Als een onbeholpen kind

Sta
ik in de supermarkt. In allebei de handen een grote boodschappentas met
lege flessen. Ik kan mij de laatste keer niet herinneren dat ik alleen
boodschappen heb gedaan. Heb ik ooit wel alleen boodschappen gedaan? Ik
weet het niet meer.

Voordat ik mijn vrouw ontmoette deed ik altijd
boodschappen met vrienden. Daarvoor samen met mijn broer. En eerder
hoefde ik geen boodschappen te doen omdat mijn moeder dit deed. En dat
is al weer zo'n 12 jaar geleden. Vanmiddag belde Fiona op. Ze klonk moe.
Ik heb dus lief voorgesteld of ik even boodschappen zal doen. Er moet
frisdrank gehaald worden en ik wil absoluut niet dat ze met zware
boodschappentassen gaat lopen. Na wat geaarzel stelt ze voor een lijstje
te maken.

Daar
sta ik dus, iedereen kijkt naar me, met mijn veel te grote
boodschappenlijst die Fiona voor me had klaargelegd. Zo voelt het
tenminste. Alsof iedereen doorheeft dat ik geen idee heb waar ik aan
begonnen ben. Angst in mijn ogen. Ze zien het.

Na de eerste 4
producten van de lijst te hebben geschrapt, kom ik bij het gehakt aan.
Rundergehakt, 500 gram staat er op mijn lijst. Geen normaal rundergehakt
op de plank. Wat nu? Half om half? Nee, geen
gehakt van het varken. Biologisch? Alleen in verpakking van 400 gram. Het zweet breekt me uit. Ik
zie een vrouw ook grijpen naar het lege vak. Ik kijk wat zij doet. Ze
pakt mager rundergehakt. Mooi, dat doe ik ook. Opgelost.

AH
barbecue krieltjes. Ook niet op voorraad, maar dat krijg je als het in
de bonus is. Dan maar aardappelpartjes. Vind ze vast ook wel lekker.

Zo
werk ik mijn hele lijstje af tot ik alles heb afgevinkt dat er op
staat. Trots loop ik met mijn volle kar naar de kassa. Geen rij,
heerlijk. Direct achter me sluit een Turks stel aan met maar 4
producten. "U mag wel even voor." "Dankuwel meneer." Meneer? Ik had me
vanochtend moeten scheren, ik wist het. Wat voel ik me oud als iemand
meneer tegen me zegt. 

Op gewicht leg ik alles op de band. Het
zware eerst, want dat moet eerst in de tas. Ik had van te voren alles op
gewicht in de kar gelegd om het mezelf zo makkelijk mogelijk te maken.
Ja soms verbaas ik zelfs mezelf. 

"Flessenbon meneer?"  "Sorry? Oh ja, flessenbon. Alstublieft!"

Met een glimlach loop ik de supermarkt uit. Missie geslaagd.