Iemand ervaring met nachtangst ?

Hallo, mijn zoontje is 6 jaar en heeft dat ook de eerste keer gehad rond die leeftijd. Meestal krijgt hij het ongeveer een uurtje na het in slaap vallen. Hij is dan heel hard aan het huilen en is ook ontroostbaar en hem vasthouden of tegen spreken om hem te kalmeren zorgt voor nog meer paniek. De eerste keren was het heel angstaanjagend voor ons, maar als we de volgende dag vroegen waar hij bang voor was wist hij van niks. Het lijkt precies alsof hij dan intrance is, heel raar. We blijven nu meestal in de buurt zodat hij zich zeker geen pijn doet en na 5 of 10 min gaat hij in ons of zijn eigen bed liggen en valt gewoon terug in slaap. Ik ben toen ook op internet gaan zoeken, maar veel is er ni over geweten. Ik heb hier wel gemerkt dat hij er iets vaker last van had als het in de kamer te warm was. Ik zal je een linkje doorsturen waar ik wel nuttige info vond, mss helpt het jullie ook.

Lieve meiden bedankt voor jullie reacties! Ben eigenlijk bijna zeker dat het bij haar begint als ze vermoeid is. Vanmiddag haar wel op bed gelegd maar wilde niet slapen. Haar uiteindelijk lekker op haar bedje laten rusten en even een tablet gegeven zodat ze even tot zichzelf kon komen hopelijk werkt dit voor haar wel!

Ik vind het wel fijn om te zien dat jullie dit herkennen. Ik kende het echt niet. Maar zoals jullie beschrijven je instinct roept knuffelen troosten maar dat werkte gisteren averechts. Dus mocht het nog eens voorkomen gaan we gewoon bij haar zitten aanwezig zijn maar meer niet. Nogmaals bedankt allemaal! 🍀

Lieve meiden bedankt voor jullie reacties! Ben eigenlijk bijna zeker dat het bij haar begint als ze vermoeid is. Vanmiddag haar wel op bed gelegd maar wilde niet slapen. Haar uiteindelijk lekker op haar bedje laten rusten en even een tablet gegeven zodat ze even tot zichzelf kon komen hopelijk werkt dit voor haar wel!

Ik vind het wel fijn om te zien dat jullie dit herkennen. Ik kende het echt niet. Maar zoals jullie beschrijven je instinct roept knuffelen troosten maar dat werkte gisteren averechts. Dus mocht het nog eens voorkomen gaan we gewoon bij haar zitten aanwezig zijn maar meer niet. Nogmaals bedankt allemaal! 🍀

Wat naar voor jou en je dochter! Mijn oudste dochter kreeg dit ook toen ze overging naar een open bedje toen ze 3 jaar was. De vermoeidheid door het slechter slapen in het open bedje veroorzaakte het. Het ging ook vanzelf weer over. Mijn neefje heeft het ook en mijn zus bleek het vroeger ook te hebben. Blijkt een erfelijke factor in te zitten.

Zoals anderen al zeggen: je kan er alleen voor haar zijn en proberen de vermoeidheid te verminderen. Ik hoop dat het snel over gaat!

Je aanwezigheid is 9/10 keer genoeg, laat 't even gaan. Als ze eruit zijn dan kan je weer contact maken.

Ja, dat klinkt wel echt als night terrors ja. Mijn beide kinderen hebben het gehad. De oudste heeft de meeste gehad. Zij had het steevast als we ergens anders sliepen (vakantie, of overnachten bij vrienden) of als de dag héél druk was geweest. De jongste heeft er maar 2 gehad, maar ik was wel héél bang dat hij zijn zus achterna zou gaan (die heeft het al met al misschien 10x gehad, dus we mogen echt niet klagen).

Je voelt je gewoon totaal machteloos. Je instinct zegt: troosten!! Vasthouden, knuffelen, tegen hen praten. Maar dat is nou allemaal precies wat je niet kunt doen tijdens zo'n terror. Meestal duren ze tussen de 15 en 20 minuten, maar voor je gevoel duurt het wel een uur. Héél naar.

Het enige dat je kunt doen is zorgen dat ze zich niet bezeren, en aanwezig zijn, zodat je er bent zodra ze weer 'bij' zijn. Vaak vallen ze dan ook weer gewoon lekker in slaap gelukkig.

Hier ook, enige wat ik graag vtv wist was dat je niets moet zeggen, vererger je het mee. Ben in de ruimte aanwezig en wacht tot ze rustig wordt. Zie het als lichamelijk wakker zijn, maar het koppie is niet wakker, slaapwandelen. Vaak is er nadien niets meer aan de hand en weten ze het vaak ook niet meer. Hier merkt wij goed de switch opeens bewust mama roepen en om een knuffel vragen. Het kan een factor zijn in oververmoeid of voeding best lastig je vinger der op te leggen.

Wat fijn om te lezen dat jullie je hierheen herkennen. En super bedankt voor jullie tips en adviezen we gaan dit zeker oppakken!

De manier is inderdaad: niet willen troosten en knuffelen. Wij gaan naast haar bed zitten. Je bent er wel, maar je bent er niet.

Hier ken ik het helaas ook. Super lastig vind ik het

Ik merkte dat dit steeds ongeveer een uur nadat hij in slaap was gevallen gebeurde. Wat hier hielp is hem na een 45 min lichtjes even wat wakker maken. Dan sliep hij weer verder en er geen last van.

Wellicht dat dit ook voor jouw dochter werkt, buiten wat hieronder al beschreven werd. Succes!

Wat mij hielp was dat de huisarts uitlegde dat het geen bewuste emotie-angst is zoals bij een nachtmerrie maar een kortsluiting-angst omdat de hersenen de overstap van de ene slaapfase naar de andere niet goed maken, een technische reactie als het ware waarbij gevoel niet meedoet. Ze weten er de volgende dag ook niks meer van. Op het moment dat je ze wakker maakt in zo'n aanval, worden ze zich bewust van het angstgevoel in hun lijf en dan blijft het hangen. Beste is dus het uitzitten. Dat is vreselijk inderdaad, ik zat er zelf steeds bij te huilen. Ik bleef in de buurt om te zien dat hij zich geen pijn deed en als hij rustiger werd dan hield ik hem vast. Ik praatte ook wel zachtjes geruststellend, maar dat was meer omdat ik wel iets wilde doen, maar hij werd daar niet wakker van.

Ik dacht wel positief effect te zien van een duidelijke dagindeling en voldoende slaap wel goed. Bij geen dutje regelde ik 'chill tijd' in de middag en legde in hem er een half uurtje eerder in dan normaal. Hier was de fase vrij kort en gebeurde het regelmatig (elke dag, om de dag), waardoor ik kon zien hoe laat het ongeveer gebeurde. Hem daarvoor wakker maken en opnieuw laten slapen, werkte goed.