Turbulente tijd

Ik wil graag van me afschrijven over de tijd na de bevalling.
Op het einde van de zwangerschap kregen we steeds vaker controles.
Mijn bloeddruk was te hoog en ik had in mindere mate eiwit in mijn urine.
Met 37 weken wederom controle in het ziekenhuis en kregen daarna te horen dat er onder behandeling van de gynaecoloog kwamen en vanavond nog werden ingeleid.
We hebben het nog met een dag kunnen uitstellen om het te laten bezinken.
De bevalling ging voorspoedig.
Eenmaal thuis ging het de eerste dagen goed. Ik kon traplopen en had nergens last van.
Tot op dag 3 ik onder aan de trap opmerkte dat ik scheef stond. Mijn ene been leek opeens korter dan de ander.
Die zelfde dag kon ik niet meer lopen. Mijn rechterbeen werd gevoelloos en kon hem niet meer bewegen.
Daarbij kreeg ik heel erg veel pijn. Ik ben de volgende ochtend met een ambulance naar het ziekenhuis gebracht
Neurologisch onderzoek was afwijkend. Maar 15 minuten daarna kon ik opeens gaan verliggen in bed.
De beweging kwam weer terug. Oorzaak werd niet gevonden.
Langzaam aan ging het op en af. De maanden erna verloor ik het gevoel in beide benen en armen.
Alles voelde verdoofd en wanneer ik wilde opstaan deed ik hier 10x over, omdat alle kracht was verdwenen.
6 maanden na de geboorte volgde opnieuw een neurologisch onderzoek. Een Mri en een spiertest.
Hieruit bleek dat ik wel degelijk klachten had die wijzen op een afwijking, maar dat er lichamelijk niets is gevonden.
Deze uitslag heeft 2 maanden op zich laten wachten.
In de tussentijd ging er vanalles door mijn hoofd. Ik kon niet de moeder zijn die ik graag wilde.
Ik kon er niet op uit met mijn zoon, niet dansen door de kamer.
Ik voelde me volledig hulpeloos.
Toen mijn zoon 9 maanden was weer opnieuw met opbouw gaan werken.
Ik ben gestart met psychosomatische fysiotherapie.
Tevens gericht op chronische pijn.
Hierbij leerde ik de pijn te verdragen en te leven met de klachten.
Je zoekt een balans tussen belasting en rust. Mijn lichaam leek overgevoelig voor pijnprikkels. En voelde alles te snel
Dit moest opnieuw worden aangeleerd.
Uiteindelijk ben ik er achter gekomen dat hevige angsten zich vertaalde in lichamelijke klachten.
Mijn angsten waren dusdanig, dat ik er letterlijk door werd verlamd.
14 maanden na de bevalling was ik volledig hersteld.
Dit alles is heel heftig geweest voor mij en mijn man.
We gingen in een achtbaan van voorspoed en tegenslag.
We hebben gedacht dat ik uiteindelijk in een rolstoel zou belanden.
Ik niet in staat zou zijn voor mijn zoontje te zorgen.
Nu is mijn zoontje inmiddels 18 maanden. Ondanks alle zorgen, pijn, angsten en onzekerheden was het het allemaal meer dan waard.
Momenteel zijn we bezig voor een tweede kindje. Ik weet immers welke weg te bewandelen als de klachten terugkomen.
Maar hopelijk is het niet meer nodig. Iedere zwangerschap is anders en nu weet ik ook wat ik kan verwachten..
Hoe dan ook, wij gaan ervoor🍀