Dagboek zwangerschap...

Lieve meiden,

Toen ik in januari ontdekte dat ik zwanger was, ben ik begonnen met het bijhouden van een dagboek voor ons kindje...

Ik heb lang getwijfeld om het dagboek wel of niet hier op Babybytes te plaatsen, maar ik heb er (nu het verlies een plekje heeft gekregen) de keus gemaakt om het wél in een blog te zetten, omdat ik het ook héél fijn vind om het met jullie te delen.

Het is best een lang verhaal, dus als je geen zin erin hebt... Zou ik het overslaan ;-)...

Zondag 3 januari 2010
Bijna is de dag daar dat ik ongesteld moet worden. Ik heb het gevoel dat ik niet zwanger zal zijn, maar aangezien we nog een test in huis hebben liggen, doe ik hem toch… Negatief. Jammer, maar eigenlijk wel een beetje verwacht.

Dinsdag 5 januari 2010
De dag dat ik ongesteld moet worden. De afgelopen vier maanden heb ik een heel regelmatige cyclus gehad van telkens precies 32 dagen ertussen. En ja hoor… ’s Ochtends naar de wc en volgens mij ben ik ongesteld. Klein beetje bloed namelijk. Afgelopen maanden begon het telkens met een beetje en dan na een paar dagen zet het door. Dus daar bereid ik me nu ook vast op voor. Geen twijfel dus nog steeds als in de dagen die komen geen menstruatie komt. In de loop van de week wel een klein beetje oud bloed, maar voor mij een teken dat de menstruatie elk moment door kan zetten.

Zondag 10 april 2010
We hebben de verjaardag van jouw ome M. Nog steeds in de veronderstelling dat of mijn menstruatie nog moet komen óf mijn menstruatie deze maand gewoon niks voorstelde. De verjaardag is gezellig en omdat jouw papa al een paar weken ziek is (hij heeft de kattenkrabziekte en is hier goed ziek van (geweest)), gaan we op tijd naar huis. ’s Avonds was ik lekker aan het douchen en ik had ineens ontzettend zin in warme melk. Het water liep me in mijn mond toen ik eraan dacht! Ik je papa de opdracht gegeven om een grote beker warme melk voor me te maken. Lekker mee naar boven om lekker in bed op te drinken. Je papa komt boven en zegt: ‘Ben je misschien toch zwanger?!’ Ik zei: ‘Nee joh, test was toch negatief.’ Maar stiekem toch wel een beetje aan het denken gezet. Ik heb nog op internet gezocht en daar stond dat het wel kan zijn dat een zwangerschapstest de ene week nog negatief is en een week later positief, omdat het hormoon HCG dan nog te laag is en juist in het begin van de zwangerschap enorm gaat stijgen. We besluiten om maandag toch maar een zwangerschapstest te doen bij de huisarts.

Maandag 11 januari 2010
Ik heb ’s ochtends rond 08:15 uur de doktersassistente gebeld om te vragen of ik langs kan komen voor een test. Ze reageert daarop met dat de testen thuis hetzelfde zijn als de testen die zij in de praktijk doen, dus dat ik net zo goed thuis een test kan doen. De test bij de dokter moet je ook gewoon betalen. Dus ik heb gezegd dat ik inderdaad thuis wel een test ga doen. Je papa en ik wilden per se de test van de Kruidvat, maar het zat niet mee. Bij de een was het uitverkocht, bij de ander deed het pinapparaat het niet, maar uiteindelijk maar bij de Trekpleister de test gekocht en daarna naar huis. Maar nog steeds in de veronderstelling dat ik toch niet zwanger zou zijn, maar gewoon even voor de zekerheid, omdat het toch wel raar was dat ik niet echt ongesteld was geworden.

Test gedaan en dan wachten, maar dat hoefde niet… Binnen 20 seconden zag ik het tweede streepje komen en ik kon mijn ogen niet geloven. Ik riep je papa en zei: ‘Kijk, volgens mij komt er echt een streepje! Kijk dan, kijk dan, kijk dan!’ En je papa zag het ook al heel snel! En het werd alleen maar duidelijker en duidelijker. Ik moest lachen en huilen tegelijk en ondanks dat we ons hadden voorgenomen dat wanneer ik zwanger zou zijn, we het op een speciale manier aan de opa’s en oma’s zouden vertellen, riep ik terwijl ik aan het lachen/ huilen was: ‘Ik moet echt mama bellen!’ En dat heb ik gedaan en die was net zo verrast als wij! En opa ook, die kon het ook niet geloven. Vanaf toen konden we aan het idee gaan wennen dat er een kleintje zou gaan komen. Je papa wilde wel heel graag nog dat we de tweede test die in de verpakking zat, ook zouden doen, om het zeker te weten. We hadden afgesproken dat we dat de volgende ochtend zouden doen.

Ik heb de doktersassistente nog gebeld om te vragen wat we nu moeten doen. Zij feliciteert me en geeft aan dat we een afspraak met de verloskundige kunnen maken en dat we daar een verwijskaartje op kunnen halen. Verder vraagt ze of ik niet heel erg misselijk ben. Ik zeg dat ik nergens last van heb en daarop zegt de assistente met een lachend gezicht: ‘Nou, moet jij maar eens afwachten tot volgende week. Een week kan héél veel verschil uitmaken.’ Ik moest er ook wel om lachen en zei: ‘Oh nou, en bedankt hè?!’ Ze gaf ook aan dat we moesten proberen er heerlijk van te gaan genieten. En dat willen we ook heel graag! Die rest van de dag hebben we in een roes beleefd! Heel ongelooflijk!

Dinsdag 12 januari 2010
Ik ben om 03:30 uur al klaar wakker en kan niet meer slapen, van de opwinding. En stiekem toch ook weer zenuwachtig voor de tweede test. Tot 04:30 uur heb ik het volgehouden en toen ben ik naar beneden gegaan om de test te doen. En ook al duurde het nu ietsje langer, ook deze test was positief! Het tweede streepje was wel iets lichter, dat vond ik een beetje eng.

Vandaag hebben we ook de verloskundige gebeld. Ze heeft wat gegevens genoteerd en ze geeft aan dat ik zo’n 6 weken zwanger ben en dat de eerste echo met ongeveer 8-9 weken wordt gedaan. 2 februari om 12:20 uur plannen we deze afspraak en volgens haar zou ik dan ongeveer 9 weken zwanger moeten zijn. Ik vroeg de verloskundige nog over de test (verschil in kleur van het streepje), maar dat durfde ze niet te zeggen.

Vandaag zijn we naar de meubelboulevard gegaan. Daar zit een Baby-dump, een Baby-planet en een Prénatal en we hebben lekker alle winkels bekeken. Bij de Baby-dump kwam een meneer aan ons vragen of hij ons kon helpen. Ik zei toen: ‘Nou, we zijn ons echt nog aan het oriënteren en dus lekker aan het rondkijken.’ En toen zei jouw papa heel trots: ‘Ja, we weten pas net dat ze zwanger is!’ Die meneer was heel aardig en gaf ons in elk geval vast wat uitleg over hoe en wat als we bij hun spulletjes zouden kopen. Ze hebben veel acties, je mag al vroegtijdig gratis reserveren zolang je wilt, zolang je zwanger bent en je vindt ergens anders een goedkopere prijs voor hetzelfde product (al heb je het al in huis), betalen ze het verschil terug, omdat ze de goedkoopste willen zijn. En mocht er onverhoopt wat misgaan, komen ze alles thuis weer netjes ophalen en krijg je al je geld terug. Nou, helemaal super dus!

De Baby-planet vonden we een beetje tegenvallen, maar bij de Prénatal hebben we cadeautjes gekocht voor opa H. en oma T. Je papa had twee hele leuke mokken gevonden, waarop stond “opa is een kanjer” en “oma is een kanjer.” Helemaal leuk, maar mama vond natuurlijk alleen een mok niet leuk, er moest ook wat in. We hebben zitten twijfelen, maar uiteindelijk hebben we bij opa in de beker een rompertje gedaan met daarop “I love opa” en bij oma hebben we een speen erin gedaan met erop “I love oma.” Morgenavond gaan we het ze vertellen, dan hebben we afgesproken om bij hun te gaan eten.

Die middag zijn we naar de dokter gereden om de verwijskaart op te halen en nu kon ik gelijk vragen van de testen, of het erg is dat bij de ene test het streepje iets lichter is dan de ander. Maar daarop zegt ze gelijk: ‘Nee hoor, positief is positief.’ Wat dat betreft wel gerustgesteld. Kaartje mee naar huis en verder aan het gevoel en de gedachte gaan wennen.

Woensdag 13 januari 2010
Vandaag is de dag dat we opa H. en oma T. gaan vertellen dat er een kleintje onderweg is. De hele dag wachten is vervelend, maar gelukkig hebben we van alles gedaan vandaag, waardoor de dag nog best snel voorbij ging. Om half 4 moest ik bij de opticien zijn en daarna zouden we naar opa en oma gaan. Toen kwamen de echte spanningskriebeltjes toch wel hoor! We waren er al om 16:15 uur, dus erg vroeg, aangezien oma T. vaak pas om 17:15 uur uit het werk is. Nog even wachten dus. Je papa en ik moesten elkaar telkens aankijken en stiekem lachen. En toen eindelijk rond 17:15 uur kwam oma T. thuis. Toen ze binnen was pakte ik de cadeautjes en zei op zo’n gewoon mogelijk manier: ‘We hebben een kleinigheidje voor jullie.’ Ik liep geloof ik gelijk al rood aan, maar volgens mij hadden ze het echt nog niet door. Totdat oma al snel het cadeautje uitpakte en de tekst op de beker zag. Haar gezicht sprak boekdelen, ze was compleet verrast en ze zei: ‘Oma is een kanjer????’ En ze keek mij aan en opa Hennie keek toen ook al en oma zegt: ‘Moet je wat vertellen?’ En je papa en ik allebei: ‘Jaaa!’ Oma T.: ‘Ben je zwanger?!?!’ Wij in koor: ‘Ja!!’ En weer kwamen bij mij de tranen en ditmaal bij oma T. ook. Ze waren heel blij. Ook opa H. vond het heel erg leuk! Je kan wel raden waar het de rest van de avond over ging! Over de komst van jou, ons kleintje!

Donderdag 14 januari 2010
Om 06:00 uur gaat de wekker van mama. Ik moet werken, dus ik ga eigenlijk meteen uit bed, ook omdat ik al een kwartiertje wakker was. Gelijk plassen natuurlijk, want dat doe ik al twee dagen héél veel. En dan schrik! Ik zie bloed. Eerst blijf ik nog redelijk rustig, maar als ik terugloop naar boven naar je papa en het tegen hem zeg, slaat bij mij de echte schrik toch wel toe. We weten niet goed wat we moeten doen. Uiteindelijk bellen we de huisartsenpost, maar het komt er op neer dat we moeten afwachten. Het hoeft niks te betekenen te hebben, maar als het een teken zou zijn dat het misgaat, is er ook niks aan te doen. Ik ben best wel overstuur, maar we moesten het ermee doen.

Je papa zegt dat we toch gewoon de verloskundige bellen. Ik durf dat eigenlijk niet, want je moet naar het spoednummer dan bellen en ik ben bang dat het niet mag. Maar je papa vindt het wel spoed en hij belt zelf naar het nummer. Gelukkig krijgen we een heel lieve studentverloskundige aan de telefoon en ze vraagt een hele hoop. Maar ik ben toch wel erg aan het huilen en bang dat ze uiteindelijk zegt dat ze gaat proberen om mij vandaag in te plannen voor een echo. Ze geeft wel aan dat ook al zien we het op de echo, dat het niet zeker is dat het hartje al zichtbaar klopt. Meestal wordt dit zichtbaar vanaf ongeveer 6 weken, dus het zal een twijfel zijn. Ze is natuurlijk nog thuis, dus ze zegt dat ze mij rond 08:15 en 08:30 uur even terugbelt, omdat ze dan in de agenda kan kijken. Ondertussen heb ik naar school gebeld en A. (de directrice) is heel begripvol en begrijpt dat ik vandaag niet kom en dat ik dit eerst even af wil wachten. Mama zou haar collegaatje Q. ophalen, omdat haar auto stuk is, dus ik besluit het haar maar eerlijk te vertellen waarom ik niet ga werken, maar dat ik haar wel gewoon even weg wil brengen. Ik haal haar op en ze is zo lief voor me! Ze is zelf ook zwanger (ik geloof zo’n 30 weken), dus ze kan me een beetje dingetjes vertellen van toen zij net zwanger was. Ik breng haar naar school en ga daarna terug naar huis. Susan, de studentverloskundige belt netjes terug en zegt dat het spreekuur voor de echo erg vol zit, maar dat ze er alles aan gaat doen om me vandaag langs te laten komen, maar daarvoor moet ze wel even met haar collega’s overleggen en ze zegt dus dat ze me straks terugbelt.

Rond 09:15 uur belt ze al terug en ik mag om 14:50 uur langskomen voor een echo. Ondertussen ben ik natuurlijk alweer tig keer naar de wc geweest om te kijken of ik nog bloed verlies en ik merk nu al twee keer dat ik geen bloed meer zie… Zal het dan toch meevallen en allemaal goed komen?

’s Middags dus om half 3 op weg naar de verloskundige. Voor die tijd heb ik nog heerlijk onder een warme douche gestaan en jou, kleintje, flink toegesproken ;-)! Uiteindelijk waren we pas om 15:10 uur aan de beurt, maar de verloskundige was héél aardig! Ik kreeg een inwendige echo, maar ze gaf al aan dat ik nog heel vroeg zwanger ben, dus dat het de vraag was of ze iets zou zien. En ze zag dus ook helaas (nog) niks. Ze zag wel een verdikte baarmoederwand, en dat duidt op zwangerschap. En op een gegeven moment zag ze wel iets, wat het vruchtzakje kon zijn, maar ze durfde het niet met zekerheid te zeggen. Ze zei dus: ‘Ik moet jullie helaas met spanning nog naar huis sturen.’ De volgende afspraak heeft ze gelukkig wel vervroegd. Over 12 dagen mogen we weer komen en dan moet er volgens haar echt wel verschil te zien zijn… Het blijft dus even spannend.

De rest van deze dag blijft mijn buik erg rommelen en verlies ik de ene keer een beetje bloed en de andere keer wat stukjes weefsel of iets. Echt gerust gaan we de nacht dus niet in, maar we moeten afwachten. Voordat ik ga slapen belt oma Dinie nog en die probeert ons een beetje gerust te stellen, maar ze hoort ook aan mijn stem dat ik er niet zoveel vertrouwen in heb.

Vrijdag 15 januari 2010
’s Nachts om 02:15 uur ga ik naar de wc en weer verlies ik wat bloed. Nog steeds niet superveel, maar toch wel weer bloed. Ik ga weer terug naar bed en val weer in slaap. Uiteindelijk ga ik om 05:45 uur uit bed omdat ik klaar wakker ben. Weer naar de wc natuurlijk en weer bloed, nu ook wat roder, maar het blijft nog steeds niet veel. Ik moet gewoon werken had ik afgesproken met A. (de directrice), dus ik maak me klaar. Ik moet wel huilen, want ik voel me gewoon erg verdrietig.

Op school komen alle ouders en kinderen binnen, maar ik heb ondertussen best wel erge buikpijn. Alle ouders vragen of ik weer beter ben en met mijn meest vrolijke gezicht en meest opgewekte stem zeg ik dat het wel weer redelijk gaat. Dat ik me nog niet helemaal super voel, maar dat het vandaag maar een half dagje is, dus dat we die lekker vol maken. We zitten in de kring en vanwege de pijn in mijn buik, besluit ik om maar gewoon zoveel mogelijk op mijn stoel te blijven zitten. Op een gegeven moment kijkt de moeder van T. mij aan en ze vraagt: ‘Gaat het echt wel goed met je?’ Oh, en wat is dat moeilijk… Je voelt je zo verdrietig en ellendig, maar toch zeg ik weer zo opgewekt mogelijk: ‘Jah, het gaat wel, het is niet je van het, maar het gaat.’ Vanaf toen kreeg ik steeds meer buikpijn en als ik rond 09:00 uur naar de wc ga weet ik het: Het is voorbij. Ik verlies veel bloed! Ik blijf er vrij rustig nog onder, maar als ik terug ben in de klas en je papa een berichtje stuur, komen de tranen. Toch laat ik het mezelf niet toe om te huilen en ik weet mezelf aardig te vermannen. Ondertussen heb ik dus echt telkens heel veel buikpijn. Ik ben nog twee keer langs Q. gelopen om te kijken of zij al uit de kring was, maar dat was jammer genoeg niet zo, maar rond 09:20 uur komt ze even bij mij kijken, want ze had wel doorgehad dat ik twee keer voorbij was gelopen. En dan houd ik het niet meer droog. Ze neemt me even mee en in de koffiekamer moest ik toen héél hard huilen. Ik wilde het niet en verontschuldigde mezelf ook telkens, maar ik kon het gewoon echt niet tegenhouden… Q. was ontzettend lief voor me en we hebben even een poosje zitten praten tot ik weer wat rustiger was. Ze zei dat ik lekker naar huis moest gaan, maar ik had zoiets van: Het maakt niet uit waar ik ben, het gebeurt nu toch wel. Ik besloot dus te blijven, ook om het voor de kinderen rustig te laten verlopen. De kinderen hebben volgens mij helemaal niks doorgehad, gelukkig. Ik bleef wel echt ongelooflijk erge buikpijn houden. Om ongeveer 11:30 uur moesten we naar de theaterzaal, omdat we viering hadden. Ik zag er een beetje tegenop, omdat ik zo’n pijn in mijn buik had, maar ja, ik ging maar gewoon. Dat was afzien hoor! Ik had zoveel pijn in mijn buik dat ik met moeite rechtop kon staan en lopen. Op een gegeven moment doet het zoveel pijn, dat ik tegen M. (één van mijn collegaatjes) zeg dat ik ontzettend nodig naar de wc moet en dat ik zo terug ben. Ik ga naar de wc en ik verlies een heel groot stuk en volgens mijn gevoel was dat écht het einde… Het einde van jou, ons zo gewenste kleintje. Ik heb echt nog in mijn gedachten afscheid genomen en toch maar weer terug gegaan. Vanaf dat moment had ik ook gelijk een stuk minder pijn in mijn buik… Gelukkig was de viering bijna afgelopen en gingen we terug naar de klas en was het gelijk tijd om naar huis te gaan. Toen de kinderen naar huis waren, heb ik de boel de boel gelaten en ben ik naar huis gegaan. Q. kwam me ophalen en zei dat ik alles verder lekker moest laten liggen en lekker naar huis moest gaan. Gelijk in de auto kwamen natuurlijk de tranen, ik was zó verdrietig. Ik ben naar huis gereden op de automatische piloot en heb eerst heel lang bij je papa uitgehuild.

Lief klein vlindersterretje van ons, ook al weten we dat je te zwak was om te groeien, we hadden je al in ons hart gesloten en dat zullen we ook altijd blijven doen! Wij zullen nooit vergeten wat voor mooie dagen jouw verwachte komst ons heeft gegeven en de blijdschap en trotsheid die wij toen hebben gevoeld! Daar zijn we je heel erg dankbaar voor!