Een half jaar zonder mijn mama

Hai lieve meiden,

Een half jaar, 6 maanden, 26 weken... Zo'n tijd moet ik nu al zonder mijn lieve mama leven.

Het lijkt als de dag van gisteren dat we afscheid van haar moesten nemen en dat ze er zachtjes tussenuit piepte...

Maar toch, zóveel gebeurd in die 6 maanden!

- De laatste 12 weken van mijn zwangerschap uitgedragen zonder haar
- Na 38 weken en 2 dagen zwangerschap de meeste lieve, knappe en fantastische zoon gekregen die je je maar kan wensen...
- Inmiddels een klein jongetje boven in zijn ledikantje hebben liggen van 3 maanden
- Mijn zus werd zwanger en is inmiddels al op de helft én T. krijgt een zusje en M. een nichtje!
- Mijn broertje gaat volgende maand naar China omdat zijn vriendin daar 5 maanden zit voor stage.
- Mijn lieve paps die na bijna 2 jaar thuis te zijn geweest, weer zo goed als volledig aan het werk is.
- Mijn lieve vent die na een burnout weer zo goed als volledig aan het werk is

Ongelooflijk wat er in een half jaar tijd kan gebeuren en ongelooflijk dat mijn mama dit allemaal al heeft moeten missen en wij al deze gebeurtenissen niet meer met haar kunnen delen! Wat doet het pijn!

Mijn vader stuurde van de week iets moois via de mail:

Niemand ontkomt eraan

Jarenlang kunnen je dagen voorbijgaan

Denkend dat er geen einde komt.

En plotseling

Stormen van pijn...

Het leven is dansen

Tussen licht en donker

Tussen eb en vloed

Daartussen het besef

Van het draaien der aarde.

Wie alleen langs kalme meren gaat

Zal de vloed nooit ruiken

En het strand niet bewandelen

Achter het terugwijkende getijde.

Maar zeg dat niet tegen

Wie vecht in de branding

Gooi dan een lijn uit.

Lieve meiden, dit gemis en deze pijn wens ik niemand toe en ik zou wensen dat niemand dit meer mee zou hoeven maken,m aar helaas is het aan de orde van de dag en ken ik inmiddels meerdere lieve meiden hier die een lieve ouder moeten (gaan) missen, of zelfs beiden! Wat is het leven soms toch vreselijk hard en oneerlijk!

Dikke knuffel, Xx