Peuterpubertijd, of speelt er meer?

Al tijden lopen we met onze dochter tegen van alles aan. Al tijden heb ik het idee geen grip op haar te hebben en al tijden twijfel ik aan mijn eigen bekwaamheid. Ligt het probleem bij mij, doe ik het verkeer, maak ik het probleem groter dan dat het is, stel ik me aan of is het echt pittig.
We hebben twee dochters, 2jr3md en 9mnd. Mensen zeggen vaak: twee kinderen, dat zal druk zijn thuis. Nee hoor, twee kids is prima te doen, erg lwuk, ware het noet dat dochternr1 een pittige tante is en zij in haar eentje al lastig te handelen is. Dochternr2 is een rustige meid die erg aan haar moeder gehecht is, in de verlatingsfase zit en slachtoffer is van haar terroriserende grote zus.
Samen vormt dit de reden dat ik mijn gezin nu als compleet ervaar, nog een kindje er bij, hoe graag ik het ook zou willen, is geen goed plan aangezien ik het nu al niet onder controle heb. Dochternr2 lijkt met de tijd ook niet makkelijker maar juist ingewikkelder te worden. We zijn haar gebruiksaanwijzing kwijt en weten niet meer wat te doen met haar.

Zodoende heb ik van de week ein-de-lijk, het koste me een stukje trots en ging gepaard met emotie, hulp gezocht. Ik werk met kinderen met een psychiatrische stoornis (adhd, autisme, hechtingsstoornis) en ben vest wel wat gewend, maar mijn twee jarige dochter lijkt nu het zelfde gedrag te vertonen en dat heb ik niet onder controle.
De mail gaat als volgt:

Hulp vragen is een grote stap, zeker als je vanuit je professie als pedagoge geacht wordt om te kunnen gaan met moeilijk gedrag. Na eindelijk eens een goede periode van twee weken zonder benoemenswaardige incidenten achter de rug te hebben zijn we terug gekomen van vakantie en vertoont onze dochter (2 jr) een grote terugval.
Ze is een meisje met een duidelijk karakter, misschien mag je het wel temperamentvol noemen. Het is alles of niets, wit of zwart. Mensen zeggen vaak over haar: duidelijke wil, ze is er eentje met een kop er op, en daar zal je de handen wel vol aan hebben.
Ze laat sinds dat ze een jaar of 1,5 is agressief gedrag zien. Dit uit zich in duwen, slaan en bijten. Haar slachtoffers lijken willekeurig, van haar zusje (9 mnd) (die krijgt veel te verduren, heel zielig, wordt regelmatig met voorwerpen op haar hoofd getimmerd, wordt geslagen en gebeten) tot andere kinderen waarbij leeftijd geen verschil maakt (hoe moeilijk is het voor mij om haar mee te nemen naar plekken met andere kinderen!) haar ouders, tot ook andere volwassenen als opa en oma bijv.
Ze heeft duidelijke situaties waarin ze dit gedrag laat zien, met name als er weinig uitdaging of prikkels zijn, als ze boos is, als ze met mama is,
en reageert beter als we activiteiten ondernemen, ze alleen is, of als mama geheel afwezig is. Maar het gedrag kan zich ook geheel spontaan voor de omgeving als onverwachts voordoen.
Zoals aangegeven nu een grote terug slag, voor mij het moment om toch hulp te gaan zoeken, we zitten met de handen in het haar en overzien het niet meer. Haar gedrag domineert onze dag, en beïnvloed de sfeer in huis negatief. Hierdoor moeten we vaak ingrijpen, haar zus troosten, boos worden, straffen, na meer dan een half jaar dit gedrag is je truckendoos leeg, en je geduld op, zeker als niks effect lijkt te hebben.
Naast dat, is ze een moeilijke eter. Eten met de pot doet ze niet, alles apart gescheiden op haar bordje leggen maakt niet uit. Ze eet enkel brood en 3 soorten beleg, banaan, spinazie, kip en pasta, chocolade, ijs en lekkere koek. Veel dingen heeft ze nog nooit geproefd, maar weigert ze gewoon haar mond voor te openen. Soms eet ze iets wat haar aangeboden wordt, als het haar uit komt, maar dan zijn we ook echt verbaasd en bijna euforisch dat ze iets eet, want op andere momenten eet ze het niet. Eten is bijna dagelijks een strijd, ondanks dat we dit niet willen en weten dat dat niet verder helpt, maar een kind van twee heeft nu eenmaal haar voedingsstoffen nodig en kan niet standaard zonder eten naar bed. En om haar nou tot ze 10 is babymelk aan te blijven bieden...
Ander ongewoon gedrag wat ze vertoont is het leeg schenken van haar drinkbekers als ze niet meer wilt drinken en het tuffen op dingen, bewust speeksel uit haar mond laten vallen om dit op dingen te doen, uit te smeren.
Ook blijft ze gerust 15 minuten om iets vragen als ze iets wilt hebben, in de hoop dat na langere tijd doorvragen het antwoord veranderen zal.
Ze weet inmiddels waarmee ze ons te pakken heeft en dat wij in onmacht staan. Gezellig is het maar weinig in huis. Men zegt wel eens dat ze jaloers is, maar ze liet dit gedrag al zien voordat haar zusje geboren was, en het is geen voorbeeld gedrag wat ze meekrijgt uit onze relatie want de relatie tussen mij en mijn man is bijzonder goed.
Verder is het een leuk en intelligent meisje dat lekker kletst, veel dingen weet, opmerkt en onthoud, goeie humor heeft, van lezen en dieren houd, een buitenmensje is en van gezelligheid houd.
We zouden graag hulp ontvangen om haar beter te kunnen begeleiden, in de hoop dat ze beter in haar vel komt te zitten. Maar waar en bij wie ik moet aankloppen, ik heb geen idee!

Nav heb ik volgende week een kennismakingsgesprek met een kinderpsycholoog.
Nog steeds heb ik de vraag of ik het als te zwaar ervaar terwijl dit eigenlijk heel normaal gedrag is voor peuters, of dat het probleem bij mij als ouder ligt.
We gaan het zien. Misschien herkent iemand dit of heeft er iemand nog tips die we niet gebruikt hebben...