Kiekeboe....eindelijk een preview van ons `garnaaltje`

Vandaag was het zover, de eerste ultrasound. Zou het goed zijn met onze garnaal, ons oh-zo-gewensde tweede kindje?
Zou het hartje kloppen, de beentjes schoppen? Volgens mijn man zou het natuurlijk goed zijn, hij heeft immers superzaad (volgens hemzelf).
Maar een uurtje voor de afspraak begon hij toch ook wel peentjes te zweten. Ik was al langer zenuwachtig. Twee weken geleden was mijn misselijkheid
over, nou ja zo goed als over. En ik was ook minder moe. Gelukkig (!?) nog wel even emotioneel en chagrijnig, en mijn borsten bleven buitenproportioneel
Groot. Allerlei scenario's gingen door mijn hoofd. Het beste was natuurlijk dat alles goed ging en dat ik 'geluk' had dat mijn misselijkheid minder werd.
Maar ook dat het niet goed zat met deze zwangerschap. Om het allemaal nog spannender te maken verloor ik met net 10 weken rood bloed.
Eerst een klein beetje, daarna behoorlijke druppels en stolseltjes, maar de volgende dag helemaal niets meer. Ik kende mijn eigen lijf niet meer.

Vandaag dus de eerste scan. En gelukkig was alles goed. Een klein, volmaakt kind-in-wording. 6cm lang, alles erop en eraan zoals het hoort. 12.4 weken
Volgens de schatting. Vanavond vertellen we het onze dochter, dan snel de rest van de familie. Het is nu toch wel echt. Ik ben zwanger!

Sorry voor de verschrikkelijke layout, ik typ op mijn ipad en om de een of andere reden maakt hij er dit van (zoals hij ook mijn vorige blog conveniently afkortte).