Mijn buitenbaarmoederlijk avontuur - deel 2

Op vrijdagmorgen meldde ik me weer bij het ziekenhuis, al snel werd weer bloed afgenomen en werd een tijd afgesproken voor de echo. Mijn buik deed nog steeds erg pijn, en was erg opgezwollen. Mijn man en ik hadden een paar rare dagen gehad. Onverwacht zwanger, maar het voelde niet goed. We hebben het er niet eens echt over gehad. Al die dingen gingen door mijn hoofd terwijl ik wachtte op de onderzoeken.
De echo duurde bijna een uur. Eerst extern, daarna ook een vaginale echo. De echoscopiste zei niets. Voor mijn gevoel werd alles wel 6 keer bekeken.
Weer terug op de spoedeisende hulp, en mijn dokter kwam met de eerste resultaten. Mijn hcg was wel gestegen, maar te weinig. Er was geen feutus te zien in mijn baarmoeder, hij vermoedde een buitenbaarmoederlijke zwangerschap. Om zeker te zijn, en om het behandelplan te bespreken, droeg hij mij over naar de dienstdoende gynaecoloog.
De gynaecoloog was direct en duidelijk - deze zwangerschap was niet levensvatbaar. Hij vermoedde dat mijn eileider gescheurd was en ik interne bloedingen had. Ik zou, volgens hem, kunnen kiezen voor een injectie wat de zwangerschap zou stoppen, met de hoop dat mijn lijf het zelf zou oplossen. Maar eigenlijk concludeerde hij al snel dat een laparoscopische ingreep het beste zou zijn.
Dat had ik niet verwacht...operatie, misschien een eileider eruit, bloed wegzuigen, volledige narcose. En dat over een uur of twee. Ik kon mijn man niet bereiken, moest de school bellen dat mijn dochter met de schoolbus moest, mijn moeder paste thuis op de dreumes. Het kon nog wel even duren.
Eerst kreeg ik een infuus (ik heb slechte aderen, en stugge huid - erg pijnlijk). De operatieverpleegkundige kwam en ik moest me omkleden. Ik liep met haar mee, direct de operatiekamer in. Daar was de gynaecoloog met het operatieteam. Masker op, spuit erin en ik was uit.
Een uurtje later werd ik wakker, drie gaatjes rijker, een eileider en zwangerschap minder. Mijn keel deed pijn, maar mijn buik niet echt meer. Mijn man wachtte buiten de verkoeverkamer. De gynaecoloog kwam nog even langs om snel uit te leggen wat er was gebeurd. Het was vrijdagavond, half 7, en iedereen wilde naar huis.

De operatie is nu bijna twee weken geleden. Ik heb geen pijn gehad, ben alleen erg moe. Het duurde even voordat ik alles een plek kon geven. Voordat ik snapte wat er gebeurd was. En ik denk dat het nog wel even zal duren. Mijn wondjes genezen goed, mijn lijf geneest goed, maar het vertrouwen in mijn lijf - dat is nog even weg. Mijn kortste zwangerschap, met de zwaarste 'bevalling' (bij beide kids natuurlijke bevallingen zonder pijnbestrijding).