De eerste ontmoeting met Ukkie

Na 6 weken wachten, want zo lang weten we al dat we een baby verwachten, nu eindelijk de dag waarop we het eerste visuele bewijs krijgen dat er een baby in de buik van Bianca zit. Behalve die groeiende buik dan, maar vanuit mijn perspectief kan dat net zo goed met haar eetgedrag te maken hebben.

Mijn werkdagen beginnen om 9.00 uur. Omdat de verloskundige bij mijn werk om de hoek zit, zo’n 500 meter verderop, kon ik gewoon naar mijn werk gaan. De afspraak hadden wij staan om kwart voor 11, dus ik kon in ieder geval even lekker aan de slag.

Bianca zou mij op komen halen, maar om half 11 belde ze op dat er een of ander werkvoertuig al het verkeer ophield waardoor ze hoogstwaarschijnlijk te laat zou komen op mijn werk. Ik ben dus maar even te voet gegaan, dat scheelt al wat tijd. We kwamen allebei precies tegelijk om kwart voor 11 aan. Heel even in de wachtkamer, en toen werden we geroepen door Margreet.

Geen voorbereiding, geen gesprek, meteen hoppetee de onderzoeksbank op.  Broek stukje uit, shirt omhoog en een klodder meuk op de zwangere pens en met de transducer (dat kijkding) er tegenaan.

Daar is het dan, ons baby’tje, Ukkie. Ik had verwacht een minisize kale cavia te zien maar ik zie een baby. Hoofd (nogal groot, maar dat schijnt zo te horen, gelukkig) met zichtbare hersentjes, lichaam, beentjes, kont, kloppend hartje en een vrolijk zwaaiend armpje alsof Ukkie al weet dat we meekijken.  “Hoi mama, hoi papa, ik ben hier! Het is hier lekker warm en zacht en als jullie het goed vinden blijf ik hier nog een week of 30 chillen.”  Bianca kan haar ogen niet van het scherm afhouden en straalt van geluk terwijl ze geniet van de eerste ontmoeting met ons wondertje. Ik kijk af en toe naar haar maar het is te donker om de tranen van geluk te zien waarvan ik weet dat ze vloeien.

Ukkie  is flink actief en is druk bezig met de spieren te ontwikkelen.  Alles is goed te zien. De placenta is in ontwikkeling, de navelstreng ziet er goed uit en alles lijkt dus goed in orde te zijn.  Ukkie is momenteel 3,3 centimeter en de zwangerschap wordt 3 dagen teruggezet op 10 weken, wat ook precies klopt met Bianca’s cyclus.

Na het bezoek aan de verloskundige ben ik weer aan het werk gegaan. Bianca was vandaag vrij, die is foto’s gaan laten zien aan haar oma. Haar moeder woont iets te ver weg om zo even langs te gaan, dus zij heeft de foto’s met whatsapp al ontvangen.  Van haar oma kreeg ik ook een lief berichtje op de sms “Mooie foto’s, je bent zeker een trotse vader!, knuffel oma”.

Soms heb je van die werkdagen, en soms zelfs weken waarin dingen misgaan waardoor je humeur op onweer komt te staan. Dan gaat precies dat ene fout waarvan het niet fout had mogen gaan. Zo’n week zit ik nu in, dus aan het einde van de dag was ik niet echt vrolijk. Ik ben op de scooter gestapt (het snelste vervoermiddel tussen thuis en werk) en onderweg dreven mijn gedachte weer naar die actieve beelden van Ukkie op de echo. Mijn slechte humeur verdween als sneeuw voor de zon en met een grote glimlach op mijn gezicht reed ik naar huis.

Tot nu toe loopt alles nog zoals we hadden durven hopen. Mama is gezond, Ukkie is gezond, en ik, ik ben nu al een trotse vader.