Geen vruchtje

Op maandag 9 juni (Tweede Pinksterdag) had ik mijn eerste echo. Het zou spannend worden want sinds vrijdagavond had ik plots bloedverlies. 50/50 zei de verloskundige maar omdat ik geen bloedverlies had gehad tijdens de zwangerschap van mijn mooie zoon, vertrouwde ik het niet. Het weekend was ontzettend onrustig, ik had het gevoel alsof ik alles ophield, het binnen wilde houden. Ergens bereidde ik me voor op slecht nieuws maar aan de andere kant las ik ook zoveel verhalen over vrouwen die ondanks bloedverlies een goede echo hebben, dat gaf me toch weer hoop. Eindelijk was het maandag, op naar de echo met man en zoonlief. Eindelijk duidelijkheid. En toen zagen we op het scherm alleen een vruchtzakje, er zat helemaal geen baby'tje in mijn buik. Wat gek! Waarschijnlijk was het hartje nooit gaan kloppen vertelde de echoscopiste. Van alle negatieve scenario's was dit dan wel het beste redeneerde ik. Geen vruchtje om om te rouwen. Ergens verklaart het ook wel waarom deze zwangerschap zo anders voelde, ik was helemaal niet misselijk en waarom ik geen idee had van het geslacht terwijl ik bij de zwangerschap van mijn zoon meteen voelde, dit is een jongen! Hardop redenerend bleven we allemaal heel rustig en keek ik naar onze lachende zoon, ons kindje was er namelijk al gewoon, daar op schoot bij mijn geweldige vriend en springlevend (morgen wordt hij 1!). Toch waren we uiteraard wel verdrietig want een broertje of zusje voor Robbe is zeer welkom al was deze zwangerschap echt een verrassing. De echoscopiste en verloskundige (stagiair van de echo-opleiding) gaven een foldertje over een miskraam mee en gaven aan dat ik de komende twee weken het vruchtzakje en opgebouwde baarmoederslijmvlies zou gaan verliezen. Thuis aangekomen even rustig in het zonnetje gezeten en erover gepraat. Het is heel jammer natuurlijk. Ik wist nog niet eens een maand (sinds moederdag 11 mei) dat ik zwanger was maar het is wonderlijk hoe snel een tweede een plekje in onze harten en in ons leven had veroverd. We hadden al een kamertje in ons nieuwe huis bedacht en waren bezig met namen. Het is even slikken om te realiseren dat we geen baby'tje krijgen in januari. 'S middags gingen we naar een verjaardag. Ik heel naïef met een dun maandverbandje in en een hele lichtblauwe rok aan. Alles ging goed totdat ik opeens krampen kreeg en snel naar het toilet ging. Enorm bloedverlies. En toen, met de buikpijn en het bloedverlies, eigenlijk met het loslaten van wat ik het hele weekend had 'opgehouden' kwamen ook de emoties los. Ik barstte in huilen uit want poeh ik ben wel heel stoer en sterk en kan goed relativeren maar toch is dit echt wel heftig. Gelukkig maar ook dat ik dit zo voelde. Ik alarmeerde mijn vriend, hij pakte snel onze spullen. We hadden niks aan niemand verteld. Mijn schoonmoeder kwam eraan met open armen, wat is er nou lieverd. En snikkend in haar armen vertelde ik dat we sinds vanochtend wisten dat we een miskraam hadden. Ze gaf me een dikke knuffel. Het voelde ook wel fijn om het aan iemand te vertellen. Na een kwartiertje in de auto waren we thuis, net op tijd, mijn kleren al doorweekt van het bloed en de autostoel vies. Wat heb ik dit onderschat! Snel onder de douche. Mijn vriend heeft ergens mijn kraamverband vandaan gehaald. Ik heb nog nooit zoiets meegemaakt. Nu snap ik waarom mensen zeggen dat je het echt wel weet als je een miskraam hebt. Ik kan helemaal nergens heen, kraamverband is niet voldoende. Elke keer voel ik wat lopen en dan ga ik heel snel naar het toilet en verlies ik allemaal weefsel. Ik vind het lichamelijk echt ontzettend heftig. Het stelt wel gerust dat ik weet dat ik geen vruchtje verlies want ons vruchtje, ons tweede zo gewenste kindje was er gewoon nog helemaal niet. Tijdens deze zwangerschap heeft er nooit een vruchtje met een kloppend hartje in mijn buik gezeten. Die tweede die moet nog komen en die komt vast. De komende tijd zullen we rustig zonder al teveel druk of stress zien wat er gebeurt. Misschien dat ons alsnog een zomerkindje is gegund. We beseffen ons goed dat we begin 30 zijn en gezond en natuurlijk zwanger kunnen worden en dat brengt heel veel rust. We zijn ook heel blij dat dit gebeurt nadat we al een kindje hebben. Alles is goed, we zijn optimistisch en ontzettend gelukkig met onze prachtige zoon die morgen 1 jaar wordt. Daar ga ik me nu op focussen, slingers ophangen en cadeautjes klaar leggen want veel meer lukt lichamelijk ook niet. En hopelijk hopelijk kom ik snel hier terug met mooi nieuws.

Liefs, mamma Olivia