Van collegea moet je het hebben

[vrienden]Sinds 2 december ben ik aangenomen op een andere afdeling. Ik heb dezelfde dag aan mijn collega's een mailtje gestuurd dat ik een andere baan heb waar ik 1 februari ga beginnen. Ik heb van welgeteld 1 iemand een mailtje terug gehad om me te feliciteren. Op mijn werk ook wel wat felicitaties, maar ook meer de vraag waarom ik weg ga. Tsja, ik ben jong, heb 3 jaar op orthopedie gewerkt en ben toe aan iets nieuws. Dat verhaal van pisvlek heb ik natuurlijk achterwege gelaten.
Nou trok ik me daar niet zo heel veel van aan, lekker belangrijk! Maar de laatste tijd valt me op dat sommigen, waar ik het goed mee kon vinden, steeds afstandelijker worden. Ik moest bijvoorbeeld met oud en nieuw werken. Niemand heeft gevraagd hoe mijn oud en nieuw was en hoe BL het had gedaan. Iedereen vroeg het aan elkaar, maar mij sloegen ze over. Oudjaarsdag vroeg ik aan mijn teamhoofd of ik de zondag eventueel vrij kon nemen als het rustig was (in overleg met collega's). Een collega zei dat we daar zaterdag wel naar zouden kijken, of er patienten weg gingen en of het mogelijk was. Kom ik zaterdag op mijn werk, hoor ik de dagdienst tegen die collega zeggen: 'Oh, jij bent morgen lekker vrij he?' Sorry????? Hadden we dat niet even kunnen overleggen? Als ik het die dag er voor niet geopperd had, had ze het nooit zelf verzonnen!! Ik heb later gevraagd of zij vrij wilde en toen zei ze heel zielig: 'Ja graag, als je dat goed vind?' Ach, ik heb nu 2 weken vakantie, dus ik deed niet zo moelijk.

Eén van de nachtdiensten vroeg hoe het met BL zijn nek ging (ja, sommigen zijn ook nog lief hoor). De ander: 'Oh, wat was er dan?' Ik heb vanaf mijn bevalling iedereen op de hoogte gehouden via de mail en het KISS syndroom stond daar ook duidelijk in vermeld. Maar ach, na mijn vakantie nog 7 dagen werken en dan zwaai ik naar ze. Ik ga me lekker bezig houden met pasgeboren baby's en hun trotse mama's![/vrienden]