Psychose

Wat is een psychose, hier mijn verhaal als ervaringsdeskundige.
3 psychoses, waarvan 1 zwangerschap psychose.
Ja, allemaal zelf mee gemaakt.

Een psychose is niet het einde van de wereld, wat een hoop mensen misschien wel denken.
Leuk? Nee dat zeker niet!

4 op de 5 mensen herstellen van een psychose, het is zeker niet makkelijk! Maar het kan dus wel, zo kijk ik bijv. naar mij zelf.
2 psychoses + 1 zwangerschap psychose verder en alles is goed gekomen.
Dus geef alsjeblieft niet de moed op, voor je zelf niet maar ook je naasten die ermee te maken hebben. Geef nooit op wees optimistisch en zorg voor een goede maar ook vertrouwde leefomgeving.

Het belangrijkste is hoe herken je een psychose.
Nu snap ik helemaal dat als je er nog nooit mee te maken heb gehad, je ook niet echt door hebt wat nou de symptomen zijn.
Maar ook elk mens is anders, en leeft anders, dus maakt ook andere dagelijkse levens ervaringen mee.
En je levens ervaringen spelen een grote rol met het krijgen van een psychose.
Iedereen beleeft dus zijn of haar psychose ook op zijn eigen manier.

Ook kan het een erfelijke familie ziekte zijn. Dat als je broer er bijv. 1 heeft gekregen. Jij zelf er ook bevattelijker voor bent.
Het kan generatie op generatie doorgegeven worden.
Dat komt door genetische gevoeligheden en omgevingsfactoren die families met elkaar delen.

Bij mij in de familie heeft mijn tante en ook broertje er mee te kampen gehad.
Ik was wel de eerste van de familie die het overkwam! Gek hè? Je zou denken me tante en dat ik het daarna heb gekregen. Maar dat is dus niet zo!

Wel kan ik 5 verschillende psychoses beschrijven.
Waarvan ik er drie zelf heb beleeft, en ook alle drie anders heb ervaren.
Dus ja ik kan van mij zelf dus heel goed voelen wanneer het minder goed met mij gaat en de bijhorende symptomen herkennen, dat ik aan de bel moet trekken voor hulp!
Nou dat mag ook wel na mijn ervaringen.

Mijn symptomen zal ik ook zo duidelijk mogelijk neer zetten hier.
Misschien herken je jezelf of een naasten daar wel in. En helpt het naar een betere weg. Of durf je wel hulp te zoeken! I hope so.

Nu moet ik eerlijk bekennen dat ik met alle drie mijn psychoses gewoon door liep en uiteindelijk helaas met een Rm (rechterlijke machtiging) ben opgenomen. Gedwongen voor een bepaalde tijd.
Kan je na gaan hoe ver weg ik was. Ik was gewoon een gevaar voor mezelf en de buiten wereld. Ik moest achter slot en grendel. Ja als het aan mij had gelegen had ik nu nog psychotisch rond gelopen.
Ik voelde me sterk, had goede ideeën (vond ik zelf) ik zou de wereld wel even veranderen. Grootheidswaanzin noemen ze het ook wel. Niemand zou mij iets maken en ik knalde lekker door.
Werkte als tandartsassistente en vond dat ik ook nog wel in de avonden in de kroeg achter de bar kon staan. Had inmiddels mijn horeca papieren ook gehaald, net een huurhuisje gekregen, dus kon het geld ook wel gebruiken ook!

Die avonden in de kroeg staan werden natuurlijk nachten. Maar moest wel om 08:00 weer de frisse tandartsassistente zijn. En ook mijn huis moest opgeknapt worden. In die periode had ik wat met zwart. Alles moest zwart in mijn huis.
Ik heb zelfs de vloer van de wc zwart geverfd. Was de huur baas ook niet heel blij mee. Maar ik had letterlijk schijt aan alles die periode. Nu noem ik het zo, maar ik leefde al langzaam naar die eerste psychose toe. Eigenlijk zat ik er al min of meer in, zonder zelf ook maar wat in de gaten te hebben.

Ook leerde ik een jongen kennen in die drukke periode. Tijdens een feest in de Heineken music hall Dirty Dutch kan ik me weer herinneren.
Die jongen werd mijn vriend en trok gelijk bij mij in. Dat was het slechts wat ik of we ooit hadden kunnen doen, denk ik tot op de dag van vandaag.

Nog meer prikkels betekende dat voor mij. Ja onder tussen ben ik er dus achter dat die prikkels een hoop met mij kunnen doen. Te veel hooi op mijn vork nemen eerst met dat vele werken. Soms ging ik door en sliep ik helemaal niet + dat ik in me nieuwe huis zat en ook aan het klussen was en nog eens een vriendje die gelijk introk bij mij.

Ik zat natuurlijk in die grootheidswaan. Maar van mezelf heb ik een heel zacht aardig karakter. En wil altijd iedereen helpen. Zelfs als ik ze eigenlijk niet kan helpen, help ik toch.

Mijn nieuwe vriend dacht ik dus ook te kunnen vertrouwen. Hij liep wat achter met betalingen van zijn CZ verzekering en telefoonkosten en nog wat dingen.
Nou dat vond ik zielig en besloot zijn rekeningen te betalen. Ik was toch tandartsassistente en nog een baan in de kroeg, zwart, dus kon het ook wel betalen.
Ook hij werkte, maar door dat ik in die andere wereld leefde had ik niet in de gaten dat ik leeg geplunderd werd. Had het zo druk met van alles en nog wat en ik was gelukkig!

We gingen naar festivals, daar gebruikte we wel eens wat. Maar ik deed het echt alleen maar op die feesten, wel eens een pilletje of mdma. Sommige weten misschien wel hoe dat werkt. En als het feest stopte was het ook wel klaar voor mij. Ja af en toe rookte ik een blowtje voor ik ging slapen. Omdat ik anders niet sliep. Gewoon te druk in mijn hoofd van de drukke dag die ik achter de rug had. En ook de tijd die ik had 1, twee uurtje moest ik gewoon slapen!
Mijn lijf zat vol aderaline.

Op een avond was ik gewoon thuis en vrij! Wat zullen we eens gaan doen vroeg ik aan mijn vriend.
Voor ik het wist haalde hij een packie te voorschijn. Voor de mensen die het niet weten maar cocke bedoel ik daarmee.
Ook dat had ik wel eens vaker gedaan met vrienden maar gewoon 1 nacht en klaar. Soms ging het misschien iets langer door. Maar het stopte wel. Was never nooit verslaafd eraan.

Die avond had ik ook zoiets van ach laten we eens gek doen, ik doe lekker mee.
Niet wetend dat mijn vriend wel verslaafd was en ook nog eens dealde erin. Ik lette ook in die periode niet zoveel op andere. Was gewoon zo druk met mijn leven en hij sloot zich er gewoon bij aan.
We hadden echt een waanzinnige nacht en volgende dag gewoon weer verder waar ik mee bezig was.

Op een gegeven moment begon ik een stapje terug te zetten. Het werd mij allemaal te veel. Ik sliep wat meer in mijn bed bij me vriend. Waarvan ik dacht dat hij ook altijd in sliep.
Ook had ik een auto, daar reet ik amper nog in. Ik ging fietsen van Rotterdam west naar zuid, das een aardig eindje. Maar mijn vriend moest iets verder voor zijn werk dus gaf ik hem de auto. Vond zielig om hem met het openbaarvervoer te laten gaan.
Op een nacht werd ik wakker, geen vriend naast me. Kijk van 4 hoog naar beneden is mijn auto er niet. Ik wist toen al dat hij meer gebruikte. We hadden er ruzie om, maar elke keer liet hij zien waar die dat spul stopte en beloofde mij om te stoppen of hij spoelde het door de wc, om te laten zien, van kijk maar, hoef het echt niet meer.
En ik trapte er steeds weer in.

Maar goed na een half uur verder keek ik weer naar beneden staat mijn auto weer voor de deur. Maar geen vriend te bekennen. Door dat ik op was geestelijk en lichamelijk begon mijn grootheidswaan soms om te draaien in dingen verbeelden en werd ik bang. Maar zodra het weer ligt was nergens meer last van.
Zo gebeurde het vaker dat hij weg was s'nachts. Zat hij gewoon beneden in de kelder te gebruiken. Dat wist ik omdat hij mij dat ook weer eerlijk vertelde. Stiekem werd ik een beetje bang voor hem. Maar geestelijk bang. Als ik mijn ogen dicht deed zag ik een schim van zijn gezicht zo letterlijk in mijn hoofd. Net of hij in mijn hoofd zat. Of ik ging in de portiek staan van mijn flat als hij weer eens weg was. Dan rook ik sigaretten geur wist ik dat hij weer in de kelder zat. In mijn hoofd rende hij ook wel eens naar boven als ik naar beneden keek.
Ik rende snel mijn bed in. Maar verbeelde het mij gewoon. En op de dag had ik weer nergens last van. Enkel in de nacht. Durfde er niet zo goed over te praten met hem. Voor mij was het ook nieuw. En ik werd alleen maar moeier en moeier. Had op de dag nog steeds wel een grote mond maar werd naar steeds meer mensen geïrriteerde. Boos en maakte met iedereen ruzie. Ook met de tandarts waar ik werkte was ik het nooit eens. Altijd een weer woord. Nu was zij een jonge tandarts en kon een hoop hebben. In de kroeg zou ik wel even een feest geven. Paar goede DJ's in huren, daar kon ik weer aankomen via een vriendin van mij. Die zat toen in die wereld en nu nog steeds.
Ze wilde ook helpen om een gruwelijk feestje neer te zetten. Het ging best goed, maar ook daar kreeg ik ruzie mee. En met de eigenaar van de kroeg ook. Die heb ik ook keihard laten barsten en nooit meer wat van me laten horen.

Thuis ging het minder, ik had minder geld werkte minder en had zoveel rekening van mijn vriend betaald, dat het een keer ophield. De huur kon ik niet meer betalen en mijn huis wat ik helemaal had zwart geverfd kon ik gedag zeggen. De huurder was zo boos dat ik eruit werd gegooid. Mijn ouders vonden het al niks dat ik daar ging wonen. En wilde al lang dat ik daar weg ging. Mijn ouders zijn gescheiden en mijn vader heeft zijn huis toen aangeboden aan mij. Ook al een langere tijd terug. Dat wilde ik nooit maar toen moest het! Me vader woonde die tijd in zijn tuinhuisje, was zomer periode in de winter ging hij wel bij me moeder overnachten. Dat was oké, ze hebben gewoon een goede band met elkaar.

Ondertussen toen ik weer aan het verhuizen was, mijn vriend ging ook gewoon mee naar het huis van me vader. Ik zat er zo doorheen dat met mijn hersenen op waren. Ging me achterdochtig voelen en die beelden van mijn vriend verdwenen ook niet in mijn hoofd. Tegen mensen op straat zei ik gewoon wat zit je nou te kijken, nog nooit iemand zien verhuizen ofso. Ik irriteerde mij eraan dat iedereen naar mij keek. Terwijl ze dat helemaal niet deden. Gelukkig nooit een klap of iets gekregen want ik riep echt alles rond tegen iedereen. Maar het ging minder met mij natuurlijk, ook moest ik weleens huilen en kon dan niet meer stoppen.

Mijn vriend die ondertussen mijn bankzaken zowat deed en lekker door aan het gebruiken was, had niet echt door dat het slechter met me ging. Ja wel een beetje, maar omdat hij ook niet in de realiteit leefde waren we dus zo niet bestemd voor elkaar. Ik moet iemand hebben die wel met beide benen op de vloer blijft staan. Mijn vriend was er ook gewoon haast niet. Nee te druk met dealen! En ik bleef maar die enge gedachtens over hem hebben. Dat spoken door mijn hoofd, net of hij echt in mijn hoofd zat. Dat waren duidelijke psychose kenmerken maar ik praatte er niet over. Op een dag ging het wat beter of dat dacht ik. Mijn vriend nam me mee om te gaan dealen. Hij ging me even de in en outs laten zien van het dealen.
Hij nam me ook mee naar de baas om het maar zo te noemen. Ik was redelijk goed, maar toch al ernstig psychotisch. Ik ging helemaal op in ook te willen dealen. Vond het wel een kick hebben, uit de handen van de politie blijven. Ik werd er steeds verder in mee getrokken. Tot ik dacht een vriendin te kunnen vertrouwen. Zelf werkt ze bij de politie, hoe dom had ik kunnen zijn! Maar misschien ook wel beter dat ik het wel gedaan heb. Zij had mij weer verteld wat er wel niet met me kan gebeuren als ik me daar in verder meng. Ze had me bang lopen maken. En dat is het makkelijkste wat je kan doen bij iemand die psychotich is. Ik wilde stoppen, maar het was te laat. Zat er te ver in. Op een gegeven moment werd ik zo bang dat ik een andere vriendin had opgebeld. Ze moest naar me toekomen ik was zo bang.
Ook haar heel het verhaal verteld, maar ze snapte er niks van en begon bang van mij te worden. Of van de verhalen die ik haar vertelde. Opeens kwam mijn vriend thuis, die schrok dat zij er was, mijn vriendin. En wij schrokken van hem. Hij ging tegen over ons zitten en heel gek naar ons kijken. Hij had natuurlijk wat op. Zelfs mijn vriendin werd er bang van, van hem.

Ze zij kom jij gaat met mij mee. En me vriend vond het allemaal wel best. In de auto weer richting Rotterdam, daar woonde zij met haar man. Moest ik nog maar is een keer uitleggen wat er nou aan de hand was. Ze werd er bang van en wilde toch maar dat ik mijn mond hield. Ja want iedereen die ik wat vertelde zou in de problemen komen. Op een gegeven moment was ik bij haar en haar man. Ze was zo bang dat ik me moest laten ophalen door mijn vriend weer. Die stond zo voor de deur. Tenminste dat zei die. Toen ik de trap had genomen en weer buiten op straat stond zag ik een hele andere man. Ik moest mee lopen wat er toen gebeurde praat ik liever niet over. Maar om het verhaal kloppend te maken moet het wel. Ik moest seksuele handelingen verichten we waren inmiddels in een park. Ik had het gedaan en hij moest een naakt foto van mij hebben.
Daarna liep hij weg. Ik had mijn ouders gebeld. Maar was ook redelijk in de war en wist niet goed waar ik was. Ook de politie was ingeschakeld en waren naar mij opzoek. Ik liep uit de bosjes en kwam twee vechtende honden tegen. Ik begon naar ze te schreeuwen weet het nog goed. De honden stopte met vechten en de baasjes van de honden hadden mijn opgevangen. Ik moest nog een paar meter lopen en ik stond oog in oog met me ouders me vriend en een heel team agenten met busjes. Ik was zo bang dat ik op mijn knieën ben gaan liggen en gesmeekt op de grond of ze me alsjeblieft mee wilde nemen. Ook dat was denk ik niet de beste keuze geweest. Maar het stopte daar wel. De ellende moest voor mij nog echt beginnen. Uiteraard was ik niet helemaal inorde en de politie heeft er zeker een zedenzaak van gemaakt. Helaas onopgelost. Ook omdat ik niet helder genoeg was om het goed te kunnen verwoorden.

Die avond werd ik opgesloten door de politie. In een cel na alles wat er met me gebeurt was. Ik draaide door. Zat eerst in een cel met glas kon ik nog wat agente voorbij zien lopen. Ik scholt ze stuk voor stuk uit. Ik hoorde niet daar te zitten waren ze helemaal gek! Toen wilde ze me verplaatsen naar een cel met dichte deuren zonder glas. Maar dat liet ik niet gebeuren was bang om in het donker te zitten. Uit eindelijk zo door getript dat ik weer terug werd gezet in mijn oude cel. Maar had dagen slecht gegeten en gedronken. Was op dat moment al meer dan 24u wakker en begon allemaal complot theorieen te bedenken door wat er in de muren was gekrast of geschreven door mensen die eerder daarin vast hadden gezeten. Betrok het allemaal op mij zelf.

Ik weet niet of ik het me heb verbeeld of waar gebeurt, maar ze kwamen opeens met een klein meisje aan. Ik rende naar de deur maar ze haalde haar weg. Het leek zo echt vandaar mijn twijfels. Later kwam er nog iemand kijken twee mensen zelfs. Maar dat zijn denk ik mensen geweest om naar mij te kijken en beoordelen wat er moest gebeuren. Volgens me moeder is er niemand in mijn cel geweest. Maar ze was er niet eens bij, dus kon ze het ook niet weten. Zo denk ik nog steeds.

Na denk ik 12u vast gezeten te hebben, kwamen er twee ambulance broeders naar binnen. Ik was uitgeput en deed wat ik moest doen. Op de brancard gaan liggen en toen werd ik vast gebonden ze gingen even een ritje met mij maken, zeiden ze. Voor ik naar buiten reed vast gebonden. Hoorde ik een applaus ik dacht dat het van buiten kwam. Mensen juichen en fluiten. Maar er was helemaal niks. Ik werd de ambulance ingereden en naar een gesloten afdeling gebracht in de psychiatrie. Ik weet nog goed dat we aangekomen waren. Ze vroegen of ik wist waar ik was. Ik riep duinhuis? Dat is een rust instelling, wat inmiddels niet meer bestaat. Maar dan had ik heen gegaan als ik het niet zo ver had laten lopen als nu.

Helaas werd het gesloten en een gedwongen opnamen.

Ik werd goed opgevangen door de verzorging, maar dat veranderde gauw. Er kwam iemand mijn kamer in van de verpleging, was net gedouched en had kleding van daar gekregen lag lekker te slapen. Moet ik ff een paar pillen slikken. Nou ik heb hem me kamer bijna uitgeschopt. Zijn ze helemaal gek, ga geen medicijnen slikken. Maar helaas het moest wel wat de laatste optie was weer vast gepakt te worden en dan zou ik een D-po krijgen, spuit in mijn kont, met de toegediende medicijnen die ik moest gebruiken.

En die maakte van mij een tam lammetje. Bleef wel erg achterdochtig ook toen ik mijn medicijnen slikte en van gesloten naar een open afdeling ging en zelfs toen ik met ontslag ging bleef het nog een lange tijd hangen die achterdocht. Ook werd/was ik heel erg onzeker geworden. Dat heeft denk ik bijna twee jaar geduurd, tot ik echt weer een beetje de oude werd.

In de tijd dat ik opgenomen was hebben me ouders me vriend eruit gegooid. Dat huis van me pa wat ik vertelde waar we in mochten wonen. Hij had nog wat geld van me gepakt waar me ouders achter zijn gekomen. Ze hebben mijn bankzaken weer op de rails gezet, daar ben ik ze super dankbaar voor.

Toen ik niet meer was opgenomen hoorde ik via via dat mijn vriend ex toen en nog natuurlijk ook was opgenomen. Ik mocht hem niet meer zien van me ouders maar ben toch 1x langs gegaan om te kijken hoe het met hem ging. Ik was nog zwak en niet helemaal beter. Heb wat gepraat met hem. Maar echt zich zelf was hij niet meer. Voor ik deze lap tekst neer zetten schreef ik dat 4 op de 5 mensen er altijd wel goed uitkomen.
Helaas voor mijn ex is dit niet het geval. We zijn 9 jaar verder en nog is hij opgenomen en praat zelfs tegen lantarenpalen. Maakt gebaren in de lucht. Heel soms zie ik hem nog of hij mij nog kent weet ik niet. En dat hoef ik ook niet te weten. Maar dit was voor mij mijn eerste psychose, best lang en heftig. Zo heb ik er nog twee mee gemaakt. 1 zonder zwanger te zijn en 1 tijdens mijn zwangerschap. Alle drie zijn ze totaal verschillend. In sommige opzichten qua gedrag wel het zelfde. Maar totaal ander verhaal en met andere mensen. Ik hoop dat er iemand is die de moeite heeft gehad om het te lezen, best lang verhaal al zeg ik het zelf!

Jullie gaan nog van mijn tweede psychosen horen, vind fijn om het op te schrijven. Zo weet ik dat er toch nog hersens over zijn die wel werken. Tuurlijk staat het nog in best breede lijnen beschreven, maar dat kan ook niet anders. Is een behoorlijke tijd geweest. Bedankt voor het lezen en tot mijn volgde deel psychose 2