Verkeerde man gekozen

Wow zeg.. wat vreselijk. Ik vraag me af (bedoel ik echt niet lullig maar meer als gedachtegoed voor jou) "waren er geen red flags voordat jullie kinderen kregen?"

Anyway.. lijkt me mentaal echt heel zwaar.. ik zou de huisarts bellen en vragen om een gesprek met de POH-GGZ dan kan je iig je hart luchten en zij denkt wel in oplossingen met je mee. Sterkte

Wat een nare vent. Zou hem zo snel mogelijk verlaten. Baan zoeken, kindjes naar de opvang, je krijgt dan veel toeslag.

Heel veel sterkte! verlies vooral jezelf niet. Hier was het ook uithouden uithouden en nog meer uithouden. Ik heb er door wel (bijna) een burn-out gekregen ik was helemaal op.

Tip schrijf je alvast in voor huurwoningen. Inschrijven is meestal gratis. Ga kijken voor een kinderdagverblijf met bso waar de kinderen heen kunnen. Soms is er een wachtlijst van een paar jaar. Als je een laag inkomen hebt is het heel erg betaalbaar omdat heel veel vergoed wordt vanuit kinderopvangtoeslag.

Uit elkaar kan inderdaad rust geven maar weet wel jij moet nog jaren lang met deze man door 1 deur. Want alles rond de kinderen moet alsnog door jullie samen worden gedaan. Hier gaf een scheiding wel rust dat ik mijn eigen plek kreeg en ik hem vaak niet zag. Maar alsnog moet er heel veel met de andere ouder geregeld worden en als je niet op 1 lijn zit is dat ook lastig. Als er dus nog een kans is ga samen in relatietherapie. Niet alleen om je relatie te redden maar leer met elkaar communiceren. Want dat moet je nog jaren lang blijven doen, ook als je uit elkaar gaat. Hoe beter je met elkaar kan communiceren hoe makkelijker alles gaat in het leven.

Ik vind dat je het aan je kinderen verplicht bent om er samen heel hard aan te werken, ebt middels therapie als het je zelf niet lukt. En altijd heel belangrijk: kijk naar je eigen aandeel en probeer die te veranderen. Dan verandert de ander deels wel mee. En minstens zo belangrijk: praat met elkaar vanuit wensen en niet vanuit verwijten. Probeer elkaar te begrijpen.

Realiseer je dat zomaar uit elkaar gaan de problemen niet oplost, je zult altijd nog veel met elkaar moeten overleggen en afstemmen.

Doe het voor je kinderen!!

Ik ben wel eens benieuwd naar de andere kant van het verhaal.. Zijn beleving van de hele situatie.

Ik lees nu alleen maar allemaal beschuldigingen richting hem, maar wat heb je zelf gedaan om de situatie te veranderen?

Qua opvoeding staan jullie echt haaks tegen over elkaar, daarin moet je toch echt samen een middenweg in zien te vinden, je kan nooit voor 100% verwachten dat jouw manier van opvoeden ook zijn manier wordt. Ben je zelf überhaupt wel bereidt om water bij de wijn te doen hierin?

Kijk eens naar de dingen die wel kunnen ipv niet kunnen, als jij wil gaan werken dan is er ook kinderopvang en toeslag daarvoor, je bent daarin niet afhankelijk van oppas..

Wil je echt weg, dan zal ik nog eens twee jaar wachten.. ook dan zal je de kinderen geregeld moeten missen, want wat als hij co-ouderschap wil?

Stel, je zit dit nog twee jaar uit. Hoe ben jij er geestelijk dan aan toe, op welke manier hebben je kinderen dan geleden onder deze situatie? Je financiële situatie is dan nog slechter dan nu want je teert nu al in op je spaargeld.

En dan ga je na die twee jaar bij hem weg. Dan zul je nog steeds je kinderen deels moeten missen. Het is voor hun ontwikkeling immers het beste om ook hun vader te blijven zien dus er zal zeker een omgangsregeling komen. Maar dat is dus wel de man die over jouw grenzen gaat en een dictator is. Je kunt wel weggaan, maar dat lost de problemen niet op. Niet de problemen die jullie samen hebben en ook niet jouw probleem dat je over je heen laat lopen en hem nu ziet als een boeman. Ik vraag me ook af of je voldoende naar jezelf kunt kijken. Je verwijt je man dat hij zonder overleg een promotie heeft aangenomen en vergeet dat hij niet wilde dat je thuisblijfmoeder werd.

Zoek hulp. Voor jezelf én voor jullie samen. Jullie zijn niet in verbinding, en dat ligt net zo goed aan hem als aan jou. Natuurlijk kan de conclusie zijn dat het niet meer werkt samen. Maar dan moet er wel eerst serieus gesproken worden.

🤎

Ik begrijp niet waarom je nu niet kunt werken en wel als de jongste naar school gaat. En waarom oppas? Als je werkt, kunnen ze naar de kinderopvang. En al gaan ze naar school, dan heb je waarschijnlijk net zo goed opvang nodig, want de meeste banen passen niet onder schooltijd. Als je alleenstaand bent en niet voldoende verdient, heb je recht op allerlei toeslagen. Dat het financieel niet kan, is niet waar. Er zijn genoeg alleenstaande moeders die het doen. Dat je moet inleveren op wat je nu hebt, kleiner huis, minder extra's is waarschijnlijk een feit maar dat maakt het niet onmogelijk. Als ik jou was, zou ik een baan gaan zoeken en de boel op orde brengen om weg te gaan.

Ik zou dit niet nog 2 jaar zo gaan doen. Ik was op zoek gegaan naar een baan en opvang en wel zo dat ik mezelf daar helemaal mee kan redden. Om zo financieel niet meer afhankelijk te zijn en mijn eigen spaargeld op te eten. Daarnaast niks meer van hem gaan verwachten en alles zelf doen.

Als je weg wil zou ik alvast beginnen met voorbereiden daarvan. Baan zoeken en opvang en daarna inschrijven voor een huurwoning. Ik zou niet nog eens 2 jaar dit willen doen met ook als gevolg dat jij geen spaargeld meer over hebt. Je kunt nog heel veel blogs en verhalen schrijven de komende 2 jaar maar ik zie nu al steeds hetzelfde voorbij komen. Ik zou mijn schouders er maar onder zetten. Want luxe en alles weegt niet op tegen jezelf gelukkig voelen en dat merken je kinderen ook.

Jeetje wat een verhaal :( ergens herkenbaar.. toen de jongste 2 was ben ik gaan werken, in de thuiszorg. Daar hebben ze veel mensen nodig en kom je makkelijk aan werk, ook kan je werken in de scholltijden van de kinderen, ideaal! Nu is mijn jongste 9 en ben ik 3 jaar geleden gescheiden van mijn exman, hij maakte het mijn leven ook erg moeilijk en deed 0 komma noppes voor onze relatie. Het was erg moeilijk, heb nog anderhalf jaar met veel ruzie etc samen gewoond voordat ik een huis kreeg. Hij wou pas meewerken aan de scheiding als hij in het huidige huis kon blijven en minimale alimentatie zou betalen en elk weekend de kinderen, via een mediator (ik raad dat dus niet aan, pak een advocaat) Ik heb inmiddels een hele lieve vriend, in dat opzicht zo veel geluk. Ik heb de kinderen 70% van de tijd en de zorg en zijn financieel van mij afhankelijk dus geen co-ouderschap. Het was een ongelooflijke moeilijke tijd, weet wat je wilt want scheiden kent alleen maar verliezers...

Ga lekker een weekend of dag weg plannen en laat hem voor de Kids zorgen

Het helpt ook als je geen verwachtingen naar hem hebt over mee draaien in het ritme en meedoen met wat jij doet. Wanneer jij dat loslaat, voelt hij misschien ook meer ruimte om de dingen te doen. Ik heb ook altijd alle nachten alleen gedaan en was degene die wilde dat hij "mee deed" in het ritme. Nu spreken we alleen af wat zijn verwachting is. Als hij verwacht dat hij kan slapen s morgens, dan maak ik de kinderen klaar. We stemmen daarna af of hij voor de jongste zorgt terwijl ik de oudste wegbreng of niet. Door al deze kleine verwachtingen te bespreken en af te stemmen is er bij ons bijna geen wrijving meer. Daardoor is er ook meer ruimte voor liefde, plezier en waardering.

Zomaar een idee, doe het eens een keer op de manier van je man. Laat de baby maar heel even huilen. Ik krijg idee dat je het jezelf heel moeilijk maakt met je gentle parenting eb eraan onderdoor gaat en je man de moed al opgegeven heedt.

Ik was ook wel zo als jij. Mijn man zei doe je ding en cijfer jezelf maar weg als je niet luistert naar mij, maar ik ga hier niet in mee.

Zou zo spoedig mogelijk een baan zoeken, dat is een zeer fijn gevoel om een zelfstandige vrouw te zijn die haar eigen boontjes kan doppen. Dat geeft misschien al wat rust want nu heb je het gevoel dat je klem zit, hoe akelig. Vanuit die andere positie kan je misschien weer proberen stappen te ondernemen, hetzij om te gaan scheiden of en dat is toch het fijnste lijkt mij, om je relatie weer goed te krijgen. Ik moet zeggen dat wij toen onze kinderen heel klein waren ook een dieptepunt gehad hebben door omstandigheden, en nu de rust is weder gekeerd en kinderen goed slapen en de jongste ook op school zit, we verhuisd zijn naar een heerlijke woning, alles weer ten goede is gekeerd. Het was ook mijn streven om dit weer goed te krijgen, ik wilde absoluut niet weg! Het zijn nu misschien moeilijke tijden, ik zou niet opgeven en ervoor vechten in de eerste plaats. Succes en sterkte!

Aanvulling; wellicht is je man meer het type om wat te ondernemen met je kids zodra ze wat groter worden. In dat geval kunnen jullie straks als gezin nog hele mooie tijden beleven.

Je klimt wel in de slachtofferrol. Je hebt samen kinderen gekregen, misschien was het slim geweest om eerst te overleggen hoe jullie het ouderschap voor jullie zagen? Waarschijnlijk had hij dan gelijk gezegd dat hij jouw softe opvoeding niks zal vinden.

Daarnaast, je hebt blijkbaar zelf je baan opgegeven. Je kan best weer een baan zoeken, volgensmij bestaat er zoiets als kinderopvang. Misschien kom je dan uit die negatieve spiraal. Daarnaast kan je man weinig verdragen, zit hij wel lekker in zn vel? Misschien is hij jou ook zat? Als je er samen over praat kom je er waarschijnlijk wel achter en dan is de uiteindelijke oplossing misschien ook makkelijker. Aan je relatie werken (waarom ben je ooit met hem getrouwd?!) of toch met wederzijds goedvinden uit elkaar gaan. Aan dat laatste hebben kinderen meer dan dat jij over 2 jaar ze opeens uit huis trek omdat je een baan hebt gevonden.

Financieel: ik heb in de advocatuur gewerkt en moeders die niet werken en niks hadden kwamen er vaak behoorlijk goed vanaf. De mannen wat minder.

Daarnaast, heeft je kindje geen pijn, laat het een paar nachten wat langer huilen. In mijn omgeving heeft niemand een baby die elk uur komt, behalve de ouders die bang zijn dat baby lief een keertje huilt. Elk uur uit bed gaan helpt namelijk niet mee en zorgt er ook voor dat je in deze negatieve spiraal blijf hangen.

Conclusie: ga praten. Met zwijgen ga je helemaal niks oplossen. Als hij niet wil praten, trek voor mij part een keer de deur achter je dicht en vertrek 2 nachten. Smeekt die vanzelf of je thuiskomt en ziet hij dat een kleuter en baby zwaarder is dan hij dacht.

Nog een kleine opmerking: hier huilt er smorgen ook wel eens een kind als ik ze aan het klaarmaken bent. Mama heeft namelijk maar 2 armen en kinderen krijgen er niks van als ze even huilen. Zolang ze niet net van een tafel afgeduikeld zijn uiteraard.

Er is meer mogelijk dan je denkt. Schrijf je vast in bij je gemeente waar je woont voor een huurwoning. Zoek een baan. Als je alleenstaand bent met een klein salaris krijg je 95% van de opvangkosten vergoed. Je kan ook kindgebondenbudget krijgen. Via weggeefhoeken op facebook kan je van alles vragen wat je nodig hebt meubels, pannen, apparaten, enz. Het zou in het begin wel wennen zijn maar als je zelf maar denkt dat je het kan gaat het je vast lukken.

Ik heb alle maanden alle blogs nog nooit iets gelezen wat klinkt als wederzijdse liefde. In mijn ogen twee opties: 1 is samen in relatietherapie gaan, en allebei individueel om aan persoonlijke zaken te werken. 2 stoppen met smoesjes verzinnen waarom het niet kan en dus gaan.

Maar indien je voor optie 2 kiest, praat wel met je man en vertrek niet zo maar. Dat vind ik de laagst mogelijke streek die je kunt bedenken. Jullie zijn hier ooit samen bewust aan begonnen. Dus fix je dit ook samen, welke uitkomst ook

Financieel niet haalbaar om weg te gaan? Je bent er maanden geleden al voor gewaarschuwd!!

“ Ik ben financieel niet afhankelijk van mijn man, betaal nog net zoveel aan onze kosten als ik voorheen deed (heb mijn eigen zaak verkocht en daar de centjes voor gebruikt).”

Een thuisblijfmoeder die zorgt voor de kids moet gewoon never nooit niet eigen (spaar)geld opofferen. Niet de slimste keuze geweest

Wat een verdrietige situatie. Heb je iemand in je omgeving om in vertrouwen te nemen, en wat praktische zaken en mogelijkheden uit te zoeken? Misschien is er meer mogelijk met toeslagen etc dan je denkt. Twee jaar is echt lang, en dan ben je nog niet zomaar weg: eerst werk vinden, wat sparen, etc. Bovendien, in mijn ervaring, gaat dit type vaders dat babies al niet aankunnen, vaak nog een stuk problematischer worden met peuters. Veel sterkte met alles op een rijtje krijgen.

Aan je tekst te zien heb je meerdere kinderen en veronderstel ik je nog een babytje hebt, je besef komt dan plots wel heel laat ofwel is je man extreem veranderd?

Heb je geen postnatale depressie zonder je beseft van uitgeput te zijn?

Ale wil met geen stenen gooien he maar die plotse afkeer van je relatie moet toch ergens mee te maken hebben?

Ik heb indertijd 22j weggegaan met niks met 3 kinderen en ben er ook geraakt, tot dag van vandaag sta ik er alleen voor hij komt enkel in beeld als hij tijd heefr maar financieel mag hem niks kosten.

Ik heb me daarbij neergelegd ik heb de volledige voogdij na jaren procederen en 1000den euros advocaten lichter, scheiden is lijden en al zeker als ze er hun niet bij neerleggen.

Voor de kinderen is dit ook heel zwaar zeker als 1 partij het zo zuur maakt als je maar kan,

Je moet voor jezelf eens alles op een rijte zetten maar nog 2j bij iemand blijven om af te wachten tot kindje naar school staat is die man nu ook wel gebruiken als financiele ezel,

Er bestaan instanties om ue te helpen aan vervangingsinkomen leeflonen, doppen, je kindje naar de chreche en wel gaan werken.

In leven moet je keuzes maken maar 2j doorbijten voor financiele is 2j kids in spanning laten leven want ze voelen meer aan of je zelf denkt.

Het feit dat je wel he man weg wil doen, maar niet je hond, komt op mij over alsof je de prioriteiten op het moment niet helder ziet....

Sorry, maar ik zou juist nu weg gaan. Heb je enig idee hoe erg je je kinderen en jezelf hier mee beschadigd? Dan maar een appartementje, en de hond weg. Wat heb je liever? Een hond, of een gelukkig leven met je kinderen? Je bent dit je kinderen verplicht! Je kunt het ze niet aan doen nog langer te blijven. Ik vind het gewoon psychische mishandeling.

Als alleenstaande heb je recht op huurtoeslag, zorgtoeslag, kindgebondenbudget (bedrag is komend jaar flink hoog voor alleenstaanden!), kinderopvangtoeslag. Dus je hoeft het echt niet slecht te hebben. Zoek er een baan bij voor eventueel 2 dagen. Er zijn opties zat, stop met excuses verzinnen en zet de stap, alleen jij kan dat!

En heb vertrouwen in dat het goed komt.

Sterkte!!

Heel eerlijk: jullie zijn samen een relatie en aan kinderen begonnen. In plaats van vluchten- waar je niets mee oplost voor de kinderen- zou ik eerst gaan praten bij een psycholoog. Het liefst samen. Maar misschien is het best gezond om eerst zélf eens te gaan praten en nadenken over hoe jullie samen in deze situatie beland zijn. Zeggen dat het ook aan jou ligt en daarna weglopen, zal niets oplossen: dan zul je opnieuw in een dergelijke situatie belanden...

Het zal niet makkelijk zijn. Maar als je vooruit wilt, zul je echt hard moeten werken... Geef jezelf die kans. Sterkte!