Mijn bevallingsverhaal

Ik heb dit verhaal al een tijdje op de computer staan, maar wil het ook met jullie delen!

Zondag 28 februari 2010: De mooiste dag van mijn leven

28 februari is de dag dat jij, Roas, ter wereld kwam. Maar
eigenlijk begint het verhaal op donderdag 25 februari. Ik was op controle bij
de verloskundige, dit keer bij Marjolein. Ik had al drie weken last van harde
buiken, voorweeën en verloor al stukjes van de slijmprop. Alles verliep verder
prima, je hartje klopte goed, je groeide goed en mijn bloeddruk was ook prima. Marjolein
wilde inwendig onderzoek doen omdat ik de week ervoor al 1 cm ontsluiting had.
Nu bleek dat al 2 cm te zijn. Ik was blij dat de harde buiken en voorweeën ook
al wat werk hadden verricht. Marjolein stelde voor om me te strippen. Hiermee
probeert ze de vliezen wat los te woelen van de baarmoeder, zodat het hormoon
oxytocine vrijkomt. Dit hormoon zorgt ervoor dat de weeën opgewekt worden. Het
strippen geeft echter geen garantie dat de bevalling ook daadwerkelijk op gang
komt. S Middags wel weer krampen gehad, maar het zette niet door. Vrijdag
verloor ik de hele slijmprop en ik dacht, nu duurt het echt niet lang
meer. Maar helaas, geen weeën.

Zaterdagochtend werd
het wat spannender. Ik had weer eens harde buiken, maar ik merkte dat ze zo om
de 10 minuten kwamen. Zou het dan toch? Ik ben eerst maar gaan douchen en met
Ties overlegd, maar uiteindelijk heb ik toch de verloskundige gebeld. Ik kreeg
Evelien aan de telefoon, die had dienst. Ze zou even langs komen en kijken of
ze me nogmaals kon strippen. Dat heeft ze ook gedaan. Ik had nog steeds maar 2
cm ontsluiting, maar het was het proberen waard. Evelien vertelde ook dat
Marjolein er al aan gedacht had om mijn vliezen te breken omdat ik al zo lang
aan het rommelen was. Maar omdat ik nog geen 40 weken zwanger was, was de kans
aanwezig dat ik ook geen weeën zou krijgen als mijn vliezen gebroken zouden
zijn, dus heeft ze het bij strippen gelaten.
Nadat Evelien mij voor de tweede keer gestript had, voelde ik s middags
toch wel meer krampen en ik merkte dat er meer regelmaat in kwam. Aan het eind
van de middag zelfs om de 4 minuten!! Om 19:00 besloot ik om nog even te
douchen. Even ontspannen en mijn rug wat losser maken door de hete
waterstralen. Plotseling zag ik dat het
water een raar kleurtje kreeg en wat bleek, ik verloor bloed. Ik schrok heel
erg en ben gelijk onder de douche vandaan gegaan om Evelien weer te bellen. Die
wist me echter gerust te stellen. Ze zei dat de baarmoederhals waarschijnlijk
aan het werk was en dan kan je wat bloed verliezen. De adrenaline stroomde door
mijn lijf van de schrik, waardoor de weeën ook weer afnamen. Ik vertelde
Evelien van de krampen die ik had gehad en dat ze wel regelmatig kwamen. Ze
vertelde mij dat ze wel verwachtte dat ik haar later in de avond of nacht wel
zou bellen. Het was weer afwachten.

Het duurde even maar de krampen kwamen terug. Er was echter
geen klok op gelijk te zetten. Ik durfde niet naar bed te gaan omdat ik bang
was dat ze weer zouden ophouden. Ties en
ik hebben nog een tijd op de bank gezeten. Om 00:00 begon het weer regelmatiger
te worden, het waren geen heftige weeën, maar
om 1:45 hebben we Evelien weer gebeld. Om 2 uur was ze bij ons en ze
heeft weer inwendig onderzoek gedaan. Ik had inmiddels 3 cm ontsluiting en
Evelien besloot om mijn vliezen te breken.
Inmiddels was het half 3 en nadat ik vruchtwater verloor begonnen de weeën
gelijk heftiger te worden en kwamen om de 4 minuten. Evelien besloot om nog even naar huis te gaan
en zou om 6 uur terug zijn, tenzij de weeën regelmatig bleven komen, dan
moesten we natuurlijk bellen. Ik kon nog lachen om de golven vruchtwater die ik
verloor, dus het kon nog wel even duren. Maar mijn lichaam dacht daar anders
over. De weeën werden heftiger en ik moest ze gaan weg puffen. Om 3:00 heb ik
aan Ties gevraagd of hij mijn moeder wilde bellen. Die was hier om 3:30. Een
kwartier later hebben we Evelien maar weer gebeld en ben ik op bed gaan liggen.
Ik had namelijk geen buik- maar rugweeën. Ik wist niet meer hoe ik moest zitten
of liggen en weg puffen was moeilijk. Evelien was er om 4:00. Helaas, nog
steeds maar 3 cm ontsluiting en Evelien opperde om over een uur weer te kijken
en anders naar het ziekenhuis te gaan voor pijnstilling. Ik had nog een uur om
er over na te denken, want ik wilde heel graag thuis bevallen. Dat uur ben ik
in bad gegaan. Dit was erg lekker voor mijn rug, het warme water verzachtte de
pijn een beetje. Om 5 uur weer uit bad en op bed en 4 cm ontsluiting. Het
schoot dus niet echt op. Ik heb samen met Ties besloten om toch naar het
ziekenhuis te gaan. Ik dacht, als ik die rugweeën blijf houden en het blijft
nog lang duren, houd ik het niet vol.

Om half 6 maakten we ons klaar om naar het ziekenhuis te
gaan. In de auto, Ties wist niet zo goed hoe hij moest rijden. Hard, zacht,
stoppen voor rood of doorrijden, hier hadden we natuurlijk geen rekening mee
gehouden. Om 6 uur kwamen we aan in het ziekenhuis. Ik moest eerst een half uur
aan de CTG, kijken of je hartslag goed was en of jij ook de pijnstilling aan
kon. Nog steeds maar 4 cm ontsluiting en Evelien zou telefonisch overleggen met
de gynaecoloog. Tijdens de CTG moest ik op mijn rug blijven liggen, wat erg
vervelend was door de rug weeën. Ik wist niet de goede houding te vinden om ze
op te vangen. Evelien kwam terug en
vertelde dat ze in plaats van een morfine injectie een infuus wilden aanleggen
met weeenopwekkers en pijnstilling. Als ze eerst de morfine injectie zouden
geven, zouden we 4 uur moeten wachten voordat ze wat anders konden geven. De
weeenopwekkers zou ik krijgen omdat mijn eigen weeën niet krachtig genoeg waren
om ontsluiting te maken. Daar was ik wel
bang voor, ik had nu al heel veel pijn en dan zouden ze nog heviger worden,
maar met pijnstilling zou het beter op te vangen zijn. Het was inmiddels 7 uur
en de verloskundige in het ziekenhuis zou gaan overdragen naar de dagdienst en
me dan aansluiten op het infuus. Dit werd pas om 7:45 gedaan met nog steeds
maar 4 cm ontsluiting. Ondertussen mocht ik al wel weer op mijn zij liggen en
kon ik de weeën weer wat beter opvangen.
De weeën werden gelijk heftiger, maar de pijnstilling werkte ook gelijk.
Ik had ook een knopje waar ik zelf op kon drukken voor een extra shot, maar dit
kon maar om de 5 minuten. Ik ken dit soort pompen van mijn werk en ik weet nog
dat ik zei: Ik weet dat hij het nu niet
doet, maar ik druk toch! Tussen de weeën door was ik erg relaxed en sliep ik
half. Toen Ties en Evelien aan me vroegen hoe het ging kon ik zelfs weer even
glimlachen! De weeën waren dan wel heftiger, maar omdat ik zo ontspannen was
kon ik ze veel beter weg puffen. Evelien zou weggaan als de dagdienst het
helemaal over had genomen en om 8:20 stond ze op het punt om weg te gaan.
Totdat ze naar me keek. Ik kreeg een oerkracht gevoel over me heen en ik had
het gevoel dat ik moest poepen en overgeven te gelijk. Ik wist niet wat me
overkwam. Ik had totaal geen controle meer over mijn lichaam. Evelien keek me
aan en zei: Volgens mij heb je nu een perswee, he? Ik antwoordde dat dat
inderdaad het geval was en dat ik al wat tussen mijn benen voelde. De
verloskundige van het ziekenhuis stelde vast dat ik al 9 cm ontsluiting had en
ik mocht meepersen. Evelien is toen toch maar gebleven. Na drie kwartier aan de weeenopwekkers en
pijnstilling gelegen te hebben, had ik er 5 cm ontsluiting bij gekregen. Dat
was snel!! Het zou nu echt niet lang meer duren of Ties en ik zouden eindelijk
kennis met je maken. Toch was ik erg moe en vond ik het op het begin moeilijk
om goed te persen. Ik heb zelfs een keer
geroepen dat ik het niet kon. Maar na een half uur was ik het zo zat en kreeg
ik een adrenalinekick van heb ik jou daar, dat ik al mijn laatste kracht
gebruikte om te persen. Omdat Ties en mijn moeder mijn schouders ondersteunde,
perste ik ook meer met mijn buik en dat zette zoden aan de dijk. Na drie
kwartier persen, kwam je om 9:04 op zondag 28 februari ter wereld. Je werd
gelijk op mijn buik gelegd en alle pijn van de uren daarvoor was verdwenen! Wat
was je mooi, en lief en klein! En wat was je vader blij om je eindelijk te
kunnen zien!! Ik keek naar hem en hoe hij naar jou keek en ik wist het: dit
zijn de twee mannen in mijn leven waar ik intens veel van hou en de rest van
mijn leven mee wil delen. Ik voelde me intens gelukkig!

Ik dacht dat het allemaal voorbij was. Jij was er en ik
dacht dat het daarmee klaar was. Ik was even vergeten dat de placenta ook nog
moest komen. Die hoort binnen een uur na de bevalling geboren te worden, anders
moet het operatief verwijderd worden. Het duurde en duurde, kreeg de maximale
hoeveelheid medicijnen om de placenta uit te drijven. Ook werd je aan mijn
borst gelegd, waar je gelijk goed aan dronk. Dit stimuleert ook de baarmoeder
om samen te trekken. Om 9:55 (10 min voor de deadline) kwam de placenta er
uiteindelijk uit. Dat scheelde maar een haartje. Was het nu dan voorbij? Nee.
Ik was ingescheurd en moest nog gehecht worden. Evelien was inmiddels weg en de
verloskundige in het ziekenhuis begon met hechten. Ze vertelde dat ze de een na
laatste perswee iets zag scheuren en bij de laatste perswee mocht ik daarom
alleen maar puffen. Dit had ik ook goed gedaan, maar toch was het flink ingescheurd.
Ik kreeg wat inwendige hechtingen en vijf uitwendige. De verdoving werkt niet
zo goed in de bovenste huidlaag dus sommigen voelde ik wel. Maar na een
bevalling kan je alles hebben! Om 11 uur waren we klaar met alles. Daarna
kregen we wat te eten en ben ik even gaan douchen.

Ties en mijn moeder, oma Edith, hadden inmiddels iedereen
gebeld dat hun neefje en kleinzoon geboren was. Opa Wim kwam eerst op bezoek.
Zijn dochter, Astrid, was toen 35 weken zwanger en lag toevallig op dat moment
op dezelfde afdeling door complicaties, en kwam ook even naar de kleine Purk
kijken. Later kwamen tante Wendy en Brenda en oom Berry ook nog even kijken.
Opeens voelde ik me heel erg moe en net toen ik even wilde gaan slapen, kwam de
verpleegkundige om te zeggen dat we naar huis mochten. Het was inmiddels half
1. Dat liet ik me geen tweede keer zeggen. Je werd dik ingepakt en voor het
eerst in de maxi cosi gelegd. Ook jij was moe van de gebeurtenis, zelfs in de
koude wind werd je niet wakker. Ik weet nog dat ik naast je in de auto zat en
elke keer als we een bocht doorgingen, voelde ik mijn (lege) buik heen en weer
schuiven! Heel raar gevoel.

Eenmaal thuis aangekomen zat het huis vol met visite. Opa
Jan en oma Elly, oma Edith en opa Wim je tantes en ooms. Het hele huis was versierd!
Er hingen vlaggetjes, ballonnen en een hele grote ooievaar op het raam. Terwijl
jij hard aan het werk was om de wijde wereld in te gaan, hebben tante Wendy en
Brenda het hele huis opgeruimd en versierd. Omdat we allebei heel erg moe
waren, zijn we snel na thuiskomst naar bed gegaan. Voor de visite was dat ook
een teken om naar huis te gaan. We hebben een uurtje op bed gelegen en toen
kwam de kraamzorg al, Jacqueline. Een hele aardige meid van 21 die ons de beste
kraamdagen heeft bezorgd!