Toch ingeleid met 38+1

Ik kreeg ineens veel harde buiken en had heel veel pijn in mijn zij. Ik wist zelf al dat het mijn nier was ik had vaker nierstuwing gehad en dit leek er heel erg op.
Daar aangekomen zeiden twee verloskundigen beide dat ze alleen maar een vrouw zagen die op het punt stond te bevallen.. kon alleen maar overgeven, en kronkelen van de pijn. Ik moest een half uur aan de ctg.
Ze zagen indd weeën, maar ik gaf aan dat het toch echt mijn nier was volgens hun waren het voorweeën. Ik kreeg toch een echo en mijn nier bleek vergroot maar ondanks dat bleven ze bij hun mening dat het voorweeen waren. Ze zouden overleggen wat de opties waren, dus ik naar huis en moest om 13.00 daar weer zijn. Dus kon 1 uur thuis in bed liggen. De pijn was ondraaglijk. Wij toch weer naar het zh. En kreeg twee opties een drain in mijn nier of inleiden. Dus kozen we voor inleiden want had zoveel pijn.. ik kon niet meer. Het liefste wou ik een keizersnee maar dat wilden ze niet doen.
Dus er werd een ballon ingebracht en ik kreeg een morfine spuit wat een verademing, zo fijn even pijnloos. De volgende dag werden mijn vliezen gebroken, kreeg ik een morfine spuit tegen de nierpijn en wat vond ik de weeën ineens fijn... zoveel minder pijn als daarvoor met die nierstuwing. Om 19.27 is jessie hailey geboren.
De pijn was nog steeds ondraaglijk na een half uur smeekte ik of ze van me schoot af kon, ik had zo een pijn.. hun gooiden het nu op naweeën, aangezien de druk van me nier af was volgens hun.. ik gaf aan dit zijn geen naweeën maar mijn nier... nee dat was niet zo volgens hun..
Ik kreeg nog een morfine spuit maar dat was de laatste volgens hun..ik zou niet meer krijgen want dat vonden ze niet nodig.
Ik kreeg buscopan wat pijnstilling was volgens hun ( achteraf zou blijken dat dit geen pijnstilling was)
Dat was het enige wat ik kreeg, ik gaf meerdere malen aan dat het niet hielp.. de uroloog zou dinsdag in het zh langs komen aangezien ik alleen maar kon kronkelen en gillen van de pijn tijdens die aanvallen. Dinsdag ochtend kwam de gynaecoloog langs en die zei dat ze het niet nodig vond dat de uroloog kwam.. het had gewoon tijd nodig want die nier had door de zwangerschap gewoon onder druk gestaan.. ik moest maar thuis verder herstellen ( inmiddels 3 dagen al in het zh dus ja ik wou naar huis, zou dezelfde medicatie krijgen die ik daar ook kreeg dus nja dan liever thuis)
S avonds zat ik alweer op de eerste hulp.
Het ging niet goed had ook al dagen niet gegeten of gedronken door de pijn.
Op de eerste hulp kregen we te horen dat buscopan geen pijnstilling was en wilden ze me weer naar dezelfde afdeling sturen.. waar ik steeds te horen kreeg we kunnen niks doen je krijgt al de maximale pijnstilling. En soms uren moest wachten voordat ze met medicatie aankwamen die dus niet hielp... ik wou daar niet meer heen. Dus na veel stennis gemaakt te hebben toch naar huis gegaan met morfine pillen.. wat was dat fijn kon eindelijk me kleine meisje vasthouden heb de hele nacht wakker gelegen met een grijns op mijn gezicht en de kleine op mijn borst..
Waarom gingen we naar huis ik kon daar morfine injecties krijgen ( juist met mijn spierziekte niet handig steeds spuiten in mije spier raken dan beschadigd )
We konden op een andere afdeling terecht urologie maar mijn moeder mocht niet mee, dat wou ik niet want zelf kon ik echt niks zeggen door de pijn. Wou iemand bij me hebben die voor me op kwam. De dagen daarvoor had ik me man bij me maar die vond dat ik naar de artsen etc moest luisteren... oftewel daar had ik niks aan.
De dag erna eindelijk weer een echo nadat dat ook weer mis ging. Toen is de echoscopist meteen naar de afdeling urologie gelopen ik moest meteen geholpen worden.
Dus wij naar een kamer en de uroloog kwam, die vond dat ik moest afwachten en dat het wel even kon duren.. hij vond dat ik moest werken aan de band net mijn baby belangrijker dan wat te doen aan mijn pijn.
Na veel aandringen eindelijk de volgende dag een operatie om te kijken hoe en wat om 17.00 en ik kreeg morfine.. heerlijk.
Maar om 14.00 had ik zoveel pijn ondanks de morfine het hielp niet.
Toen kwam er een verpleegkundige en die zei dus gelijk toen ze mij zag ik ga nu bellen je gaat nu naar OK. Eindelijk iemand die me serieus nam. Ik werd naar de OK gereden werd alvast klaar gemaakt voor de operatie.. toen kwam er een zuster die aangaf als ik d'r niet aankeek ze me niet ging helpen. Vervolgens hoorde ik d'r zeggen dat ze niet vond dat ik spoed was en die andere patiënt eerder geholpen moest worden, gelukkig werd ik toch eerder gehaald.
's avonds kwam de arts aan mijn bed, hij zei dat hij zich rot geschrokken was en dat er een niersteen zat en een fikse ontsteking... ik begon vet hard te lachen.. want hij vertelde het zonder me aan te kijken dus ik dacht dat het een grapje was.. maar nee het was echt zo. Nu dus een dubbel j katheter en een niersteen.
Hopelijk is de pijn snel weg..vind het jammer dat ik daar niet serieus genomen ben. Ben benieuwd wat ze volgende week gaan doen. Voor nu veel genieten van onze meisjes