Ik ben 25, in de bloei van mijn leven...

Ik ben 25, in de bloei van mijn leven... nieuwe baan, nieuwe opleiding, huis staat te koop dus waarom niet voor een brusje voor kleine R? Hij is inmiddels bijna 1,5 jaar en dat vind ik wel een goede tijd. ML vond dat ook toen hij op Hemelvaartsdag mijn pilstrip innam en weggooide. Hoeveel meer instemming heb je nodig? De eerste maand maakten we ons nog niet zoveel zorgen en waren we er niet continu mee bezig. Raar keek ik ook niet op toen ik ongesteld werd. Naja, een menstruatie kon je het niet noemen. 4 Dagen een beetje bruine afscheiding. Een zwangerschapstest was negatief, dus dit was dus mijn menstruatie zonder de pil. Op naar de volgende ronde.

Ik ben 25, in de bloei van mijn leven.... opeens wist ik het. Ik was zwanger! 31 juli had ik dan die positieve test in handen. Wat waren we blij! En weer zo snel zwanger, wat waren we gezegend! Hoe ik het wist? Het moment waarop ml zei dat mijn tepels er anders uitzagen. De keren dat de (knotsgekke) kat op schoot kwam liggen, de vage misselijkheid en de extreme vermoeidheid waarmee ik 's avonds tijdens het eten mee geconfronteerd werd. 3 Augustus hadden we een bb meeting en de ochtend begon met wat rozige afscheiding. Heel normaal dacht ik, we hebben gister gevreeën.... Dus ik ben naar de afgesproken plek gegaan en dacht er niet meer aan.

Ik ben 25, in de bloei van mijn leven..... Thuis aangekomen ga ik weer eens naar de wc. Oei, meer bloedverlies.. dat had ik niet gedacht. Maar even aankijken. Wel ml gebeld en mijn instinct gedeeld. Dit zou een miskraam worden. De dagen erna bleef ik bloed verliezen, niet veel, oud, bruid, iets meer, helder, het verschilde per uur. Gek werd ik ervan. Dus toch maar de vk gebeld. Als het in het weekend zou stoppen, zou het nog goed kunnen zijn. Maar zoals ik al aanvoelde, stopte het niet. Ik heb gewerkt, gehuild, gelachen, gejankt en afscheid genomen. Heel bizar hoe de hormonen met je emoties spelen. Ik weet nog hoe ik voelde dat ik niet meer zwanger was, ik was niet meer moe en niet meer misselijk. Mijn hart brak toen ik hem in zijn ogen keek en zijn laatste stukje hoop kapot maakte.

Ik ben 25, in de bloei van mijn leven.... De week erna, op woensdag 10 augustus had ik weer contact met de vk. Ze wilde toch een echo maken om te zien of er niks was achtergebleven aangezien ik nog steeds vloeide. Dus ik met R. daar naar toe. Ze kon het niet zo heel goed zien omdat mijn darmen er voor aan het dansen waren, maar ze verwachtte dat de baarmoeder leeg was. Het bloeden moest dus snel minder worden. Niet, dan moest ik weer bellen. ML was niet te genieten daarna, alle hoop was vervlogen.. Vrijdag 12 augustus. Ik had die nacht slecht geslapen, maar moest werken. Ik voelde me niet fit maar gaf de schuld aan slaaptekort. Toch maar eens tempen op mijn werk. 37,8. Oei, dan maar pcm erin! Het ging echter niet over en er kwam niks zinnigs meer uit mijn handen. Toch maar een collega in vertrouwen genomen en ziek naar huis gegaan. Nog een keer naar de vk, echo, beter te zien, baarmoeder leeg. Rustig aan doen, het weekend thuis blijven en afwachten.....

Ik ben 25, in de bloei van mijn leven.... Zaterdagochtend. Weer rot geslapen. Even tempen. Oh nee he, 38,5. Geen goede timing. Ml heeft een vrijgezellenfeest, hoe gaan we dat doen? DL zou al bij opa en oma slapen omdat ik normaal gesproken late dienst had en ml pas s nachts thuis zou komen. ML wakker gemaakt, hij heeft zijn ouders gebeld of R eerder mocht komen en moest onze mk via de telefoon vertellen. Terwijl hij R wegbracht, belde ik de vk. Ik moest naar het ziekenhuis voor bloedafname en nog een echo. Ik wilde ml zijn dag niet verpesten, dus verpestte ik die van mijn moeder door huilend op te bellen om te vragen of ze met me naar het ziekenhuis wilde omdat ik koorts had na een mk. Dat was natuurlijk erg schrikken voor al deze lieve mensen....

Ik ben 25, in de bloei van mijn leven.... Ik zag doemscenario's. Ik dacht dat ik aan een antibiotica infuus zou moeten, dat ik moest blijven. Toen de vk me daar vertelde dat ik nuchter moest blijven voor een eventuele curettage wilde ik mijn spullen pakken en weer weglopen. Opeens voelde ik me stukken beter! Maar ik bleef, wachten en na 2 uur stond ik weer buiten. Niks te zien in de baarmoeder, niet echt tekenen van een infectie in mijn bloed dus niks aan de hand. Gewoon een virusje waarschijnlijk. Oh ja, R. had de woensdag ervoor ook koorts zonder aanleiding, gewoon slechte timing dus. Het hcg in mijn bloed was echter nog niet weg, dus nu moet ik woensdag (wat is er met woensdag?? komt telkens terug...) terug op de poli. Gewoon voor controle. Stel dat de hcg omhoog gaat, zit de zwangerschap misschien ergens buiten de baarmoeder. Maar daar gaan we niet van uit...

Ik voel me al weer wat beter, heb geen koorts of verhoging meer, maar voel me emotioneel en fysiek moe. Ik heb vrede met de mk, maar het duurt allemaal zo lang. Ik blijf vloeien hoewel het nu minder lijkt te worden. Maar 2 weken lang vloeien, hoop, wanhoop, verdriet, boosheid... dat vreet een hoop energie. Vandaag mijn baas gebeld en alles uitgelegd. Hij was erg begripvol wat heel erg fijn was.

Ik ben 25, in de bloei van mijn leven.... We gaan vrijdag op vakantie. En ik zeg jullie dat ik dan zonder vloeien in mijn nieuwe bikini in de Middelandse Zee ga zwemmen!

Ik ben 25, in de bloei van mijn leven.... Dag lieve kleine inimini, ik vind het jammer dat ik je nooit heb mogen leren kennen.... Maar je bent een deel van wie nog mag komen!
Ik ben 25, in de bloei van mijn leven.... Hallo nieuwe ronde!