Het is zover....

Begin vorig jaar ben ik gescheiden van de vader van mijn dochter. Dit doordat er twijfels waren vanuit mijn kant en flink wat vertrouwen in hem weg was. Dat is geen basis voor een gezonde relatie. Dus uit elkaar. Op een goede manier, onze dochter ten alle tijden op plek 1 gezet. Goede regeling gemaakt en we kunnen nog steeds met elkaar praten en bij elkaar naar binnen stappen.

In oktober, het jaar daarvoor, leerde ik een man kennen. Vanaf dag 1 was er al een klik, een vriendschappelijk. We konden goed met elkaar praten en bespraken veel zaken, zowel werkgeralateerd (we waren immers collega's) als privé. Hij gaf aan dat hij nog nooit iemand had gehad waar hij zo goed mee kon praten. En waar hij het gevoel bij had, dat het niet uitmaakte hoe hij deed of is. Een goede vriendschap, noemde hij het. Ik had daar vrede mee. Hij was ook één van de eersten die wist dat ik met mijn, nu ex-partner, wilde breken. 

Na een maand met mijn ex-partner in huis te hebben gezeten, vluchtte ik steeds vaker het huis uit. Ik sprak met die 'vriend' af , vlak bij mijn huis. We gingen dan samen praten, er gebeurde niks. Hij ging daarna naar huis en er was verder niks. Totdat we eind januari eindelijk eerlijk tegen elkaar werden en lieten blijken dat we elkaar leuker vonden dan vrienden. We wisten inmiddels dat we flink wat leeftijd schelen, 27 jaar om precies te zijn. Hij had, spreekwoordelijk gezien, mijn vader kunnen zijn. We hadden beide niet verwacht dat het zoveel zou schelen tussen ons qua leeftijd en ook helemaal niet dat het allemaal zo zou lopen. 

Hij zat zelf ook in scheiding, met twee jonge kinderen. Het huwelijk daarvoor was ook gestrand met twee kinderen. Hij heeft dus 4 kinderen, bij twee verschillende vrouwen. Ik ben, zoals ze dat zo mooi zeggen, de derde keer scheepsrecht. We hebben veel vragen gekregen van mensen. Mensen hebben een vooroordeel. Waarom zou je met zo'n oude man gaan? Het had je vader kunnen zijn. Ja, allemaal mooi, maar je kent ons niet. Wij voelen ons niet hoe oud op ons paspoort staat. Ik voel me ouder, en hij voelt zich jonger. Als mensen hem vragen hoe oud hij is, vraagt hij ook altijd; op gevoel of volgens de papieren? Geweldig! 

Begin juni ging mijn ex verhuizen. De ex van mijn huidige partner was twee weken daarvoor met de noorderzon vertrokken, met zijn twee kinderen. Daarnaast had ze het halve huis leeggetrokken. Dus, de week dat mijn ex vertrok, kwam hij voor een nacht. Hij is nooit meer weggegaan. Dus vanaf begin juni zit hij bij mij in huis. En ik moet zeggen, ik heb het nog nooit zo relaxed gehad. Hij doet enorm veel voor mij, en werkt ook nog eens 45 uur en meer in de week. Ook heeft hij een enorme plek in mijn dochter haar hartje gekregen. Hij ziet haar als van hemzelf en noemt haar zijn extra prinsesje. Ze zitten tegen elkaar aan en rennen achter elkaar aan door de woonkamer. Geweldig om te zien. Ook de 4 kinderen van hem komen hier graag. Ze zien mij niet als een extra moeder, want dat wil ik niet. De oudste is 18 en laat elke dag weten hoe het gaat. Ze vinden hier rust en vrijheid. Iets dat ze bij hun moeder(s) niet hebben.

Ik ben helemaal gek op mijn samengesteld gezin. Vandaar ook mijn profielnaam 'Ohana6'. Dit is wel bekend van Lilo & Stitch. Ohana betekend familie en betekend dat er niemand achter blijft of wordt vergeten. Nou beter omschrijven kan ik mijn gezin niet. En daarnaast zeggen we allemaal dat familie niet betekend dat je hetzelfde bloed draagt, maar dat het gaat om de mensen die in je hart zitten en voelen als familie. Nou, dat zit dus ook wel goed. 

Nu heeft mijn huidige partner, ondanks zijn leeftijd, nog een enorme wens. Nog een kindje. Een kindje van ons samen. Hij zal het helemaal geweldig vinden, na het werk thuiskomen en met een baby op zijn borst op de bank hangen. Hij heeft het er al maanden over. Eigenlijk vanaf kerst. Eind december werd ik ongesteld en was hij zelfs een beetje teleurgesteld. Ik moest dus eind januari weer ongesteld worden. Dit gebeurde ook. Maar daarna? Niks meer. Eind februari? Geen menstruatie. Midden maart? Nog niks. Ik zocht er nog steeds niks achter, vond het ergens wel lekker. 

Totdat ik met mijn dochter aan het shoppen was in de stad en we langs de drogist liepen. Ze wilde graag andere shampoo, want ze waas geen baby meer, dus geen zwitsal meer. Jeetje, dikke domper. Want het ruikt zo lekker! Nou, vooruit. Wij de drogist in en mevrouw wilde de Hello Kitty mee. Prima. Op weg naar de kassa kwamen we langs de zwangerschapstesten. Ik stond er even voor en besloot toch een test mee te nemen. Bij thuiskomst de test verstopt, zodat mijn vriend geen hoop zou krijgen. Want stel dat het niet zo is. Hij begon afgelopen week ineens over mijn menstruatie en dat deze al een tijdje uitbleef. Het was hem zelfs opgevallen. 

Vrijdagochtend was het zover. Ik liep naar beneden, pakte de test en ging naar de wc. Mijn vriend was al aan het werk, dus ik had het huis voor mij alleen. Op het moment dat het stikje 5 seconden zich had volgezogen, zag ik het al. Twee blauwe streepjes. Oh shit. En nu? Ineens kwamen er allemaal twijfels en vragen. Wat voor risico's lopen zowel ik als de baby? Hoe lang zit het er al? Hoe gaan we dit doen? Hoe vertel ik het hem? Hoe vertellen we het de kinderen? Allemaal vragen die niet nodig zijn. Ik weet dat hij heel blij zal reageren. Hoe de kinderen gaan reageren weet ik nog niet. Maar dat zien we dan wel weer. Eerst moest ik het mijn partner, de vader van dit kindje, gaan vertellen. Hoe gaan we dat doen? Hij is aanstaande woensdag (1 april, nee geen grapje) jarig. Ik had dus bedacht om een speen te halen met de tekst 'I love papa' en deze in te pakken en als laatste cadeautje te geven. Dus die avond naar de drogist en de speen gehaald. Thuis natuurlijk verstopt, net als de positieve test. Nu nog hopen dat ik mijn mond kon houden tot woensdag. 

Vrijdagavond lagen we in bed. We liggen dan altijd nog even te knuffelen en te praten. Hij had het erover hoe graag hij nog een kindje zou willen. Hoe hij mij zou behandelen als ik zijn kind zou dragen. Hoe hij zichzelf al op de bank zag hangen met een baby op zijn borst. Hoe hij er 's nachts uit zal gaan, om mee te kijken bij een voeding. Hoe blij hij zou zijn als het hem nog een keer gegund zou worden, een baby. Na een half uur had ik er genoeg van. Ik zei hem dat ik moest plassen en dat ik dorst had. Hij sprong uit bed, schoot in een joggingbroek en zei; 'Jij gaat plassen, pak ik wat drinken.' Beneden ging hij de woonkamer in en ik naar de wc. Door de zenuwen ging het bijna niet. Toen ik de kamer in kwam, zat hij aan de eettafel, met twee glazen drinken. Na het drinken liep hij met de glazen naar de keuken om ze om te spoelen. Ik pakte snel de speen, daar waar ik het verstopt had. Ik hield het achter mijn rug en liep naar de keuken. 

'Ik heb een vervroegd verjaardagscadeautje voor je.' zei ik zachtjes. Hij kijkt me aan en ik geef hem de speen. Hij dacht twee tellen na en toen het kwartje viel sprong hij een meter de lucht in. 'Serieus? Dat meen je niet!' Hij keek me aan en hij kreeg glazige ogen. Hij pakte me vast en pinkte een traan weg. Hij geloofde het niet. Dus ik pakte de test uit het bakje, waar ik het verstopt had. Hij staarde naar de twee blauwe streepjes en hij kon alleen maar 'wauw!' zeggen. Die nacht hebben we allebei onrustig en kort geslapen. 

Afgelopen ochtend heb ik de verloskundigepraktijk gebeld. De eerste afspraak staat nu op 14-4. Dit is tevens de termijnecho, door de hele coronacrisis. Ook mag mijn partner niet mee, en daar baalt hij van als een stekker. Doordat mijn laatste menstruatie volgens mij eind januari is, zal ik nu ongeveer 8-9 weken zwanger zijn. Ik ben benieuwd wat er over 2 weekjes te zien is. 

Wij gaan nu genieten van het idee van kindje nummer 6 en aftellen tot 14-4.