En dan...

Ik lig in bed. Zuchtend en steunend. Ik moet weer een zwangerschapstest doen vandaag. Moet?!?..Ja, écht Moet. Zo voelt het vandaag wel. Deze keer viel me het zwaarst tot nu toe…

Halverwege november kwam ik thuis te zitten. Flink overwerkt. Ook had ik er inmiddels een jaar aan trajecten opzitten en merkte ik dat ik het steeds slechter trok. De combinatie tussen werk en de trajecten speelde me parten. De dag dat ik me ziek meldde, had ik ook een echo. Ze konden niet zien waar ik was in het traject. De echo gaf geen aankomende eisprong aan. Toen ze bloed testten, gaven de hormonen dat echter wel aan. Kortom mijn lijf was in de war. Ik heb een onregelmatige cyclus en de ovulatietesten gaven steeds vaker een positief beeld, terwijl het op de echo’s nog niet zover was. Dat maakte me onzeker en voor het ziekenhuis het traject te bewerkelijk.

Hoewel ik niet tegen hormonen kan, was dit nu de enige uitweg. Hormoonpleisters en Utrogestan. Ik kon naar huis en thuis echt tot rust komen. Nieuwe hobby’s opgepakt zoals kleuren voor volwassenen (zó rustgevend en simpel😉) en sporten. Een abonnement bij de sportschool. Lekker dansen en fitnessen. Goed voor m’n hoofd en goed voor m’n lijf. En wonder boven wonder kon ik écht stilzitten. Ik was er helemaal oke mee. Echt even bij en met mezelf zijn.

Toen het tegen de Kerst liep, en ik weer een terugplaatsing had, kon ik dan ook niet anders dan geloven dat het dit keer goed zat. Ik had rust, ik sportte, lette op mijn voeding. Het kon niet beter, toch? Ik sprak mijn vertrouwen uit naar vriendinnen. Ik was er gewoon van óvertuigd!!

Ik deed een test…maar nee! Weer zoals àl die anderen. Ik was er zo verdrietig van. Mijn man ook. Al onze hoop er nu wel op gevestigd. Teleurgesteld en terneergeslagen.

Toen kwam de vraag of we weer door wilden. Dit keer wel. Normaal houden we een maand rust ertussen, maar dit keer was ik toch thuis. Waarom niet? Twee dagen na de testdatum werd ik alweer ongesteld en hop, daar gingen we weer. Heftige week met hormonen slikken, eraf, ongesteld en hormonen weer aan. Maar goed…

Dit traject kon ik me echter niet goed over de vorige teleurstelling heenzetten. Ik had meer tijd nodig om het een plekje te geven. Ik schakelde mijn gevoel uit en heb er niet over gesproken, ook niet met m’n man. We lieten de weken voorbijglijden en ondergingen het. Geen hoop, puur alle handelingen verrichten. Dat was het dan ook.

Nu lig ik in bed. ‘Ga jij maar, het wordt hem toch niet’. ‘Ik test wel alleen.’ Met moeite sleep ik mezelf uit bed. Ik loop naar de badkamer. Enfin het riedeltje kennen jullie wel 😉. Ik leg de stick neer…en je kunt het niet geloven..de tranen rollen nu over m’n wangen. Maar binnen een miliseconde verschijnt er een plus. Ik bel m’n man op. ‘Keer om, kom naar huis. Ik ben in verwachting.’ Hij wil van alles zeggen, maar van de zenuwen en deels nog in ongeloof druk ik hem weg. Ik ga naar beneden en zet een lied op om God te prijzen en te danken voor dit alles.

Ik ben dan nu ook écht zwanger!! Zo ontzettend blij mee en zo dankbaar:D.  

Ps. Ik ben inmiddels al aardig op weg (11 weken). Ik ga lekker verder schrijven. Een volgende blog volgt snel!