40 weken...

Gisteren was het zover. De uitgerekende datum. En ik zit nog steeds met een dikke buik. Daarnaast heb ik niet echt het gevoel dat ons kleine meisje zich snel zal gaan melden. Ergens baal ik hier wel een beetje van. Aan de andere kant krijg ik steeds meer het gevoel dat ze nog lekker een weekje blijft zitten.
Afgelopen maandag had ik weer een afspraak bij de verloskundige in het ziekenhuis. Mijn man moest die dag voor het werk naar Harderwijk, wat een kleine twee uur rijden is vanaf ons huis. En dit zou een lange dag worden. Blij was ik er totaal niet mee. De afgelopen twee weken zat hij op maximaal een half uurtje afstand, dus mocht er wat gebeuren, was hij zo thuis. Ik heb dus ook wel flink mijn ongenoegen uitgesproken. Ze weten allemaal dat ik hoogzwanger thuis zit. En dan sturen ze hem zo ver weg. Maar goed, ze is er nog niet, dus die drama is voorbij.
De afspraak bij de verloskundige stond in de middag. Dit heb ik kunnen verplaatsen naar de ochtend. Ik heb zelf geen vervoer, dus mijn buurvrouw is mee geweest. Super lief!
Aangekomen in het ziekenhuis, netjes aangemeld en naar de wachtruimte. Een kwartier later dan gepland werd ik naar binnen geroepen. Aangegeven dat ik me opzich wel goed voel. Dat ik wat last heb van mijn heup. Dit was al bekend, doordat ik jaren geleden een ongeluk heb gehad en mijn heup gekneusd heb gehad. Het blijft dus een zwakke plek. Ik voel mijn meisje nog elke dag goed bewegen, dus ik gaf aan dat ik me niet zo heel druk maak. Bloeddruk was 95/60, dus weer hartstikke mooi. Ook aangegeven dat ik verkouden ben. Verloskundige gaf aan, dat zolang ik geen koorts krijg of smaak/reuk verlies, ik in het ziekenhuis geen test hoef te laten doen. Ook kreeg ik de informatie dat de mondkapjes in de kraamkamer af mogen, van zowel mij als mijn man.
Ze maakte een echo. Om te kijken hoe madam lag en kijken naar het vruchtwater en de placenta. Hartslag was mooi stevig en ze ging er zelfs nog even vandoor. Ze draaide zich even, dus ook de beweging is gezien. Mevrouw ligt met haar hoofd mooi laag, ruggegraat tegen mijn buikwand en de beentjes langs haar lijfje. Verloskundige zegt ook heel mooi; 'Nou dame, je ligt er helemaal klaar voor. Kom maar hoor.' Het is dus echt wachten op weeën. Ik kreeg een beetje informatie over eventueel inleiden, mocht ze volgende week nog in mijn buik ronddraaien. En een afspraak voor aankomende maandagmiddag. Dan moet mijn man mee, omdat ze dan gaan spreken over inleiden. Zowel de verloskundige als ikzelf gaven aan dat we hopen dat deze afspraak niet hoeft. En ze gaf aan dat ze die afspraak heel graag doorstreept. Heerlijke verloskundige!
Daarna weer naar huis met de buurvrouw en haar kleintje van een half jaar. Haar nog even gezelschap gehouden en daarna de kinderen opgehaald van school. Haar tweeling jongens zitten bij mijn dochter in de klas en zijn al echt vriendjes. Mijn dochter wilde met de jongens spelen, dus maar weer mee naar de buurvrouw. Daar nog even gezeten en toen naar huis. Na het eten werd mijn dochter opgehaald door haar vader. En zat ik weer alleen.
Uiteindelijk was mijn man om half elf thuis en is rond elf uur op bed gekropen. Ik lag toen al een poosje, ben lekker om negen uur in bed gestapt. En om kwart over vijf ging zijn wekker weer.
Het is dus wachten op weeën. Moet zeggen dat ik er wel flink flauw van begin te raken. De dikke buik zit in de weg, ik krijg amper iets uit handen. Alles kost moeite lijkt het wel. En dan nog te zwijgen over het maagzuur en de boeren.
En ik begin zat te worden van alle belletjes en appjes. 'Is ze er al?' 'Ben je al geknapt?' 'Voel je al wat?' Allemaal lief en leuk bedoeld. Maar soms zo onwijs vermoeiend. Alsof ik in mijn buik kan kijken en vragen wanneer ze van plan is te komen.
Klein meisje, we zijn er helemaal klaar voor (en mama is er ook wel klaar mee). We zijn nieuwsgierig naar jou. Willen de hele wereld gaan vertellen hoe je heet.
Pff, voor de tweede keer over de 40 weken...