Bevallingsverhaal

Ja lieve meiden, mijn kleine mannetje is vandaag alweer 9 dagen en voor het eerst sinds zijn geboorte de tijd om eventjes de laptop erbij te pakken... Tijd voor het bevallingsverhaal!

Vorige week vrijdag, 16 december, voelde ik me de hele dag niet zo lekker, anders dan anders... Pijnlijke harde buiken, vooral hoog in mijn buik. Ik werd er misselijk van en besloot 's middags toch maar de VK te bellen. Ze adviseerde me 2 paracetamol in te nemen en een kruik op m'n buik te leggen of douche te nemen... Als het niet zou afzakken, moest ik terugbellen. Zo gezegd, zo gedaan... Het werd een wat minder onder de douche, maar al snel kwam het gevoel weer terug. De VK weer gebeld en ze zou langskomen.

Ergens rond 18:00 uur was ze er en ze heeft eerst inwendig onderzoek gedaan. Als nel concludeerde ze dat ze verwachtte dat de bevalling elk moment kon gaan doorzetten, want de baarmoedermond was al heel week, al kon ze nog niet van onstluiting spreken... Ik werd er helemaal zenuwachtig van.

Weer naar beneden en nog wat dingen doorgenomen, tot we op mijn bloeddruk kwamen... Ik was de dag ervoor bij de VK geweest en toen was de bloeddruk wat verhoogd. Ze wilde hem dus toch nog een keer meten en dat was maar goed ook! M'n bloeddruk was 180/110 en ik werd dus meteen met verdenking op zwangerschapsvergiftiging doorgestuurd naar het ziekenhuis! Pfff, was best heftig en het overviel me enorm.

Alle spullen gepakt en ze adviseerde wel alvast kleertjes voor de kleine mee te nemen, maar de Maxi Cosi hoefde nog niet, want aangezien ik 'pas' 38 weken was, verwachtte ze niet dat het zo'n vaart zou lopen en dat ze eerst nog met medicijnen in de weer zouden gaan.

Toen we alles ingepakt hadden, gingen we naar het ziekenhuis. Daar bleek ook de bloeddruk erg hoog en er werd een infuus geprikt (wat bijna onmogelijk was door al het vocht wat ik vasthield, vooral de laatste paar dagen ook in mijn armen en handen)... Daarna bloedgeprikt en aan de CTG. Er werden regelmatige harde buiken gezien, maar verder was het afwachten.

Uiteindelijk bleek mijn bloed gelukkig wel goed te zijn, maar mijn bloeddruk bleef hoog. Ik kreeg medicijnen en er werd besloten me op te nemen. We waren rond 23:00 uur net geïnstalleerd op de afdeling, toen mijn bloeddruk nog verder gestegen bleek te zijn en de klachten ineens snel toenamen en ik me snel erg beroerd voelde. Ik moest weer terug naar de verloskamer omdat ze mij en de kleine daar beter in de gaten konden houden. Ook werd al gezegd dat ik hoogstwaarschijnlijk de volgende ochtend ingeleid zou gaan worden omdat het wachten was op dat ik nóg zieker zou gaan worden...

Na een heel onrustige nacht werd zaterdagochtend inderdaad begonnen met de inleiding... Ik kreeg pillen om de baarmoedermond nog weker te maken en om de eerste centimeters ontsluiting op te wekken. De pillen zorgden er al snel voor dat de boel aan het rommelen ging, maar echt regelmatig weeën lieten lang op zich wachten. Tegen de avond gingen de weeën die ik had over in rugweeën en het was vreselijk! Op een gegeven moment kwam een onbekende gynaecoloog (dus niet degene die mij die avond begeleidde) onderzoeken om te kijken hoe het ervoor stond met de ontsluiting. Ze was zó ontzettend lomp en heeft me zó ontzettend veel pijn gedaan dat ik volledig in paniek raakte... Alle emoties die ik de afgelopen maanden opgekropt heb, kwamen eruit! Ik heb zó erg gehuild en ik kon niet meer stoppen. Uiteindelijk zijn zelfs mijn vader en zus nog gekomen omdat ik ze nodig had, maar het was vreselijk! En ondertussen proberen de rugweeën op te vangen (die niet op te vangen waren! Uiteindelijk werd besloten om me voor de nacht een spuit Pethadine te geven, zodat ik wat kon slapen en de pijn minder werd...

M'n vader en zus gingen naar huis en ik kreeg een spuit... Pff, wat een heftig spul zeg! Binnen 5 minuten begon alles te draaien, was de pijn weg en was ik zo stoned als een garnaal! Maar, ik heb er wel op geslapen, wat was dat fijn na die heftige dag!

Rond 03:30 uur moest ik héél nodig plassen, maar ik mocht vanwege de spuit niet alleen naar de wc, dus ik had op het knopje gedrukt... Maar, ik moest zó nodig dat ik vast op de rand van het bed was gaan zitten. Op een gegeven moment was ik even bang dat ik m'n broek plaste, maar al snel stroomde het zo hard, dat ik wel beter wist... Ik ging staan en daar kwam een hele plons vruchtwater. M'n vliezen waren gebroken. Het zag er helder uit, dus ik moest maar gewoon nog even gaan liggen en proberen te slapen...

Dit ging echter niet door, want al snel kwamen de weeën op gang. Maar, het waren buikweeën en ik wist ze heel goed op te vangen. Door de spuit Pethadine was ik tussen de weeën door nog steeds helemaal stoned, dus daardoor was het redelijk te doen... Na een paar uur weeën wegzuchten bleek ik 4-5 cm ontsluiting te hebben. Ik was best blij met het resultaat! De weeën werden heftiger, maar ik kon ze nog steeds goed opvangen en ik voelde de kleine man bij elke wee zakken en dat gaf me 'energie' om door te gaan!

Maar op een gegeven moment begon het weer... De weeën gingen over in rugweeën en ik raakte weer compleet in paniek. Het deed zóveel pijn en ze waren niet weg te zuchten/ te puffen, het was echt vreselijk! Ik kreeg informatie over een ruggenprik, maar ik wilde en durfde er nog niet aan... Na ongeveer een uur was ik zó kapot van de rugweeën dat ik tóch heb gezegd dat ik een ruggenprik wilde. Wat vond ik het eng!

Maar, wat was ik opgelucht toen hij eenmaal gezet was! Ik kon weer ademhalen en m'n lijf een beetje ontspannen, want ik was compleet verkrampt. Voordat de ruggenprik werd gezet, werd er nog gekeken en bleek ik 5 cm ontsluiting te hebben... De arts-assistent die me begeleidde (echt superlief mens, waar ik héél veel aan heb gehad) gaf aan dat het een goede beslissing was, aangezien de ontsluiting maar langzaam vorderde...

Na 2 uur kwam ze weer kijken en bleek ik al 9 cm ontsluiting te hebben! Uiteindelijk duurde het nog een tijd voordat ik volledige ontstluiting had en de kleine man bleef erg hoog zitten. Ze ging daarom met de echo kijken en al snel bleek waarom... Hij lag gedraaid en was dus een sterrenkijkertje (met het aangezicht naar boven)... Het was dus maar de vraag of hij de draai zou gaan maken en of het zou passen.

Ondertussen kwamen de weeën gewoon door de ruggenprik heen en begon in persdrang te krijgen... Maar, ik mocht nog niet persen. Vreselijk! Op een gegeven moment hebben ze, na overleg, besloten om me toch te gaan laten persen om kijken wat de kleine zou doen...

Ik moest álles geven werd er al gezegd, want het zou niet makkelijk worden! Nou, allemachtig! Het was VRE-SE-LIJK, maar ik heb álles gegeven wat ik in me had! Tijdens al het persen wat ik heb gedaan, heb ik maar 2x het gevoel gehad dat hij iets met zijn hoofdje zakte... Op een gegeven moment roept ik alleen maar dat het niet ging en dat het niet wilde en na ruim een uur persen kwam een gynaecoloog kijken en die bevestigde dat het inderdaad niet vorderde en hij de draai niet meer zou maken. Ze zei: 'We gaan je helpen' en ik zei allen maar: 'Graag, ik kan niet meer!'

De vacuümpomp was geen optie, daarvoor lag hij nog te diep, dus werd er besloten een keizersnede te doen. Opzich een opluchting, maar mijn persweeën gingen natuurlijk door... En die moest ik proberen weg te zuchten, al mocht ik wel wat meepersen als het daardoor beter te doen was, maar dat was helaas niet zo! Ik weet niet hoe lang het duurde voordat ik naar de O.K. kon, maar het leek héél lang te duren!

Wat een opluchting toen de ruggenprik begon te werken en die persweeën eindelijk minder werden. Na alle voorbereidingen, werd er begonnen met de keizersnede, maar ook dit was erg pijnlijk! Ik kan niet uitleggen wat ik voelde, maar het deed pijn! Na een hoop getrek en geduw was hij dan EINDELIJK geboren, ongelooflijk! Wat een opluchting en wat onwerkelijk!

Op zondag 18 december 2011, om precies 21:00 uur is onze D.ean M.ace (roepnaam M.ace) geboren! Hij weegt 4115 gram en is maar liefst 53 cm lang! De arts-assistent kwam gelijk naar me toen en zei dat ze kon zien dat ik héél hard geperst had en dat M.ace héél erg zijn best had gedaan, want hij had een énorme punt op zijn hoofd waarmee hij in het geboortekanaal zat!

Ons manneke is nu 9 dagen oud en emotioneel gezien zit in een rollercoaster. Ik mis m'n moeder zó erg en het lijkt wel of nú pas het gevoel erbij komt en dat is zó heftig! Alles is zo confronterend! Met alles wat ik doe, moet ik aan haar denken en mis ik haar! Verder gaat het herstel, lichamelijk gezien, langzaam...

Mijn bloeddruk blijft schommelen sinds de bevalling en ik heb de dag na de bevalling opnieuw weeënopwekkers gekregen, omdat ik heftig bleef vloeien. De ruggenprik zat er nog in, dus het was gelukkig goed te doen. Door dit alles ben ik vrij veel bloed verloren en ben ik dus héél moe en erg slap en daar krijg ik nu ijzertabletten voor. Verder zijn mijn medicijnen voor de bloeddruk gisteren nog verdubbeld, omdat mijn bloeeddruk weer hoog was gisteren. Ik móet echt meer rusten, maar vind het zó moeilijk. Daarbij blijven de paniekaanvallen komen en die heb ik totaal niet onder controle en zijn écht hééél erg heftig! Inmiddels heb ik ook Oxazepam gekregen om te proberen wat rustiger te blijven...

Verder is M. een héérlijk ventje! Hij doet het super! Hij is eindelijk weer aan het aankomen (hij was afgevallen tot 3810 gram) en woog vanochtend 4000 gram. De flesjes gaan er nog niet allemaal even goed in en soms spuugt hij nog heel erg, maar tussen de flesjes door is hij erg lief en rustig! Sinds 2 nachten slaapt hij 's nachts ook in zijn wiegje (hij wilde alleen maar bij mij slapen 's nachts, omdat hij zijn dag- en nachtritme nog erg omdraaide)... En sinds 2 dagen slaapt hij overdag in zijn eigen bedje af en toe!