Welles/Nietes

Deel 1:

'Lief, Roas heeft mij een geheimpje verklapt.... Hij wil graag een broertje of zusje erbij.' Zo begon ik het gesprek Vrijdagavond over een eventuele tweede beeb, vlak voor we naar mijn zus gingen. Dat werd gelijk afgezeken. ML wil namelijk eerst verhuizen en dan pas aan een tweede gaan denken. Dan vraag je je misschien af waarom we dan niet gewoon gaan verhuizen. Dat gaat helaas niet. ML is 2 jaar geleden een eigen schildersbedrijf begonnen. Om een hypotheek te kunnen krijgen, moet je minimaal 3 jaar jaarcijfers kunnen overhandigen en dan is het nog maar de vraag of ze 100% financieren. Voordat we dan dus alle cijfers hebben en er achter zijn hoeveel hypotheek we kunnen krijgen, zijn we 1,5 jaar verder. Roas is dan al 2 jaar. Dan moeten we ons huis nog te koop zetten en zelf op zoek naar een ander huis, dus ik zie al 2 jaar voorbij gaan zonder tweede beeb. Daarnaast wil ML niet 2 kinderen op 1 kamer (dat zou dan moeten hier in huis) en ook niet dat de volgende maanden lang bij ons op de slaapkamer ligt. Wat als we gingen verhuizen, er verbouwd moest worden en ik bekkeninstabiliteit zou krijgen? Ik stond paf. Niks geen vraag: 'Hoe zou jij het willen? Wat heb jij in je hoofd?' maar: 'Vrouwen denken alleen maar aan de emotionele dingen en niet aan de realiteit' 'Regel jij dan een hypotheek' dat soort dingen. Heb ik er dan niks over te zeggen? Mijn tranen slikte ik maar weg en maakte mezelf en Roas klaar om naar mijn zus te vertrekken. Eenmaal daar begon ML gelijk aan het bier (met 10% alcohol) dus liet ik de fles rode wijn die IK had meegenomen maar staan.... Overleggen is was gister niet zijn sterkste kant.

Deel 2:
Zaterdagochtend ging ML zijn bed uit om 8 uur, helemaal uit zichzelf. Ik dacht, die heeft spijt wat hij heeft gezegd. Toen ik eenmaal uitgeslapen beneden kwam, was ik nog steeds chagrijnig. ML voelde dat en vroeg wat er aan de hand was. Ik zei dat ik het gesprek van gister niet leuk vond. Oh, was t antwoord en meneer ging zitten werken achter de laptop. Nadat we boodschappen hadden gedaan en Roas weer op bed lag, vroeg ik: 'Wil je niet weten waarom ik het niet leuk vond?' Nou, dat wilde hij toch wel weten. Dus ik uitgelegd dat ik het gemeen vond dat hij een paar maanden geleden nog zei dat hij het leuk zou vinden, een tweede, als Roas 1,5-2 jaar is en dat hij nu opeens dus nog minimaal 1,5 jaar wil wachten met zwanger worden. Dat hij niet eens aan mij had gevraagd hoe ik er over dacht. Dus gelijk maar eraan toegevoegd dat ik dacht om begin volgend jaar zwanger te worden (proberen) en als de kleine er dan was werkt hij 3 jaar voor zichzelf en konden we ons rustig gaan orienteren op een hypotheek en huis. ML vond dat verre van realistisch. Wat we geen hypotheek kunnen krijgen? bla bla bla.... Mijn tranen kon ik niet meer binnen houden. Toen reageerde ik volgens ML als een klein kind dat haar zin niet kreeg. 'Je zit op de bank en puft er nog 1 uit' 'Ga jij dan 36 uur werken en regel op jouw salaris een hypotheek' 'Ik betaal al alles' en daar is ie dan: 'Er zijn er zeker een paar bezig op dat forum'. Nou, ik ontplofte!! Ooit nagevraagd wat mijn wensen en dromen zijn? Is het zo raar om het niet nodig te vinden dat iedereen een eigen kamer heeft. Dat ik straks bij elk huis zou zeggen, ja, dit is leuk, alleen omdat ik nog een kind zou willen krijgen?? De rest van de middag hebben we amper tegen elkaar gesproken en stroomden de tranen nog lang over mijn wangen.

Deel 3:
zaterdagavond zat ik met BL in bad. ML kwam nog even kijken want die moest weer naar de waterpolo. Ik wilde hem nog 1 ding zeggen, namelijk dat ik geen klein kind was maar dat dit gewoon iets is wat ik heel graag wil, dat ik dacht dat hij dat ook wilde en als het dan blijkt niet zo te zijn, dat dat pijn doet en dat ik daar best om mag huilen! Hij vond mijn chagrijnigheid ook maar kinderachtig maar zei wel dat hij het ook graag anders had gezien, dat ie gelijk zou verhuizen als het kon en dat hij het ook leuk zou vinden als Roas 1,5-2 jaar zou zijn, maar dat het nu eenmaal niet kan. Daarnaast staat zijn hoofd heel ergens anders naar, nu zijn pa weer zwaar alcoholist is. Ik wist niet dat dit weer zo ernstig was en zei dat als hij niet met mij erover praatte, dat ik dan ook niet kon weten wanneer ik iets wel of niet kon opperen. Kortom, hij zou dus wel willen maar wil dus eerst de zekerheid van een hypotheek en een nieuw huis. Niks tegen in te brengen, ik zal dit nooit winnen.

Maar ik kan er natuurlijk wel wat aan doen. Ik ga banken zoeken, die naar de cijfers van vorig jaar en dit jaar willen kijken. Of het mogelijk is om een hypotheek te krijgen.
Waar ik nog meer over in zit..... Jullie weten inmiddels dat ik de afgelopen 2 weken dacht dat ik zwanger was, 2 negatieve testen bewijzen het tegendeel. Maar toch twijfel ik nog steeds, heb nog steeds kwaaltjes. Wat als ik nou volgende week niet ongesteld wordt? Hoe zal hij dan reageren? Ik weet niet eens of ik het hem wel zou durven vertellen. Waarschijnlijk ben ik niet zwanger en zit ik alweer aan de grootste doemscenario's te denken zonder enige aanleiding, maar toch.

Ik voel me zwaar kl*te!! Ik wilde zo graag volgend jaar weer moeder worden. Niet omdat sommigen van jullie zwanger zijn of weer aan het proberen, maar omdat ik het ZELF wil. Omdat ik het leuk zou vinden voor Roas, dat ie samen met een broertje of zusje opgroeit, zonder dat hij al naar school moet, voor mezelf, omdat ik heimwee heb naar het zwanger zijn en omdat ik al helemaal verliefd ben op Roas en een lekker gezinnetje wil, voor ML om nogmaals te laten zien dat ik de rest van mijn leven met hem en onze kinderen wil zijn. Omdat ik zijn droom 2 jaar geleden niet heb tegengehouden, het starten van zijn eigen bedrijf, en ik mijn eigen droom nu ook waar wil maken, een fijn gezin met meerdere kinderen en daarna de SEH op.

Onbewust was die eerste (en tweede) negatieve test een hele teleurstelling.
Maar hoe graag ik ook zou willen..... It takes two to tango!