Uit eerste psychose

Wat een hoop lieve reacties en bijzondere verhalen heb ik op mijn eerste blog, Psychose gekregen.

Dus als eerst dankjewel, dat jullie de tijd hebben genomen om mijn verhaal te lezen.
Nu ik klaar ben met deel 1. Ben ik er wel achter dat ik nog lang niet alles heb verteld. Oftewel vergeten was/ben.

Wat ik daarom nog even snel over me zelf wil vertellen voordat ik met het tweede deel psychose begin.

Sinds jongs af aan heb ik grote liefde voor paarden gehad. Altijd op maneges gereden en paarden van andere verzorgt.
Tot dat ik 18/19 jaar was en een goede baan in de zorg had, ja je raad het al. Heb ik twee paardjes aangeschaft die echt van mij zelf waren.
Een mooie, stoere haflinger ruin. En een stoere, zwarte Shetlander.
Van mijn ouders mocht ik altijd paardrijden, maar aanschaf voor eigen paarden was gewoon geen geld. Heb immers nog een oudere zus en jonger broertje.
Die dan ook wel wat willen, dus dat kon gewoon niet. Was al blij dat ik mijn autorijbewijs niet zelf heb hoeven betalen.

Met het herstellen van mijn eerste psychose, hebben mijn twee paardjes mij dus ook erg goed er doorheen getrokken.
Om toch mijn bed uit te moeten komen en me te moeten wassen en aankleden en naar buiten te gaan, weer onder de mensen te komen.

Mijn paarden stonden op een pensionstal (staan alleen maar eigen paarden. Geen manege paarden) dus ontkomen om andere mensen tegen te komen was er niet.

Ja na mijn psychose dus de herstel periode, want mijn hersens hebben natuurlijk wel een optater gekregen.

Bijvoorbeeld waar ik erg goed in was is koken, nou ik kon nog geen pan water op het voornuis krijgen. Mijn hersens waren 1 gaos, echt heel naar gevoel.
Ook kon ik geen gesprekken meer voeren onder gezelschap, ik klapte dicht, ook een hoop onzekerheid en schaamte speelde ermee.
Er kwam gewoon niks uit me. Ook de medicijnen spelen/speelde daar een grote rol in mee. Ze maakte me vlak en depressief. Volgens de artsen was dat alleen maar goed.

Ik ben namelijk manisch-depressief en schizofrenie hebben ze geconstateerd.
Dat wil dus zeggen dat ik heel impulsief ben ingesteld als ik in mijn mani zit. Druk zijn, heel erg druk. En veel gaan kopen, veel geld uitgeven dus, weinig eten en weinig slapen. Allemaal alarm tekens voor mij en mensen die me goed kennen weten dan ook dat ze aan de bel moeten/kunnen trekken.
Of mij erop wijzen of het wel echt goed met mij gaat? Nou is in een mani zitten een heerlijk gevoel. Voor mijn eigen gevoel kan ik dan de hele wereld aan. Een soort god op mijn manier. Hartstikke fout dus!!!!
Als de mani (drukke periode) voorbij is, slaat dat om in 1 grote depressie. En dat is gewoon heel moeilijk om daar uit te komen. Plus dat ik die achterdocht van mijn schizofrenie lang bleef houden.
Beelden en stemmen had ik na mijn psychose geen last meer van. Dat zat tussen de mani en depressie in de psychose.

De mani herhaalde zich ongeveer twee jaar later. Hang me niet echt aan de tijden op, die weet ik gewoon precies niet meer.
Maar dan snappen jullie waarom ik niet met exacte datums kom dat weet ik gewoon echt niet meer! Zo heb ik nog veel meer dingen die ik echt niet meer weet, heel vervelend soms.
Mijn tweede psychose is voor mij ook voor groot en deels in een vergeet hoekje geraakt. Maar daarin tegen betekend niet dat ik ook niet, niet mijn best ga doen om het duidelijk neer te zetten.
Het is juist een uitdaging om het wel zo duidelijk en goed op papier te krijgen. Ook een soort training voor mijn hersens.

Het ging beter met mij, waarom eigenlijk ineens die omslag?

1x in de week had ik een gesprek met een soort van hulpje van de psychiater noem ik het altijd. Geen idee hoe ze zo'n persoon noemen in de zorg.
Geen maatschappelijk werkster, het lijkt er een beetje op.
Ze houd je gewoon in de gaten en je kan je verhaal kwijt. Nou was ik natuurlijk geen prater meer en zei ik altijd dat het goed ging met mij.
Zodat ik met een kwartier weer buiten stond, en dacht hehe snel weer naar huis.
Niks doen met de tips die ze me gaf, het boeide me niet echt die hulp. En was zo depressief dat ik alleen maar aan slapen dacht.
Ik wilde alleen maar in bed liggen. Niemand met wie ik dan hoefde te praten en tenslotte had ik ook niks te vertellen, want ik beleefde toch niks.
Ja slapen en naar mijn paarden gaan. Vaak ging ik ook niet eens naar mijn paarden, zorgde ik wel dat een vriendin van stal ze voor me deed. Had gewoon een smoesje, terwijl ik eigenlijk niet meer deed dan in mijn bed liggen.

Maar goed ik heb ook een soort trainingen gehad van de instelling waar ik was opgenomen.
Om weer in de maatschappij deel te nemen. Ook die vond ik niet helpen. Vond het een stom groepje, veel mensen waren nog verder dan mij. En de opdrachten vond ik ook stom.
Ja was heel negatief en zag de lol er gewoon totaal niet van in. Tot op de dag van vandaag heb ik er ook niks aan gehad.
Ik ging gewoon niet meer. En dat was oké.

De gesprekken had ik nog wel. De medicijnen die ik elke dag moest slikken. Daar was ik mee gestopt!!!!

Toen ik in die tijd leefde, merkte ik zelf ook niet echt dat ik beter werd ik was gewoon opeens weer beter. Dat kan ik gewoon niet terug vertellen, wanneer ik nou beter werd. Ik was gewoon de oude weer.

Zin in het leven, ook mocht ik van de psychiater stoppen met mijn medicijnen, waar ik zelf in 1 klap al mee was gestopt.
Ze zagen ook dat het beter met mij ging, en we begonnen met afbouwen. Dat dachten hun dan maar was ze al een stapje voor geweest. Niet echt slim, al zeg ik het zelf.

Maar toen maakte mij het niet meer uit! Ik werd weer gelukkig.

Elke dag naar de paarden, ik had een vriendin van de paarden met een eigen café daar mocht ik komen werken.
Ik had mijn svh ( sociale hygiene ) dat betekende ook dat ik alleen mocht werken, en openen ik werkte het meest op de dag. Dan kon mijn vriendin vrij zijn en hoefde ze pas in de avond te werken.
Ook had ik weer meer sociale contacten en ging ik weer stappen.

Tot dat ik een oude school genoot (mannelijk) weer tegen kwam. (Slechte invloed)

En daar begin ik morgen mee verder te vertellen. Mijn hersens kunnen even niet meer. Ben al best ff bezig. Heb nog niet eens zo heel veel verteld eigenlijk. Maar wilde ook wat over het herstel vertellen.
En doe alles op me telefoon ook niet echt handig!

Maar dan weten jullie dat psychose 2 er aan komt. Ik denk morgen als ik het af krijg.
Ga mijn hersens nog even goed laten kraken. Misschien komt er nog meer naar boven dan wat ik al heb.

Fijne nacht, ik ga slapen.