Ga naar je huisarts. Alsjeblieft. Het gaat niet goed met je zoontje, niet met jou, niet tussen jullie samen, niet met de opvoeding. Door geen hulp te zoeken houd je een situatie in stand die zeer negatieve gevolgen kan hebben voor je zoontje, maar ook voor jou en jullie als ouders. Het grenst echt aan kindermishandeling. Jouw zoontje is nog heel kwetsbaar, hij kan zichzelf niet uit de situatie halen, daar heeft hij jou voor nodig. Jij kunt zijn leventje verbeteren door nu op te staan en de grens te trekken.
Ik vind de dingen die je schrijft, ook in je andere blogs, echte alarmbellen. Zoek alsjeblieft vandaag nog hulp!
Ik geef mijn baby echt met elk piepje aandacht, verwen haar de hele tijd. Ze huilt nooit. Daar gaat de theorie van je man
Maar ik zou echt wat hulp gaan zoeken, want al je blogs gaan over dat het slecht gaat. Een baby voelt de spanning in huis ook aan, zou best kunnen dat hij daarom onrustig is.
Het enige wat ik uit je blogs haal is,dat je vind dat je baby van 8 maanden zeurt... hoe kun je nou zoiets zeggen over een baby van 8 maanden? Zoals jullie over jullie kind praten,zou ik nooit aan een 2e beginnen.
Als dit verhaal klopt dan he.. ik kan mij niet voorstellen dat een moeder zo blogt over haar eigen kind..
Het klinkt idd erg onnatuurlijk....
Google haar gebruikersnaam maar eens 🙈🙈
Volgens mij is dit dikke BS.
Gats idd net even door gelezen, denk dat je beter met een arts kan gaan praten want je lijkt me niet heel gelukkig.
Ik heb de sterke indruk dat deze persoon zielige verhalen verzint om aandacht te krijgen
Een psycholoog lijkt me wel een gezonde optie....
Lastig hoor dat jullie daarin zo verschillend denken. Ik heb hetzelfde als jij, maar gelukkig kan mijn man zich daar ook wel in vinden. In de praktijk komt het er wel op neer dat ik 9/10 keer degene ben die onze jongste troost. Dat is gewoon zo gegroeid 
maar als ik er niet ben pakt hij het uiteraard wel op. Ik hoop dat jullie iets vinden wat werkt.
Ik denk dat je niet van je man moet vragen dat hij hetzelfde doet als jou aanpak en andersom geld hetzelfde. Ik vind ook wel eens dat mijn man te streng is en hij vind dat ik strenger moet zijn. Ook zoiets. Ik laat het los. Kinderen hebben snel door dat papa het anders doet dan mama en dat mag ook. Eindresultaat is nagenoeg hetzelfde. Misschien ook eens mee bewegen met de ander? En het is prima om je kind te laten weten dat je er bent. Alleen een valkuil is wel dat ze gauw genoeg door hebben dat mama komt wanneer ze gaan huilen. Ook als er niets is. Misschien dat je man je dat probeert uit te leggen. Spreek dan samen een tijdslimiet af, dat als er ...... zo lang word gehuild dat je hem dan pas pakt.. heb je van hem de zekerheid dat je kind niet urenlang huilt en hij heeft de garantie dat je hem niet direct oppakt. En je word beide niet meer chagarijnig. Win Win Win situatie dan
Wat lastig voor je! Wij hebben deze discussie kort gehad.. niet dat mijn man ons zoontje uren zou laten huilen, sorry maar waar is je gevoel… is ook echt heel slecht voor je kind. Een kind negeren is zo erg, wordt als mishandeling gezien hè? Maar omdat het baby’s zijn mag het ineens wel? Kan er nogsteeds niet bij met m’n hoofd…
Ik zou met een deskundige aan tafel gaan zitten en samen een middenweg vinden of een plan maken. Dit kan via het consultatiebureau. Ons consultatiebureau gaf aan dat ons kindje gevoelig was en dat hem in bed laten huilen veel schade zou aanrichten en hem in de toekomst alleen maar angstiger kan maken en meer kans geeft op driftbuien en agressie later. (Dit geld bij compleet negeren en maar in slaap laten huilen hè, er is natuurlijk een middenweg). Als een kind huilt om z’n zin door te drammen is echt anders dan een kindje wat huilt vanuit angst of een behoefte aan liefde en veiligheid… gelukkig is mijn man het hier inmiddels eens. Maar jij en je man gaan elkaar hierin denk ik niet vinden, er moet echt iemand bij komen om samen een plan te maken denk ik!
Tja, wij horen het verschil niet tussen zin doordrammen en behoefte aan liefde ed. Dat is het lastige. Als ik wist dat hij gwn koppig was zou ik het ook beter kunnen negeren.
Dat komt waarschijnlijk omdat je helemaal geen baby hebt
Dan zijn huiltjes erg moeilijk te onderscheiden
Ik denk dat jullie goed moeten praten samen. Hebben jullie dat niet gedaan voor of tijdens de zwangerschap? Er is niets mis mee als je kind jengelt of een beetje huilt. Je hoeft je kind niet voor elke scheet op te pakken. Uren laten huilen kan in mijn beleving ook niet.
Als het bij mij zou zijn zou ik een keuze maken puur omdat het tegen jou gevoel in gaat en ook jij zoals ik lees er aan onder door ga.
Als hij geen middenweg wil dan houdt het al snel op. Je zal of er samen uit moeten komen of zelf een beslissing maken.
Hier wil ik pertinent niet dat hij haar laat huilen bijvoorbeeld met slapen. Mijn partner is het daar mee eens in zo verre dat hij haar ook gerust zou kunnen laten huilen niet voor lang maar 10 min zeker wel, maar we doen dit niet. Maar hij vind het voor onze dochter ook niet prettig dus wij bieden nabijheid en laten haar nooit huilen vinden we gewoon weg niet nodig. Als mijn man dus jouw man was en hij zou koppig blijven etc zou het niet lang stand houden.
Als het bij mij zou zijn zou ik een keuze maken puur omdat het tegen jou gevoel in gaat en ook jij zoals ik lees er aan onder door ga.
Als hij geen middenweg wil dan houdt het al snel op. Je zal of er samen uit moeten komen of zelf een beslissing maken.
Hier wil ik pertinent niet dat hij haar laat huilen bijvoorbeeld met slapen. Mijn partner is het daar mee eens in zo verre dat hij haar ook gerust zou kunnen laten huilen niet voor lang maar 10 min zeker wel. Maar hij vind het voor onze dochter ook niet prettig dus wij bieden nabijheid en laten haar nooit huilen vinden we gewoon weg niet nodig. Als mijn man dus jouw man was en hij zou koppig blijven etc zou het niet lang stand houden.
Altijd lastig, dit soort discussies. En er is vaak niet sprake van heel duidelijk goed of fout (want dan had je waarschijnlijk ook geen discussie gehad).
Wij hebben ook dit verschil. Maar dan ben ik meer van het 'laten huilen'. Mijn inziens is er wel een verschil in jengelen/zin door drijven huilen, en er is echt iets aan de hand. Toch vind ik dat ik altijd beschikbaar ben. Ik ben beneden, als ze mij iets vragen reageer ik (soms wel met ik kom zo bij je), en ik speel regelmatig mee.
Mijn man rent en vliegt als ze huilen, dat MOET DIRECT stoppen. In het begin probeerde hij mij ook aan het werk te zetten, maar ikv ind gecontroleerd laten huilen niet erg. Ik ervaar wel meer jengelende/huilende kindjes zodra mijn man ook beneden is. dat is echt een wereld van verschil. Maar er is dan ook meer gekkigheid, want papa reageert overal leuk op.
Ik heb het losgelaten. iedereen doet het anders. en mijn kinderen hebben het ook goed bij hem. Eerst ging ik ze dan troosten omdat mijn man niet tegen eht gehuil kon, daar ben ik mee gestopt. Hij heeft er last van, ik niet. En ik raakte er helemaal overwerkt van (omdat ik iets deed wat niet bij mi past).
er is (meestal) geen goed of fout, wel een verschil van aanpak/stijl. Vaak beide goed, dus lekker laten gaan.
Ik neem aan dat jij de kleine ook alleen met hem vertrouwt? dan is het accepteren dat het niet 100% jouw manier is.
oh, met zulke dingen is er niet echt een middenweg
1: mij partner reageert op alle huiltjes
2: ik negeer alle dram huiltjes
middenweg? de helft van de keren wel de andere helft neit reageren? dan is er niks van mijn filosofie (gedram negeren) overeind, en heb ik extra gedram. Dat gaat gewoon niet.
Hoe oud is je kind? Daarbij is het belangrijk om met elkaar in gesprek te blijven over de manier van opvoeden.
reacties (19)