De geboorte van R.R.

Eindelijk mijn eerste blogje, een hele bijzondere want mijn bevallingsblogje; 

Op 10 juni, toen ik 41 weken en 1 dag zwanger was, mocht ik mij om 19.00 melden in het ziekenhuis om te worden ingeleid. Ik was mijn zwangerschap nog helemaal niet zat, maar kort daarvoor was ik door de verloskundige doorgestuurd naar het ziekenhuis omdat mijn bloeddruk iets stijgende was. Alle checks waren steeds goed maar toen op 9 juni bleek dat moeder en zoon helemaal klaar waren voor de bevalling (zoonlief lag al weken helemaal vast in mijn bekken, werd geschat een flinkerd te zijn, en mijn bloeddruk was iets hoog, baarmoedermond verstreken en ruim 1 cm ontsluiting) stelde het ziekenhuis voor de volgende dag te beginnen met inleiden, ik sputterde niet tegen. Omdat ons jongetje groot werd geschat had ik verwacht dat hij zich wel rond de uitgerekende datum (2 juni) zou melden maar hij liet op zich wachten. En ondanks het feit dat ik helemaal geen klachten had, was ik toch ook wel heeeel nieuwsgierig naar ons jongetje en maakte ik me best wel zorgen, waarom kwam hij nou maar niet?? Om 21.30 kreeg ik een vaginaal tabletje om de baarmoedermond te laten rijpen, om 22.45 ging mijn vriend naar huis (was echt moeilijk om afscheid te nemen van hem). De volgende dag zou ik drie keer 2 tabletjes krijgen, dus ik dacht dat ik nog wel even in het ziekenhuis zou zijn. 

Niks was minder waar want... die nacht voor het eerst in mijn hele zwangerschap eigenlijk harde buiken, kon niet goed slapen. 11 juni: Om 05.00 wat pijn, zijn dit weeën? Om 06.00 weeëntimer gebruikt (zo'n app) en ja om de max 3 minuten een kramp van 1 minuut. Ik stiekem een beetje puffen achter mijn ziekenhuisgordijntje. Toch maar op het knopje gedrukt voor een zuster, aan de CTG gelegd, was meteen duidelijk dat ik weeën had. Arts-assistente constateerde een volledig verstreken baarmoedermond en 3 cm ontsluiting, op naar een verloskamer! Nog even snel douchen, ging nog net, puffen onder de douche. Vriendlief was er rond 07.00. 4 cm ontsluiting. Haast geen pauzes tussen de weeën de verpleegkundigen hadden echt zoiets van wow, jij gaat snel! Vliezen kunstmatig gebroken, hij had in het vruchtwater gepoept, en boem 7 cm ontsluiting. Wow toen werd het heftig. Ondertussen liet de techniek het afweten, elektrodedraadje op zijn hoofdje wilde niet (denk dat hij wel 8 keer in z'n hoofd is geprikt) en CTG zakte steeds van m'n buik, dus moest in die heftige weeën steeds van rug naar zij, pfff. Ik had het puffen echt niet direct onder de knie, iedereen deed met me mee en als ik dreigde in de paniek te schieten trok mijn vriend me terug in de controle, namelijk naar het puffen. Omdat het allemaal zo snel ging, waren mijn ontsluitingsweeën heel heftig. Afgezien van de falende techniek en al dat gehannes aan m'n lijf waren de verloskundige en verpleegkundige geweldig en moedigden me continu aan. En mijn vriend was mijn natuurlijke pijnstiller en hield me bij de les. Al heel snel 9 cm, laatste randje, werd weggeduwd (pijnlijk!), ik mocht inmiddels al een beetje meepersen, kon ook niet anders, wat een oerkracht. En om 11u had ik 10 cm ontsluiting! Yes, hij is er bijna dacht ik! En ik persen, persen, persen, vriendlief hielp me, duw die baby eruit, je kan het, perswee na perswee elke minuut. Nu ik mocht persen kon ik de pijn wel beter aan. Maar hij kwam maar niet, ik had geen besef van tijd maar was helemaal bezweet en zooo moe. Toen kreeg ik een infuus met vocht (geloof ik) en oxytocine (ik wilde dat niet want kon me niet voorstellen dat ik nog heftigere weeën aan zou kunnen, maar had geen keuze) en dat was vreselijk want ze kregen dat infuus er niet in, dus ik al die persweeën met al dat gehannes aan mijn lijf doorstaan terwijl ik 1 arm stil moest houden. Ik zat in m'n eigen wereld, probeerde me er niet aan te storen en luisterde naar alle aanmoedigingen.

Ik was al ruim 1,5 uur aan het persen. Maar... die kleine jongen van ons was dus plotseling gedraaid (ik voelde dat elektrodedraadje al steeds tegen m'n been aan wiebelen) en lag plots met z'n gezichtje verkeerd (sterrenkijkertje), volgens mij door al dat geprik van de elektrodedraadjes in z’n hoofd! Gynaecoloog erbij die bevestigde dat hij was gedraaid. Maar zei ze dit moet lukken, we gaan ervoor maar we gaan je een handje helpen, dus vacuüm en knip. Ik vond het allemaal best, ik kon niet meer, inmiddels bijna 1 uur en 45 minuten geperst! Binnen 1-2 persweeën is hij er zei de gynaecoloog, 2 persweeën leken ontelbaar veel, en wat een cadeautje dat er 1 perswee later in 1 vlotte beweging een glibberig jongetje op m'n borst werd gelegd die me met 1 oogje nieuwsgierig aangluurde. Woooow hij is er!!!! Ik geloofde het niet, ging met m'n hand over dat gladde lijfje. Mijn vriend en ik huilen en waren zo verwonderd. Ik herkende meteen mijn vriend's ogen, oren en vingers op/aan ons kleine jongetje. Toen werd ik gehecht terwijl wij ons verwonderden over dit enorme wonder. Dit is Robbe zei ik blij, opeens was al mijn energie terug, Robbe Robin, vernoemd naar zijn beide opa’s (die helaas beiden kort geleden zijn overleden).

Onze Robbe woog 4020 gram (dus inderdaad een flinkerd maar niet zooo mega voor 41+2) en was ongeveer 50 cm (met de losse pols gemeten). We moesten 4 uur in het ziekenhuis blijven omdat Robbe in het vruchtwater had gepoept maar die uren vlogen voorbij met het eerste kraambezoek en de verwondering. Hup Robbe in de maxi-cosi en naar huis. Wat een belevenis, wat een geweldige ervaring, hij is zoooooo lief en zooooo mooi. We zijn beiden zooooo verliefd!!! Zie de foto die ik gepost heb!

Ik heb een geweldige kraamhulp gehad, de borstvoeding is op gang, ik ben weer aardig mobiel en Robbe, inmiddels 10 dagen oud, is zoooo geweldig!!

Ik ben zo blij en zo trots dat ik bij de club van de bevallen vrouwen hoor. En ben ook trots dat ik die ontzettende pijn aankon zonder pijnstilling en dat Robbe, ons sterrenkijkertje van 4020 gram, er toch natuurlijk uit is gekomen met de nodige hulp weliswaar. Van die vacuümpomp leek hij trouwens bijna geen last te hebben, zijn hoofdje was heel snel een mooi rond bolletje en we mogen er gewoon aan komen.

Wat is de wereld mooi!!!

Mamma Olivia