En dan..

En dan zakt de grond onder je vandaan. Een gevoel van machteloosheid. Een gevoel van frustratie. Een gevoel van verdriet. Een gevoel van boosheid. Een gevoel van paniek. Welk gevoel eigenlijk niet? Alles door elkaar… Ik weet het namelijk niet meer. Mijn hoofd is een grote chaos. Dat is het altijd wel, maar nu helemaal.

Er is zoveel gebeurd in mijn leven. Teveel om daarover “even” over uit te wijden. Eindelijk heb ik wat ik altijd zo graag wou: ik ben getrouwd en heb een zoontje met de man waar ik dat zó graag mee wou. En toch ben ik ongelukkig. Dood en dood ongelukkig. Zo ongelukkig dat meerdere malen per dag het leven voor mij niet meer hoeft. Ik geef toe dat ik het niet meer aan kan. Het zorgen voor de kinderen (voornamelijk als mijn man aan het werk is), het huishouden, alle taken eromheen, alle gedoe op andere vlakken eromheen.
Ik voel me ook zo'n slechte moeder. Waarom gaat het niet 'gewoon' vanzelf. De laatste tijd bekruipt me ook vaak het gevoel of ik misschien nooit kinderen had moeten krijgen. Dit is ook niet eerlijk naar hun toe dat het allemaal zo gaat.