Eerste `werkdag`

Gister kwam ik netjes om half 8 in uniform op de afdeling. Zoals afgesproken, ik kom mijn goede wil tonen. De afspraak was ook dat ik niet in zorg zou staan, maar gewoon mijn mail zou lezen en wat baliewerkzaamheden, als ik moe was, mocht ik naar huis. Mijn teamhoofd (TH) riep me in zijn kantoor. We gingen een gesprek aan wat doorging op ons telefoongesprek van de dag ervoor. Ik zou 'rustig' aan opbouwen. Als na een paar weken bleek dat het toch te zwaar of vermoeiend zou zijn, moest ik er maar over na denken om ontslag te nemen en eventueel te gaan flexen (uitzendkracht binnen het ziekenhuis) zodat ik dan mijn eigen uren kon indelen. Van binnen begon ik al weer te koken. Toen kwam de vraag of ik tussen 10 en 12 de patienten van een collega over wilde nemen want zij had cursus. Ik heb nee gezegd (vond ik erg knap van mezelf) en gezegd dat dat niet de afspraak was. Daar kon hij niet zo veel op terug zeggen. Diezelfde collega vroeg het ook nog eens aan mij en ik weer uitgelegd dat ik dat niet zou doen omdat dat niet de afspraak was. Haar reactie: 'Wat ga je dan de hele dag doen?' met een scheef gezicht. Ik borrelde lekker verder. De rest van de dag heeft zij niks tegen mij gezegd. Met andere collega's heb ik het er wel over gehad dat ik erg moe ben en dat ik daarom rustig aan begin en die begrepen het gelukkig wel. Mail gelezen, postvak uitgezocht, de baliemedewerkster geholpen en ja, toch ook geholpen bij iemand verband aan te leggen (het was erg druk en mijn collega vroeg het heel lief).

Om kwart voor 12 had ik het echt gehad. Ik was onwijs moe en wilde het liefst mijn bed in. Ik naar mijn TH. Die zei: 'Wil je nu al naar huis?' Eh ja, daarom ben ik hier. Waarom was ik dan zo moe? Hij vond het jammer dat ik het niet langer volhield maar verwachtte mij morgen (vandaag dus) gewoon weer of half 8 op de afdeling en ik zou dan blijven tot half 2, dan heb ik een gesprek met de bedrijfsarts. Ook werd verwacht dat ik de zorg in ging en ik moest maar uitvinden wat mij zo moe maakte. En dan wilde hij ook nog dat ik vrijdag gewoon een hele dag kwam werken, daarna heb ik een week vrij en kan ik uitrusten en het weekend daarop verwachtte hij dat ik gewoon de volle dagdiensten zou werken. Hij dacht zelf dat ik het thuis beter moest organiseren en dat ik vast energie zou krijgen van mijn werk en voldoening aan de hulp aan patienten. Hoe we de uren moesten compenseren, of ik die later zou inhalen of met vakantie uren (SORRY????) Ik ben gewoon ziek, ik hoef niks in te leveren of in te halen!! Hoewel ik allang op een laagje water flink aan het koken was, bleef ik rustig. Weer een heel verhaal over dat ze al heel schappelijk zijn, dat ik toestemming heb gekregen om 50% ouderschapsverlof op te nemen, dat ik met halve dagen mag beginnen, dat ie me gister en vandaag uit de late dienst had gehaald, daarvoor een flexer had moeten regelen wat weer geld kost enz. Hij wilde eventueel wel toekomen dat ik langer dan 2 maanden 50% ouderschapsverlof op kon nemen (ik zou na 2 maanden 3 dagen gaan werken), maar als dat een jaar zou duren, dat kan niet. Er gaan 3 collega's weg (inmiddels 4, er kwam gister nog iemand ontslag nemen) en hij wil inzet van iedereen en dus ook van mij. Ik heb meerdere malen aangegeven dat ik te moe ben, dat ik in mijn bevallingsverlof amper tijd voor mezelf heb gehad (alle babys huilen en dat verlof is om te wennen dat ik weer moet werken). Uiteindelijk ging ik afgemat en verdrietig naar huis. Ik heb in de auto ook even een flink potje zitten janken. Ik voel me zwaar onder druk gezet, ik wil best reintergreren maar dan wel op mijn tempo.

Vandaag werd ik dus om half 8 verwacht, maar ik heb me afgemeld. Ik trek het niet om tot half 2 te werken en dan nog een gesprek aan te gaan. Ik ben heel benieuwd wat de bedrijfsarts zegt. Vanmiddag zullen we het weten. Ja, jullie ook, want ik ben blij dat ik het met jullie kan delen! Mijn lieve bbdinnetjes!