Goede tijden, slechte tijden

Toen ik nog geen vader was vroeg ik me dit altijd af. Wij kijken (voor leedvermaak?) regelmatig naar die talenten-shows waar een panel van juryleden, de aanstormende talenten ophemelt, of neersabelt met (uiteraard terechte) kritiek.

Ze laten vaak voordat zo’n superster begint te zingen wat clips zien van het kind met ouders/vrienden of andere familie. Wanneer zo’n figuur talent heeft is dat prima. Maar vaak, te vaak naar mijn mening, vraag ik mij af waarom bepaalde ouders, vrienden of familie hun kind niet in bescherming nemen en waarom zij meegaan in de futiele hoop van dit persoon dat zij kans maken om mee te draaien in de top van Nederlandse artiesten. En dan nog afvragen waarom hun kind niet door is naar de volgende ronde. “Omdat je een talentloos mormel hebt uitgescheten dat geen gevoel voor ritme heeft, volslagen toondoof is en een uitstraling heeft van een zak aardappelen. Daarom”, denk ik dan.

En dan heb je nog van die ouders: “Onze zoons zijn allebei zeer hoogbegaafd, je moet ze constant stimuleren zodat ze het uiterste uit hun avond kunnen halen. Ze zijn ook hypergevoelig en zeer vatbaar voor negatieve invloeden van buitenaf. Ik heb een stapel educatieve dvd’s klaargelegd die je met ze kan kijken vanavond. Onze dochter ligt al op bed, bij haar moet je elk uur controleren of ze nog wel op haar linkerzij slaapt. Ze krijgt hele exclusieve fysiotherapie, maar dat wordt allemaal teniet gedaan als ze niet op haar linkerzij slaapt.”

En dan vraag ik mezelf af, wordt ik ook zo? Ga ik talenten toeschrijven aan mijn dochter die ze helemaal niet heeft? Ga ik een roze bril opzetten?

Naomi is gewoon een heerlijk normale baby. Ze ontwikkeld goed, ze groeit goed. Ze is een lekker spekkie, wat het consultatiebureau ook zegt en ze is gewoon lekker op weg. Ze doet wat een normale baby doet. Maar dan beter

Goede tijden, slechte tijden

Nee niet de soap, maar de werkelijkheid. Ik kijk geen soaps, wel series. En dat heb ik de afgelopen tijd veel gedaan omdat ik 3 weken thuis heb gezeten tegen mijn wil.

Ergens half januari kreeg ik een stekende pijn in mijn wang. Ik dacht er verder niet over na. Ik ga niet snel naar de dokter en klaag liever niet snel over mijn gezondheid tot grote ergernis van Bianca. 2 dagen later voelde ik me helemaal beroerd. Had koorts en voelde me grieperig, dus melde me ziek. De volgende dag was de pijn eindelijk weg, maar mijn wang voelde wel raar aan. Verdoofd, en hoofdpijn. Nog steeds er niet echt verder over nagedacht, tot ik merkte dat de rechterkant van mijn mond raar aanvoelde. Ik keek in de spiegel en schok nogal want rechts hing mijn mond en bewoog een stuk minder mee dan de linkerkant. De rest van de rechterkant bewoog nog wel normaal. Op dat moment ging ‘beroerte’ als eerst door mijn hoofd. Mijn biologische vader is op 40 jarige leeftijd (toen was ik 10) overleden aan beroertes en de hangende lip kan ik me nog goed herinneren.

Mocht je ooit vermoeden dat je een beroerte hebt, doe dan de FAST test. FAST staat voor Face, Arm, Speech en Time. Face had ik dus last van. Daarna mijn armen getest. Bij een beroerte is vaak een arm of been aan één kant verlamd. 1 arm zal dan slechter bewegen dan het andere. Maar bij mij geen probleem. Spraak, ook geen probleem behalve dan dat het wat vreemder klonk door de hangende lippen. En Time, ja de klachten duurde al ff en als je een beroerte vermoedt, zorg dan dat je binnen 3 uur bij het ziekenhuis bent voor de beste kans op volledig herstel, maar goed, gezien de klachten was het waarschijnlijk geen beroerte.

’S Avonds als Bianca thuis komt heb ik ook last mijn m’n rechteroog. Bianca schikt nogal want ze ziet nu de verlamming. Ik stel voor om morgen naar de huisarts te gaan. Daar is vrouwlief het niet mee eens, NU de huisartsenpost bellen.

Bianca belt de huisartsenpost en legt het verhaal uit. “Waarom heeft u man niet eerder gebeld?” Ik krijg een boze blik mijn kant op.

We kunnen bijna direct komen, kennelijk vinden ze het ernstig genoeg bij de huisartsenpost. Redder in nood Lonneke komt snel langs om op Naomi te passen.

Eenmaal aangekomen bij de arts op de huisartsenpost is het eerste wat hij zegt: “U heeft geen beroerte gehad”. Een last valt van onze schouder. Het is een Bell’s Palsy, een gezichtsverlamming die veroorzaakt kan worden door een ontsteking. Trekt doorgaans (in 85% van de gevallen) volledig weg. Soms blijft er een klein beetje, bijna niet merkbare schade achter.

Voor de zekerheid ook even bloeddruk controleren. Oeps, 200/108. En de medische molen in. Leuk.

Anyways, om een lang verhaal niet nog langer te laten worden, ik slik inmiddels fosinopril 20mg voor de hoge bloeddruk. Voor de Bell’s Palsy kreeg ik druppels voor mijn oog. Verlamd gezicht betekend ook verlamd ooglid. Daardoor wordt je oog niet vochtig met het risico van oogbeschadiging. Met fysio zijn de klachten in het gezicht al veel minder en lijk ik al steeds minder op twoface.

En zo komen we terug op de series. Achter de computer zitten ging niet door de traanogen en daardoor kon ik een paar weken niet werken. Dus dan maar TV kijken. Een aantal series had ik nog niet gezien. Grimm & Once Upon a Time, 2 series over gemoderniseerde sprookjes. Falling Skies over een Alien invasion, Homeland over een ex-POW (prisoner of war) die na jaren gevangen te hebben gezeten zich bekeerd heeft en een terroristische aanslag wil plegen. En ten slotte House, over een geniale, maar narcistische aan pijnstillers verslaafde dokter.

Het enige voordeel van ziek thuis zitten was het genieten van die kleine lachebek. Inmiddels bijna 4 maanden. Wat vliegt de tijd en wat groeit ze hard. Brabbelen, meezingen (voor zover dat zingen genoemd kan worden), spelen en lachen om alles. Naomi is een hele makkelijke. Ze slaapt al ruim anderhalve maand elke nacht door en wordt meestal ’s ochtends tussen 9 en half 10 wakker. Ze drinkt haar flesjes goed leeg en wil tegenwoordig zelfs vaak zelf haar flesje vasthouden. Ze kan zichzelf goed vermaken met speeltjes in de box en met haar lievelingsknuffel. Nou ja, de knuffel waarvan papa en mama vinden dat het haar lievelingsknuffel moet zijn.

Sinterkerst & nieuw.

Mijn laatste bericht is al weer een tijdje geleden, jullie hebben dus één en ander gemist waaronder de feestdagen.

Bianca is actief bij een judovereniging en elk jaar wordt hier ook Sinterklaas gevierd. Sinterklaas had ook even tijd voor Naomi.

Kerst was helaas niet zo’n succes. Kerstavond was leuk, bij Opa René en Oma Annet op bezoek. Lekker rustig en gewoon gezellig. Van opa René een heel mooi sprookjesboek gekregen.

De eerste kerstdag zijn we met Naomi naar mijn oma geweest voor de kerstviering aan ‘mijn’ kant van de familie. Vanuit mijn oma naar het Grieks restaurant. Normaal gesproken eten we met kerst bij een ander restaurant, die was helaas al volgeboekt. Van te voren hadden we bij de Griek aangegeven dat er ruimte moest zijn voor een grote kinderwagen. Eenmaal bij het restaurant blijkt er totaal geen rekening gehouden te zijn met extra ruimte. Het was eerst 10 minuten schuiven met tafels voordat er ‘voldoende’ ruimte was. Toen het tijd was voor het flesje vroeg ik de dame die onze bediening deed om wat water dat net van de kook af kwam, zodat wij het met zelf meegenomen koud water konden mengen. Ze komt na 10 minuten terug met half lauw water en na mengen met koud water was het echt veel te koud. Ik vraag of ze het 20 seconden in de magnetron wil zetten. Uiteraard krijg ik het nu na 5 minuten wachten kokend heet terug. In de tussentijd is Naomi niet zo blij meer, want flinke honger en dat laat ze weten aan het hele restaurant.

Ik vind kerst meestal een leuk feest, maar het brengt een boel drama met zich mee.

Elke familie heeft zijn ‘drama’s’. In de familie aan mijn kant vind ik het vreselijk om naar een restaurant te gaan. Normale mensen die naar een restaurant gaan delen het totaalbedrag door het aantal mensen die mee gaan. Niet in mijn familie. Daar vind men het nodig om exact uit te rekenen hoeveel drankjes iemand gehad heeft want “oh wee” je zou maar een paar euro te veel betalen en zelfs dan zijn er nog mensen die zo min mogelijk proberen te betalen waardoor mijn vader doorgaans het restbedrag betaald. I kid you not. Goddank betaalde mijn vader voor ons gezin (+ aanhang) zodat we dit jaar hier niet over na hoefden te denken. Maar bijna ieder jaar schaam ik me weer dood als we aan de kassa staan en om beurten staan op te noemen wat we gedronken hebben.

Tweede kerstdag lekker borrelen en eten bij Rudi en Monique, de oom en tante van Bianca, met haar moeders kant van de familie. Heerlijk konijn en andere lekkernijen gegeten. Gewoon gezellig zoals het hoort. Naomi heeft zich prima vermaakt.

Oud & Nieuw hebben we ouderwets gevierd bij Opa Stan en Oma Lizzy in Maarssen. Champagne, oliebollen & vuurwerk, al steken wij zelf geen vuurwerk af. Naomi had ’s avonds helaas veel last van krampjes.

Fotoshoots Glamourkidz

Vlak voor de bevalling en na de bevalling hebben we fotoshoots gehad, cadeaus’s van Opa Stan en Oma Lizzy en uiteraard moet ik deze foto’s nog met jullie delen.

De fotosessies werden gedaan door Willie Kers. Deze gezellige professionele fotografe zorgt er voor dat je je op je gemak voelt en maakt zo geweldige ‘echte’ foto’s. De eerste fotosessie, van mijn toen zwangere vrouw zijn gemaakt in Apeldoorn waar de studio is van Glamourkidz. De newborn foto’s zijn bij ons thuis gemaakt.

Over beide reportages zijn we ontzettend tevreden. Willie weet hoe ze de beste shots kan maken. Mocht je ooit een fotograaf zoeken voor zwangerschaps-, newborn, of andere familie fotoshoots dan kunnen haar van harte aanbevelen!

Zwangerschaps fotoshoot

(rest van de foto’s volgt snel)

Newborn fotoshoot

(rest van de foto’s volgt snel)

Voor meer informatie over Glamourkidz & Willie Kers adviseer ik je de website te bezoeken: http://www.glamourkidz.nl/