Soms is het allemaal even te veel..

Lieve mama's en toekomstige mama's,

Soms wordt het hele zwanger worden me te veel. In oktober 2019 namen wij het besluit om onze kinderwens in vervulling te laten gaan. Wonder boven wonder werd ik super snel zwanger en had ik in januari een prachtig postieve test in handen. Het is alleen compleet anders gelopen dan je hoopt, want bij 9 weken stopte het hartje met kloppen en eind februari moest ik een curettage ondergaan. Ontzettend verdrietig geweest, maar mezelf getroost met de gedachte dat ik in ieder geval zwanger kan worden en dat de kans best groot is dat er snel wel weer een nieuwe zwangerschap zou volgen. 

Momenteel zit ik weer op het wachtbankje. Afgelopen zondag een dikke smiley op de clearblue ovulatietest, dus nu vooral weer afwachten. We proberen het nu weer voor de tweede ronde sinds de miskraam. Dat is natuurlijk nog helemaal niet lang, maar oktober is inmiddels wel alweer 8 maanden geleden, dus voor mijn gevoel al een lange tijd..

In mijn omgeving regent het zwangerschapsaankondigingen. Ik gun het iedereen natuurlijk van harte, maar dat gevoel bekruipt me zo: waarom zij wel en wij niet? Het lijkt alsof iedereen er zomaar even voor kiest om een baby te krijgen en het dan ook nog overal lukt. Waarschijnlijk is dat niet zo, maar zo voelt het nu even. Misschien dat het nu door de coronasituatie nog wel erger is, want ik moet verplicht iedere dag thuis werken, waardoor ik meer in mijn gedachten zit dan anders..

Ik weet dat ik niets te klagen heb en dat er echt wel een grote kans is dat ik ook weer opnieuw zwanger mag worden, maar soms zit ik er gewoon even doorheen. De wens is zo groot. 

En als ik er dan aan denk dat het wél weer een keertje gaat lukken, dan ontstaat daar meteen het angstige gevoel dat het weer zo gaat verlopen als de eerste zwangerschap en dat er opnieuw een miskraam komt. Ik hoop dat ik het vertrouwen in mijn lijf terug vind als het zo ver is. 

Zo, ik moest het even van me afschrijven..