Gefrustreerd...

HoiHoi,
Ik dacht doe het ook maar een keertje lekker van me afschrijven en lekker klagen...
Ik ben vandaag precies 40 weken lichamelijk helemaal geen klachten hoor (waar ik heel dankbaar voor ben).
Maar jeetje hoe ik de laatste maar weken ben niet te genieten... erger me dood aan van alles en iedereen.
Ik ben super charijnig en kan heel bot zijn en niemand om me heen hebben.

Mijn grootste irritatie is al die mensen die zoveel bemoeien familie en vrienden die om het uur appen en als je niet reageert bellen.
Om te vragen hoe het gaat en als je al wat voelt... jaja ik weet dat het allemaal ‘goed’ bedoelt is maar toch.
Mijn zus die zich zelf uitnodigt op de bevalling door 100x te zeggen je belt me wel als je naar het ziekenhuis gaat dan kom ik.
Ik wil er niemand bij hebben (behalve de mensen waarvan IK heb gevraagd als ze dr willen zijn) dat is toch niet zo gek ik vraag toch niet zo veel.
Of familie die verwacht dat als de baby lekker thuis gelijk kunnen komen.
En ik snap dat ik dit ook gewoon kan aangeven maar ben bang dat ik me zelf niet onder controle heb.

En hier komt nog een frustratie van mij dat oppeens oude ‘vriendinnnen’ waar ik helemaal geen contact meer mee heb ( sommige door ruzie geen vriendschap meer).
Allemaal contact zoeken en heel geïnteresseerd zijn nou ik noem het meer nieuwsgierig.
Je hoort nooit wat van ze en nu krijg je een baby en iedereen wil weer lekker op bezoek komen.

Ik snap dat iedereen blij en enthousiast is maar een het is een blijft wel een klein kwetsbaar Babytje...
Het lijkt nu alsof iedereen strakjes aapjes komt kijken in de dierentuin...
Ik wil lekker met rust gelaten worden en wachten totdat ik ga bevallen.

NouNou dit was mijn geklaag snap dat het niet het einde van de wereld is maar toch.
Iemand die dit ook herkent of ben ik een aansteller hahaha😅

Nou groetjesss