Mijn lieve mama

Hier even een blogje over mijn moeder.

Tja, das niet echt iets voor een zwangerschap/baby site, maar ja het hoort wel bij het leven hè.

Mijn moeder heeft begin november een aortadissectie en hartstilstand gehad, met als gevolg een 8 uur durende open-hart-operatie. En dat voor een gezonde, fitte vrouw van (toen nog) 49. Ze heeft dit alles overleefd, maar de schrik zat er bij ons behoorlijk in. We hadden namelijk onze moeder zomaar ineens kwijt kunnen zijn. En dan te bedenken dat mijn ouders, het weekend voordat het gebeurde, nog dat hele weekend op Ruben hebben gepast!

Er was niets dat ook maar indiceerde dat dit eraan zat te komen.

Het was een hele heftige tijd, met een heel lang herstel voor de boeg.

Ze moest regelmatig naar het ziekenhuis voor controle en revalidatie.

Zo zagen ze ook op een scan tijdens één van de controles dat er iets bij haar aorta zat, vlakbij het hart. Dit is toen verder onderzocht en bleek een vals aneurysma te zijn.

Na heel wat overleg tussen de artsen is besloten haar nogmaals te opereren.

Dit was weer heel erg schrikken. Ze wisten dit namelijk eind maart al en dat was nog geen 5 maanden na de operatie. Ze opereren liever niet binnen een jaar opnieuw, en zeker niet binnen een half jaar. Maar ja, wat moet, moet. Als het je leven red heb je het er wel voor over.

Mijn moeder zou in april nog een scan krijgen om te kijken hoe het ervoor stond. Bij deze scan bleek dat er niets veranderd was en het dus stabiel was, maar nog wel geopereerd zou moeten worden. Nu konden ze het uitstellen en wij konden ons voorbereiden op de tijd die komen zou. Maar ja, wij hadden natuurlijk geen idee hoe het deze keer zou verlopen. De eerste keer was immers heel plotseling geweest en was haar conditie van 10 naar 0 gegaan in een paar uur tijd. Nu was haar conditie nog geen 10, maar ze ging wel vooruit en alles is hoger dan 0 natuurlijk.

Gisteren was het dan zover, mijn moeder zou weer geopereerd worden. Ze moest zondag al in het ziekenhuis zijn en we hadden als gezin samen geluncht om ‘afscheid’ te nemen. We moesten ervan uitgaan dat het een zelfde soort operatie zou worden als de vorige keer en dat het dus ook weer zo’n 8 uur zou duren. In eerste instantie zouden de artsen proberen om het te repareren met materiaal van de hartzak. Als dat niet zou lukken dan zouden ze een ‘kunststof’ omleiding, een nieuwe hartklep en nog meer dingen moeten doen. Ik weet het niet precies allemaal, maar best veel werk dus.

Om 9 uur zouden de artsen beginnen met de operatie.

Om 1 uur gaat mijn telefoon, het is mijn vader. ‘Nou ze zijn al klaar’, zegt hij. Dat was natuurlijk het mooiste nieuws dat ik maar kon horen. Het was allemaal heel voorspoedig gegaan. Het was met materiaal van de hartzak gelukt. En ze hadden haar lichaam niet hoeven koelen, wat ze de vorige keer wel moesten (dan wordt je lichaam tot 20graden afgekoeld, zodat je organen niet op volle toeren functioneren en ze dus langer kunnen opereren). Ze lag wel aan een hart-longmachine net als de vorige keer, maar dat was nu maar 3,5 uur geweest!!

’s Avonds zijn we naar haar toe geweest. En behalve dat ze nog wat suf was van de narcose zag ze er erg goed uit. De vorige keer ben ik me echt wild geschrokken. Je hebt natuurlijk geen idee van wat je moet verwachten. Ze zag er toen heel erg slecht uit en ze zat toen ook nog aan alle infusen, beademing en een tube in haar mond/keel, etc. Nu had ze alleen nogal wat infusen, maar verder kon ze alweer praten. Ze dommelde wel steeds weg, maar dat was logisch.

Vanmorgen ben ik ook weer geweest. Toen waren alle infusen er zelfs al uit, lag ze op de Medium Care ipv de Intensive Care, was ze erg helder en zat lekker vla te eten! Geweldig!

Ook had ze alweer een normale huidskleur. En toen we (mijn zusjes, Ruben en ik) er waren kwam de arts om te vertellen dat de drain en nog een ander slangetje er ook uit zouden mogen!

Het is echt zo anders dan de vorige keer. Nu krijgen we alleen maar goed nieuws en gaat het gewoon heel erg goed met mijn moeder.

De vorige keer kreeg ze complicatie na complicatie en is ze zelfs nog twee keer terug geweest naar de OK. Daar wordt je echt niet vrolijk van. Uiteindelijk heeft ze toen ruim 3 weken in het ziekenhuis gelegen. Zoals het er nu uitziet zou ze waarschijnlijk volgende week al naar huis kunnen. Natuurlijk heeft ze dan nog een lange weg van herstel te gaan. Maar omdat er nu niet zo’n vreselijk gat geslagen is in haar conditie zal ze veel sneller weer de oude zijn.

Het enige wat nu nog loopt, wat wel spannend is, is het onderzoek waarom mijn moeder dit ineens had. De artsen vermoeden dat het één of ander syndroom is wat ook erfelijk is. Als dat inderdaad het geval is dan moeten wij ook allemaal onderzocht worden. Dus we zitten nog even in de medische molen, maar met mijn moeder gaat het in ieder geval de goede kant op.

En daar zijn we heel erg dankbaar voor en blij om!!