Wat een dag!

Van zondag op maandag nacht had ik heel erg last van pijnlijke menstruatie-achtige krampen in mijn buik die uitstraalde naar mijn bovenbenen en onderrug. Ook had ik continue harde buiken, wat ik overigens de dagen ervoor ook al vaker had gehad dan normaal. De halve nacht heb ik wakker gelegen …

Maandag gewoon alles gedaan wat ik gepland had, maar ik vroeg me toch wel af of het normaal was. En had ik weer regelmatig last van harde buiken, ook voelde ik de kleine minder dan normaal. Nou kan dit natuurlijk heel normaal zijn of ik was gewoon een beetje te druk geweest. Van maandag op dinsdag sliep ik wel goed. Het bleef alleen wel een beetje door mijn hoofd gaan dat ik er melding van moest maken bij de vk. Op aanraden van een BB-er toch maar even gebeld.

Ik gebeld en uitgelegd wat er was gebeurd en wat ik had gevoeld en wat ik nu voelde. De assistent zei dat ik meteen maar even langs moest komen. Nou dat had ik niet zo verwacht eigenlijk en toen ik dacht nog als ik maar niet doorgestuurd hoef te worden naar het ziekenhuis, want ik had een rustig dagje gepland. Ik er dus meteen heen, daar aangekomen werd mn bloeddruk gemeten, die was perfect, gelukkig. Na even wachten kon ik naar binnen. Aan de vk uitgelegd wat ik zoal had gevoeld, etc. etc. Ze vond dat het wel een beetje op voorweeën leek. En omdat ik mn kleintje minder voelde wilde ze liever geen risico’s nemen, dus stuurde ze me door naar het ziekenhuis voor een CTG! Ja hoor, daar ging mn rustige dagje!

Ik maar mn moeder gebeld, of ze mee kon, want mn man zat op z’n werk en die kon er nooit op tijd zijn. Mn moeder haar hele schema omgegooid (mn ouders gaan volgende week voor een maand op vakantie en die hadden dus nog een heleboel te regelen). Ze zou me wel op komen halen, dan hoefde ik zelf niet te rijden. Dat was fijn.

Om 2 uur moest ik in het ziekenhuis zijn. Op de afdeling aangekomen, werd eerst weer mn bloeddruk gemeten. Die was nog hetzelfde als bij de vk, dus ik was lekker ontspannen zei de assistent. Ook werd ik gewogen, ik meteen gezegd dat dat een beetje een vertekend beeld zou geven omdat ik nu pas iets over het gewicht van voor de zwangerschap zat door al het spugen en afvallen van de eerste weken. Dat maakte niet uit zei ze, dus het werd gewoon genoteerd.

Toen moest ik door naar het volgend loket voor de scan. Mocht eerst nog even plaatsnemen in de wachtruimte. Na 10 minuutjes mocht ik komen, en ondertussen ging mn moeder gezellig mee. De assistent vertelde er wel bij dat het met 28 weken vaak moeilijk was om de hartslag te vinden en vast te houden, omdat ze dan nog alle kanten op kunnen draaien. Dus dat ik er rekening mee moest houden dat de CTG misschien niet zou lukken. Nou, het was inderdaad lastig te vinden en vast te houden. De kleine had er volgens mij geen zin in. Was ineens ook weer springlevend, ik kreeg de ene na de andere schop. Dit was op zich wel een hele geruststelling! Eindelijk had de assistent dan de hartslag goed te pakken en kon ze de doptone vastleggen. Toen kreeg ik er ook eentje om de baarmoederactiviteit te meten, op eventuele weeënactiviteit. Zo moest ik dus een half uur liggen.

Op een gegeven moment begint dat apparaat te piepen, komt de assistent weer binnen om uit te leggen dat er een fabrieksfout in het ding zit en dat ie soms gewoon gaat piepen!!?? Ik moest dan gewoon elke keer als het begon te piepen op een knopje drukken en dan hield het op. Zo gezegd, zo gedaan. Ondertussen was de baby ook lekker bezig en was de hele tijd aan het proberen om onder dat ding vandaan te komen. De assistent moest wel 4 keer terug komen om opnieuw de hartslag van de baby te vinden. Was op zich best grappig. Tekenen van leven te over!

De activiteit in de baarmoeder was oke. Aan het eind had ik een paar uitschieters die lichte harde buiken indiceerde, zo voelde ik ze ook, dus dat was prima.

Na de scan mocht ik nog even wachten op de gynaecoloog/verloskundige (weet niet wat het was). Weer was het maar een wachttijd van een paar minuutjes, dus dat viel me alles mee. Ze legde uit dat alles er goed uitzag en dat ze nog even een echo wilde maken om te kijken naar de hoeveelheid vruchtwater. Als ik namelijk weinig vruchtwater zou hebben zou dat de vele harde buiken verklaren. Ik heb toen maar meteen gevraagd of ze ook naar de ligging van de placenta wilde kijken, daar krijg ik met 32 weken nog wel een echo voor, maar als ze toch bezig zijn….

Ik mocht gaan liggen, gel op mn buik, lekker koud…brrr…en kijken maar. Nou er zat meer dan genoeg vruchtwater, mn kleintje heeft een leuk prive zwembad! De kleine lag er ook superschattig bij. Het had de handjes in knuistjes en over het gezichtje heen geslagen. Alsof het wilde zeggen: “Ga weg, ik wil rust, ik wil jullie niet meer zien.” Was echt zo lief! Daar heeft ze dan ook een leuk fotootje van uitgeprint. Onze zoveelste foto van de kleine al, hihi.

Mijn placenta ligt inderdaad aan de voorkant zoals ik al dacht, waardoor ik de kleine soms minder voel dus. Ook kon ze zeggen dat zoals het er nu uitzag, de placenta al een heel eind naar boven zat en dat het wel heel gek moest gaan als ie over 4 weken nog helemaal voor de uitgang zou zitten. Hooguit dat het er 1 of 2 cm voor zou zitten. Maar dan zouden ze het in de gaten houden en zou ik misschien vaginaal in het ziekenhuis moeten bevallen. Nou, alles beter dan een keizersnee, dus ik ben allang blij. Natuurlijk beval ik het liefste thuis. Maar de kans is ook wel heel erg groot dat dat allemaal gaat lukken.

Waarom ik nu zoveel harde buiken heb is niet echt te achterhalen, waarschijnlijk ben ik gewoon nog te druk, ook al denk ik van niet. Toch maar wat beter naar mn lichaam luisteren en genoeg rust nemen. Met de kleine gaat het in ieder geval erg goed, dat is nog steeds een lekkere druktemaker, ook al voel ik er niet altijd zoveel van. Ook al was het best een spannende en uiteindelijk drukke dag, ik ben in ieder geval weer helemaal gerustgesteld.