Ik ben 32, mijn man 34. Daarbij speelt angst een grote rol bij mijn man,toen ik vorige week zwanger was vond hij het eerst niet fijn, hij zei letterlijk das mooi kut en liep weg, daarna tot 1.00 snachts boven aan het werk bezig geweest ter afleiding , maar nadat de dagen verder gingen werd hij eigenlijk steeds blijer. Daarbij leggen we er geen tijdslimiet op, mijn man wil dat graag omdat hij op die manier het voor hem nog niet echt voelt. Als je ons verhaal gelezen hebt dan snap je onze angst. Zo ging dit bij de andere 3 ook, als wij er ' echt' voor gaan schieten wij beide in de stress, klinkt miss raar maar voor ons werkt dit. Verder weet ik hoe graag ik dit wil dat hoef ik mij echt niet af te vragen,voor mij voelt het niet compleet en dat weet mijn man. Hij is gewoon bang dat hij straks 2 crematies moet gaan regelen en hij alleen achter blijft.. hij heeft mij weggedragen zien worden met 6 artsen om mij heen,dus vandaar zijn nee, en bij elke zwangerschap was er wel iets wat gruwelijk verkeerd ging... zou hij de zekerheid hebben dat het goed ging,dan was het een 1000%ja zijn geweest dat zegt hij regelmatig, nu speelt zijn trauma hem de kop op, wat niet meer dan logisch is. Ik zou zeggen lees de blogs eens miss snap je het dan beter...en jong? Mijn moeder was met 34 in de overgang mijn hele familie btw. Daarbij is het dat we het over een aantal jaar juist niet meer zien zitten,mja das ieder zijn eigen keuze. Grappig dat je denkt dat wij na 2 kindjes verloren te zijn, ikzelf het loodje bijna legde denkt dat wij er niet goed over nagedacht hebben, het is in ons geval een groot risico vandaar dat de emoties alle kanten op gaan, en zullen blijven gaan, zelfs nog als we het in onze armen hebben levend en wel, hebben maanden gegad dat we 20 keer wakker werden met de schrik dat we onze baby lagen( lag nooit bij ons in bed, altijd in de wieg, maar zo erg is de angst . Maar dat is het hebben van een gezond kindje erna dubbel en dwars waard,dat vind mijn man ook, alleen ziet hij op tegen weer een kindje af moeten geven kans 1op4 hier, ik die lichamelijk achteruit kan gaan, of ik die overlijd( al is die kans nu niet zo groot ivm vroegtijdig ingrijpen, maar dat is zijn angst. Ik denk dr al 4 jaar aan dat ik een derde wil,en dat mijn man nu dus zei je krijgt( dat is bij ons dus indd we zien wel waar het schip strand) een kans en het was eindelijk zover was al heel wat, net als dat hij zelfs dingen begon te plannen omtrent de baby,des te meer cru dat het mis ging, aangezien zijn muur nu nog hoger is opgemetseld,van zie je wel, weer gaat het mis.. En in ons geval zal de huisarts het laten helpen echt wel goedkeuren, maar dat mijn man aangeeft over een half jaar de afspraak in te plannen betekent dus dat hij het wel wil, alle 4 de keren was het binnen 6 maanden' raak', dus hij zegt hiermee tegen mij ok we gaan dr voor, gelukkig snap ik hem wel, dat het voor een ander apart over komt kan ik snappen. Alleen wil hij er geen naam aangeven wat ik snap. En welkom is het kind hier hoe dan ook. En ik weet dat een kind voor het leven is,het is geen pup wat je even aanschaft 🥴 we hebben al 2 mooie dochters, maar het voelt gewoon niet compleet. Mijn man is meer ook van het praktische en ik heb zoiets van dat zien we dan wel, bijv de zitjes in de auto hij denkt dat het niet past met 3.
Daarbij is het wel zo dat we elke week,of zelfs elke dag in het zh zullen moeten gaan zijn tijdens de zwangerschap voor controles, dus dat is ook iets waar hij tegenop ziet.
Maar fijn toch dat het voor jou wel compleet voelt, hier zou ik het fantastisch vinden, de slapeloze nachten,uren tuttelen mja dat zeg ik, was het 10000 % zeker dat het niet hydrops zou krijgen en ik geen mirror syndroom had mijn man allang ja gezegd.. Alleen hebben wij de zekerheid niet dus vandaar zijn en mijn angsten.. er is een reeele kan 1 op 4 dat het weer mis gaat ja, dus nee om de zwangerschap alleen is het mij zeker niet te doen, aangezien dat voor ons zeker niet de leukste periode is, juist de engste, al hoop ik dat ik dan wel kan genieten van de schopjes aangezien dat wel bijzonder blijft. Het gaat mij om een gezond kind in handen te hebben en daar voor te mogen zorgen.
Mijn man ontwijkt het ook steeds, maar nu eindelijk even een goed gesprek gehad. En hij heeft nu ook echt ja gezegd, das niks voor hem maar ben wel blij dat hij dit zo gezegd heeft
reacties (15)