Verkeerde man gekozen

Ik besef de laatste tijd steeds meer dat ik de verkeerde man heb gekozen om kinderen mee te maken. Voor kids was hij mn beste vriend, intussen is er meer resentment dan liefde.
Ik ben zeker niet onschuldig in dit verhaal, ik zou best vaker mn mond moeten opentrekke en minder over me heen laten lopen. Las onlangs een quote 'The only people upset about you putting up boundaries are the ones benefitting from you not having any'.

Mijn man is ongeduldig met de kinderen, ze moeten luisteren, stil spelen, alleen spelen, vooral geen troep maken maar wel lief lachen als papa aandacht wil. Ik ben een gentle parent (98% van de tijd), mijn man meer een dictator.
Ik doe al 8 maanden lang alle nachten alleen, en ik heb een drama slaper die elk uur wel wakker is en soms uren niet in slaap te krijgen is. Elk dutje, elke wake up - het is voor mij. Zelfs als ik hoge koortd hen, griep en blijf overgeven sta ik aan de bedzijde van de kids. Mijn man slaapt gewoon verder en doet alsof hij het niet hoort. Of hij gaat wat tv kijken tot de baby weer stil is en slaapt dan verder.
Ik gaf hem al 100 keer aan dat ik kapot ben, maar er komt geen hulp. Ik vroeg hem meermaals de nacht te doen of een deel, maar hij slaat het altijd van zich af.
Toen ik jankend voor zijn neus stond en letterlijk zei dat ik dit niet meer alleen kan, kreeg ik de raad om de baby dan maar gewoon te laten huilen in zijn bedje, de baby moet het zelf maar uitzoeken.
Mijn man kijkt vaak voor werk nog even tv, terwijl ik de kleuter en baby probeer klaar te maken voor school. Als er eentje jankt jeeft die gewoon pech, man blijft gewoon liggen.

Ik ben helaas thuisblijfmoeder, wil graag weer aan het werk maar hebben niet genoeg oppas voor de kinderen, dus het is niet haalbaar. Manlief wil niet minder werken, en zoekt verder ook niet mee naar oplossingen. 'Dat is kut' is het antwoord. Bovendien nam hij onlangs zonder overleg promotie aan, waardoor hij nog minder thuis is en minder flexibel is voor de kids.

Vorige week was hij 4 dagen in buitenland voor een conferentie, en wat heb ik daar van genoten. Ik heb toen gemerkt dat ik het nauwelijks merk als hij er niet is behalve dat ik me niet erger als hij niets doet, want ik zie het niet.

Conclusie?? Ik wil weg. Maar financieel niet haalbaar.
In mn eentje kan ik de hypotheek niet aflossen, en ook geen huis huren, zou dan een appartementje worden en dan zou ik mn hond moeten weg doen. Geen optie dus!
Bovendien wil ik echt niet mn kinderen om de zoveel tijd een aantal dagen missen.
Dus blijf ik maar verder ploeteren. Als de jongste naar school gaat zoek ik weer fulltime baan en ben ik weg bij deze man. Nog 2 jaar volhouden. Zucht.