Gedoe

Pfff wat een gedoe de laatste tijd.. gelukkig gaat alles goed met ons meisje. Bijna alweer zeven maanden! Het gaat echt veel te snel.. Ze eet nu goed haar banaantje, op Rapley manier. Broccoli vond ze niets en komkommer ook nog niet echt. Appel, mandarijn en sinaasappel lust ze wel maar eet ze nog niet echt van, avocado vindt ze ook niet slecht :) broodkorstje valt ook wel in de smaak, maar zoals banaan, waar ze echt van smult en ook terug te vinden is in de luier ;) (maar het stinkt precies nog niet echt vind ik) is er geen ander haha het is echt haar favoriet! En ze groeit hard! Ze wordt steeds zwaarder ;) ze zegt nu de laatste tijd ook steeds vaker papapapa en mamamama en babababa haha, het is nog wel onbedoeld, maar het begin is er ;)

Zelf zit ik nog steeds niet zo goed in m’n vel, ik ben vaak net een kieken zonder kop. Nog steeds door dat aanslepend gedoe met mijn werk, dat ik de stress niet aankan en er zowat depressief van word. Daarnaast zijn we nog steeds op zoek naar een geschikter huis en ook dat neemt de nodige stress met zich mee, naast het feit dat mijn vriend ook nog werkzoekend is.. Soms heb ik het gevoel weer in dat zwarte gat te worden getrokken waar ik vroeger lange tijd in heb gedwaald, weer levensmoe te zijn, zoals voor ik met mijn vriend ging samenwonen.. Hij is degene die me altijd goed heeft begrepen en gesteund. Mijn ouders zorgden vaak, waarschijnlijk onbewust, dat ik me nog slechter en onbegrepen voelde, wat de zelfhaat alleen maar groter maakte. Ik ben lange tijd erg depressief geweest en mijn vriend is eigenlijk echt mijn redding geweest, en nu nog steeds, als ik hun twee niet had... dan had ik niet eens meer zin gehad om zo door te blijven vechten. Altijd met een rotgevoel te moeten gaan werken, altijd die druk en die last, die chaos van gedachtes, problemen tevergeefs proberen op te lossen,... dan had ik het al lang opgegeven. Voor hun is het de moeite waard, voor onze tijd samen, want dat is het enigste wat belangrijk is: ze zijn gewoon mijn leven.

Na nog een gesprek met mijn huisarts hebben we dus besloten de procedure te starten dat ik ontslagen wordt voor medische overmacht, omdat ik dat werk simpelweg niet meer aankan. Hopelijk wordt het door de arbeidsgeneesheer geaccepteert. Maar ik ben bang dat het niet zo simpel zal zijn, en dan de gedachte dat ik daar dan  opnieuw mijn ziel bloot ga moeten leggen is erg beangstigend en ik ben bang dat ik niet uit mijn woorden ga komen door de emotie en de tranen, echt zielig eigenlijk, ik vind het moeilijk respect voor mezelf te hebben momenteel, omdat ik vind dat ik alweer faal. Dat ik niet voldoende help de last te dragen en het allemaal op mijn vriend laat neerkomen en daar schaam ik me echt voor, hoe vaak ik niet gewenst heb dat ik iemand anders was, dat ik dan veel gelukkiger zou zijn, en het misschien ook gemakkelijker zou zijn. Maar ik moet me niet wentelen in zelfmedelijden en gewoon blijven proberen he, maar soms is het zo moeilijk de energie en moed ervoor te vinden.

In elk geval, ik blijf niet bij de pakken zitten, want dat is zowiezo geen optie. Ik zoek nog steeds ander werk, ik solliciteer op allerlei jobs, vooral voor ’s avonds, want dan is het probleem van de opvang ook onbestaand (want ze hebben waarschijnlijk pas in april hier ergens plaats en dat is dan ook nog niet zeker, en dat terwijl ik al bijna tien maanden sta ingeschreven..). Om schoon te maken bijvoorbeeld. Vandaag nog een sollicitatie gehad voor een baan om schoon te maken voor een paar uurtjes per dag, lijkt me toch dat ik dat moet kunnen he! Dat is toch niet zo stresserend als facturatiemedewerker.. Met een beetje geluk krijg ik die en ben ik dan van dat gezeik al af. Hopelijk krijg ik snel een betere job en evolueer ik verder in mijn persoonlijke ontwikkeling, want ik was al aardig op weg vond ik. Ik hoop ook als ik me beter voel dat ik mezelf nog beter kan geven voor mijn meisje, en natuurlijk voor mijn vriend, want zij verdienen een vriendin en een moeder die hun alles geeft wat ze verdienen, die er is voor hun en hun kan steunen en helpen bij wat dan ook.