Deze dagen een jaar geleden...

Mijn koppie draait overuren op het moment...

Precies een jaar geleden ging ik één deze dagen naar Hardenberg om in het huis van mijn zus te zijn (omdat zij een weekje weg waren) en was ik dichtbij mijn lieve, maar oh zo zieke mams!
Ik weet nog dag ik één van die dagen heb gezegd dat het niet goed ging en dat ik dacht dat het weleens snel afgelopen zou kunnen zijn... Dit was puur gebaseerd op gevoel, want mijn mams was zó sterk en was nog niet van plan de bijl erbij neer te gooien! Ze zou echt doorgaan tot het bittere eind...

En toen was de nacht van 22 op 23 september en heeft niet mijn mam zelf, maar haar lichaam besloten dat het op was... Ze raakte in haar slaap in coma en is niet meer wakker geworden. Op vrijdag 23 september 201, ik was exact 26 weken zwanger, rond 12:55 uur, blies ze haar laatste adem uit en kwam er op 51 jarige leeftijd veel te vroeg een eind aan haar leven...

En nu bijna een jaar verder, een jaar geleefd, een jaar in shock, een jaar in een roes beleefd... Maar wel het prachtigste wonder mogen krijgen: mijn fantastische zoon die voor mij werkelijk alles betekent!

Mijn moeder en ik zijn altijd 2 handen op 1 buik geweest en al jaren droomden we ervan dat ik een kindje zou krijgen... Zoveel plannen als het ooit zover zou mogen komen... En dan is dat oh zo gewenste kindje daar: D.M.! Maar mijn mama, M.nzijn oma die zó naar hem heeft uitgekeken, is er niet meer... Ik moet alleen verder, zonder de aller, aller, allerbelangrijkste vrouw in mijn leven, maar tegelijk met nu het aller, aller, allerbelangrijkste mannetje in mijn leven... Hoe dubbel is het?! Maar M.ace houdt me op de been, zorgt dat ik doorga en niet opgeef...

Maar jeetje: wat mis ik mijn lieve mam! Wat is het nog steeds onwerkelijk en ongelooflijk dat ze er niet meer is en wat doet het pijn om zonder haar verder te moeten en wat doet het pijn dat ze M. niet heeft mogen leren kennen!