waren ze mooi met jou Naomi. We zijn nu een dikke maand verder na de vreselijke echo! We missen je vreselijk!!!