Gevoel, kleding en wachten

Jeetje, wat duurt wachten soms lang. Aankomende dinsdag krijg ik mijn eerst echo, welke ook direct de termijnecho is. Ik ben zo benieuwd wat er te zien is. Helaas mag mijn vriend niet mee, en zit hij dus een uur in spanning met mijn dochter buiten.
Mijn dochter weet nog van niks, daar ze nogal een flapuit is. En ik wil natuurlijk niet dat ze ineens tegen haar vader zegt; 'mama heeft een baby in de buik.' Ik vertel dat liever zelf, als ik het er aan toe heb. Net als bij mijn ouders, welke gescheiden zijn. Mijn moeder zit in haar tweede scheiding, dus dit zal wel een leuke verassing zijn, neem ik aan.
Nu we het toch over het nieuws vertellen hebben. Mijn vriend wil het zo lang mogelijk van sociale media houden. Aan de ene kant snap ik dit, hij is immers de vijftig al gepaseerd en heeft al 4 kinderen. Waarom zou hij nog een baby willen op zijn leeftijd? Waarom moet dat met zo'n jong, nog geen dertig, meisje. Hij is bang voor de reacties, van mensen die aan de andere kant van nederland wonen.
Ik daarentegen wil het graag bij 12 weken bekend maken aan de hele wereld. Het van de daken schreeuwen. De reacties waar hij bang voor is, hebben we ook gehad toen we bekend maakten dat we een relatie hadden. Ik zie die angst dus niet zo. Maar ik respecteer en accepteer zijn keuze, dus er zal eerdaags geen foto op sociale media komen. Alleen een foto naar mijn ouders, zusjes en de mensen die we graag willen melden dat er een kleintje aankomt.
Ik voel me goed, op wat vermoeidheid na. Ik kan de hele dag wel slapen voor mijn gevoel. Daarnaast begin ik de dag misselijk, maar hoef ik gelukkig niet naar de wc te sprinten om er wat uit te gooien. Ook kan ik nog alles eten en drinken, al wordt koffie wel een dingetje. De geur laat me bijna kokhalzen, wanneer ik een kopje koffie voor mijn vriend maak. Daarnaast mag ik ook niet zoveel koffie, dus ik zeg voor nu even vaarwel tegen mijn dagelijkse kop koffie.
Mijn buik begint al te groeien en is flink hard aan de onderkant. Mijn eigen broeken knellen en zitten niet meer lekker. Dus ik heb maar een positiebroek gehaald, wat een verademing. Ik kan de deur uit zonder buikkramp en het gevoel dat ik de boel afknel. Mijn vriend smeert elke avond mijn buik in en is zo gigantisch lief. Ik mag niet meer tillen, mag niet meer rommel opruimen van de katten. En wanneer hij thuiskomt, kreeg ik altijd al een kusje en een knuffel. Maar daar is nu een aai over mijn buik bijgekomen. Zo schattig.
Hij is enorm blij en is er ook al mee bezig. Babykleertjes, namen, babykamer en wil naar de babyzaken zo snel de corona crisis over is. Enorm aandoenlijk en maakt mij ook flink positief en enthousiast. Hij is echt heel anders dan mijn ex, welke niks deed tijdens de zwangerschap van S.
Ik ga nog even verder dromen en wachten tot de 14e.