Huize Zeldenrust

Hèhè...

aangezien het laptoppie waarop ik mijn woordjes tik het langzaam begint te begeven (jaja, zó vlijtig ben ik, haha!), zit ik nu tóch ietwat nerveus in mijn bedje. Net deed het beeldscherm weer raar; het contactje in het scharnier is behoorlijk versleten.

Maar op zulke berichten zul je dit blogje niet aangeklikt hebben. Natuurlijk wil je graag weten hoe het hier gaat! En wat dat betreft ben ik je graag van dienst.

Zoals de titel al doet vermoeden, is het hier zelden rustig. De laatste tijd echter is het nog drukker als normaal. Nu zitten we al 2 maanden in onze verbouwing, en hebben we - gelukkig maar- het ergste gehad, maar zelfs nu het slooptwerk voorbij is, de muren staan en afgewerkt zijn, en de vloertegels liggen, zijn we nog lang niet klaar. Hopelijk zwaaien we Wil, onze aannemer, eind mei definitief uit. Momenteel heeft hij even rust, omdat er niet veel meer gedaan kan worden; het wachten is op de keuken... Dus voorlopig keert -hopelijk- een beetje rust terug.

De meisjes doorstaan het allemaal met bravoure. Natuurlijk is er nog de nodige paniek als er geboord moet worden, maar buiten die incidentele schrik zijn ze helemaal gewend aan ons "extra gezinslid". Want érgens is Wil dat wel. Hij wenst ons nagenoeg iedere doordeweekse ochtend klokslag 8 uur goedemorgen, zet zijn radio aan, en gaat fluitend en zingend aan het werk.

Wat een verademing is deze man na het fiasco vlak vóór en na Mirte's bevalling! Alles voert hij tot in de puntjes uit, of weet precies de goede mensen (elektricien, loodgieter, timmerman) aan te trekken voor de weinige dingen die hij níét zelf kan. Bij hem is niets onmogelijk. Zoals een ander al in het gastenboek op zijn website schreef; "Waar een weg is, is een Wil". En zo is het ook: bij hem is niets onmogelijk, en hij is ook niet te beroerd om je iets uit te leggen, eens gewoon een praatje met je te maken, samen met mij  in de stromende met zijn bus Mirte van de speelzaal op te halen, of wat dan ook. Ik ben bang dat als alles af is, ik deze man echt ga missen! Maar goed, daar staat wél tegenover dat ik dan (bijna) nooit meer met de hand hoef af te wassen, en in zijn geheel een gloednieuwe ruimte mét spikgloedjehagelnieuwe keuken heb! Én niet meer tegen die walgelijke oude keuken uit het jaar tabak in onze open woonkamer aan hoef te kijken... ;-)

Maar genoeg reclame; nu je al zó ver bent gekomen, zal ik je nog even vertellen hoe het met onze wijffies gaat. Onze grote is een echte boef. Dat wist je waarschijnlijk al, maar sinds kort weet ze hoe ze haar slaapkamerdeur (waarvan we de klink al omhoog hadden gezet) open moet maken, om aansluitend tijdens haar eigenlijke middagdutje stiekem op Papa's en Mama's kamer te gaan spelen... Enerzijds leuk, andererzijds bergt het ook de nodige risico's. Bij deze zijn de bussen haarlak en -mousse, potjes en tubes crème, paracetamol, rennies en de Pil van en uit Mama's nachtkastje verhuisd naar "hogere regionen"... Dan maar ieder ochtend even op mijn tenen voor de kledingkast gaan staan, liever dan een meisje van een jaar of drie met een overdosis oestrogeen... Vanochtend vroeg stond ze óók weer stiekem aan onze slaapkamerdeur!

Verder is ze een typische "bijna-kleuter": er zijn niet genoeg rollen behang om haar achter te plakken... Oftewel: een klein eigenwijs, druk stukkie vreten... Maar ondanks het vermoeiende blijven we dol op haar. Ze is en blijft een wonder op twee beentjes. Vooral als ik terugdenk aan de tijd vóór ik van haar zwanger raakte; we hadden er eigenlijk geen hoop meer op...

En dan "nummer twee": onze muis. Mocht je het vergeten zijn; sinds bijna twee maanden heeft ze een helmpje, dat ze 23 uur per dag moet dragen om de afplatting van haar hoofdje te corrigeren. Gaat gelukkig prima. Ze is er helemaal aan gewend, en érgens is zo'n "valhelm" wel handig... Vooral nu ze sinds (zeer) kort haar beentjes onder zich in probeert te duwen, in een poging tot kruipen! Vandaag trof ik haar voor het eerst op handjes en knietjes aan in bedje, toen ik haar wilde halen voor haar "lunch". Volgens mij was ze zélf nog helemaal onder de indruk van haar prestatie!

Ik moet nog steeds erom lachen hoe ze boos kan worden als ze in haar luier gepoept heeft; daar moet ze altijd luidkeels "melding" van maken. Gelukkig is ze verder een heel tevreden en vrolijke meid. De fase dat ze "ontdekt" dat Papa en Mama ook wel eens de kamer uit zijn, is gelukkig voorbij; ik mocht niet eens naar toilet!

Beide wijffies zijn echt lieve zussen, al moet ik Mirte ook wel eens op haar donder geven omdat ze in haar drukte Lotte omver dreigt te rennen, plat te drukken of anderszins te "mishandelen". Laatst schrok ik me wild toen ik zag hoe ze Lotte's hoofdje met twee handjes vastpakte, om haar met haar koppie op de grond te drukken! Op zulke momenten kost het me -logisch- moeite rustig te blijven. Gelukkig had Lotte er minder moeite mee; na de eerste schrik keek ze haar grote zus stralend aan, om vervolgens in luid gelach en gekir uit te barsten! Haar helmpje steekt schijnbaar zó ver over, dat dát de grond raakt in plaats van haar gezicht... Sjonge, wat is het toch een handig ding *proestlach*!

Mirte is zó dol op haar kleine zusje, dat ze vaak genoeg voor haar "spreekt" als ik haar naar bed wil brengen ("Nee Mama, Lotte wil niet naar bed, Lotte wil spélen!"), of als ze ligt te huilen ("Stil maar Lotte, niet huilen"). Irritanterwijs doet ze haar echter óók vaak na...dan praat ze niet meer normaal, maar maakt alleen nog maar "babygeluiden". Maar het mag de pret niet drukken.

Beide dames houden me dus wel op dreef, zoals je leest. Ik zou me ook níét meer kunnen voorstellen, weer te gaan werken. (Sowieso heb ik door mijn vele uitzendbaantjes ongewild de stempel "jobhopper" gekregen, dus wie wil mij nou nog voor vast aannemen?). Ik heb mijn handen vol aan huishouden, kinderen, echtgenoot (af en toe temmen, voeren en de rest ken je wel...;-D), en incidentele fotoklusjes. Al heb ik nú alweer wat leuk speelgoed op het oog, waardoor mijn fotohobby misschien wel eens een lucratieve(re) bijverdienste zou kunnen gaan worden...hmmmm.... Als de keuken af is, heb ik er hopelijk weer wat meer tijd voor, want dan kan ik aan de PC werken in dezelfde kamer als waar de kids dan spelen!

Bij deze feliciteer ik je van harte dat je het tot hier hebt volgehouden... En nou mag je je ogen weer wat rust gunnen! Dat ga ík nu dus zeker doen, welterusten!