POSITIEF opvoeden

Onlangs vertelde mijn moeder mij dat vooral aan de kant van mijn vader toch heel wat agresieve methoden werden gebruikt bij het opvoeden van hem en zijn zussen, mijn opa is geen gemakkelijke man, streng en rigide, zijn wil is wet. Mijn vader en één van zijn zussen waren bijgevolg ook niet altijd even zachtaardig, zijn
andere zus probeerde juist het tegenovergestelde, maar ook zij faalde wel eens in haar geduld te bewaren. Het is niet zo dat we allemaal mishandelt werden, zo extreem is het niet, maar straf werd er regelmatig uitgedeeld, we zijn nu eenmaal mensen met een sterk en pittig karakter in de familie. Mijn moeder had zo goed als geen band met haar vader, die zag ze zo goed als nooit en is jong gestorven. Haar moeder was zachtaardig en toegevend, ze moeste in haar eentje haar vijf kinderen opvoeden en werken, dus zij had het niet zo gemakkelijk. Zelf heb ik niet zo’n goede band met mijn ouders, niet zo close, ik voelde me vaak onbegrepen, wat ik wel best spijtig vind allemaal.

Ik had al van de term attachment parenting en natuurlijk ouderschap gehoord en erover gelezen, vooral in de termen van de verzorging als baby zijnde, maar nooit echt dieper op ingegaan als ze groter worden. Ik dacht, geen straf, dat kan toch niet echt goed gaan? Uiteraard doen we wel aan zo positief mogelijk aanmoedigen, dat hebben we altijd gedaan. En niet in het negatieve blijven hangen. Gisteren toch nog eens gaan lezen over hoe het in elkaar steekt met natuurlijk ouderschap, en eigenlijk, het klinkt allemaal erg interessant en logisch eigenlijk ook, het lijkt me fantastisch als dat lukt, je kind die leert omgaan met haar/zijn emoties op een constructieve manier, die zich kan uiten en begrepen voelt door zijn ouders, en opgroeit tot een volwassene die zelfvertrouwen heeft en meevoelend is. Ik vond het punt, dat als je als volwassene openstaat voor emotionele groei dat je kind je altijd zal wijzen waaraan je kunt werken bij jezelf, best mooi. Ik ben helaas niet de geduldigste persoon en mijn vriend misschien maar een tikkeltje meer.

We hebben haar al sinds een aantal maanden in de hoek gezet wanneer ze na driemaal nog steeds niet luistert en nog steeds hetzelfde uitspookt, maar of het werkt? Niet echt.. Ze blijft en blijft hetzelfde doen en word uiteindelijk volledig overstuurd. Er moet toch een betere manier zijn dan? Vandaag het principe van natuurlijk ouderschap geprobeerd, en ik vind het best moeilijk, zo rustig mogelijk praten, je geduld bewaren ook al word je tot het uiterste gedreven, niet in de hoek zetten als ze iets blijft doen waar ze voor gewaarschuwd word maar hetzelfde blijven herhalen.. Ik probeer dus ook altijd af te leiden maar dat gaat niet altijd. Ik benoem haar emoties en zeg daarna dat het gewoon niet kan, “je bent boos, slaan mag gewoon niet” of “ik zie dat je verdrietig bent, je weet dat je niet op de bank mag staan”. Als ze niet emotioneel word, is het meestal dat het lijkt dat ze er niet om geeft.. Ze zeggen dan dat je band niet sterk genoeg is met je kind, maar
genegenheid is altijd belangrijk geweest hier, knuffelen en kusjes worden de heel dag door uitgedeelt, als ze aandacht vraagt krijgt ze die ook. Ik weet niet goed of dit iets voor ons is, mijn vriend staat er volgens mij niet volledig voor open, al zegt hij van wel, en vroeg ik hem wat we anders zouden kunnen doen, hij zegt dat straffen ook niet echt werkt, duidelijk, maar hij kan gewoon niet altijd even geduldig blijven (en ik heb er ook vaak moeite mee, maar ik weet dat het gewoon iets is waar ik aan moet werken).

Het is wel zo, we hebben nog steeds veel stress en problemen, het gaat financieel gewoon de
dieperik in hier, dus het is begrijpelijk dat geduldig blijven zwaar en moeilijk is.

We lopen altijd even weg als het niet meer te doen is, gisteren moest ik echt drie keer even een stukje verder gaan staan omdat ze me bleef schoppen en niet wou ophouden, ze vond het o zo grappig.. Daarnet in de winkel wou ze niet in het zitje gaan zitten, want ze bleef aan de boodschappen zitten, dus werd ze enorm driftig en ging ons en alles rond haar slaan. Ik weet dat het geen natuurlijke consequentie is, maar ze bleef een zak chips vastgrijpen en liet niet los, ik denk dat je dan moet blijven vragen ermee op te houden, maar het valt vaak in dovenmans oren. Ik ga er toch nog eens flink over bijlezen en dergelijke, met mensen praten die er al veel ervaring in hebben en hun kinderen zo hebben groot gebracht, want vind het erg fijn om eens het resultaat te zijn bij volwassenen die zo zijn opgegroeid, ben echt benieuwd og het echt werkt allemaal. En om meer truukjes en tips in mijn voorraad te hebben. Het is best een intensieve manier, ik vraag me vaak af hoe mensen dat doen die meer dan 1 kind hebben.. hoe dat ze niet dood en dood op zijn op het einde van de dag. Ik wil erg graag meer kinderen, maar zie dat niet goed komen op die manier.. Het is gewoon al dat zij in haar eentje al alle aandacht nodig heeft en dat alles langer duurt en niet vlot gaat omdat we altijd met haar bezig zijn. Als ik haar vergelijk met haar nichtje (ja je moet kinderen niet vergelijken, ze zijn allemaal anders) dan valt het op hoe rustig haar nichtje is, en veel beter luisterd en het is niet echt zo dat mijn schoonzus aan natuurlijk ouderschap doet.

Maar goed, als het baat heeft, des te beter.. Ik twijfel er een beetje over of het de beste manier is, ik weet het gewoon niet zeker.. ze zeggen volg je hart, je weet het beste voor je kind, maar mijn hart is een eeuwige twijfelaar af en toe ;)