9 weken

Het is een tijdje stil geweest in "huize Weltevree", bij deze een update van onze kant. Kan ik ook meteen even mijn frustraties van me afschrijven, hihi...

Lotte doet het goed. Vandaag zijn we voor de tweede keer op het CB geweest; ze weegt goed 5,1 kg en is 56cm lang.  Ze lacht af en toe al bewust, maakt zelfs geluidjes, en gisteren zag ik een eerste poging tot omrollen van buik naar rug! Allemaal mooi. Ook heeft ze haar eerste prikjes gehad, het arme wicht... Ze heeft heel even oorverdovend gekrijst, om dan écht letterlijk "erin te blijven". Als ze heel erg overstuur is, knijpt ze zó erg met haar stembandjes, dat er geen geluid meer uitkomt, en ze enkel een vreselijke grimas trekt, en een rood koppie krijgt...

Helaas is het niet de eerste keer dat we dat hebben meegemaakt. Tot voor kort liepen we hier nog echt op ons tandvlees. De fameuze "twee R's" (rust en regelmaat) zaten er nog niet goed in, waardoor ze erg ontevreden, overprikkeld, huilerig en vermoeid was. Dan kan ze (zo vroeg) doorslapen al zéker vergeten...

Doordat ze de afgelopen week veel teruggaf en heel akelig hoestte, is de wijkverpleegkundige langs geweest, en kwam met het boekje "Regelmaat brengt Rust" van Ria Blom op de proppen. Misschien kennen jullie het. Eigenlijk komt het erop neer dat je een strakke regelmaat en voorspelbaarheid in de dagelijkse omgang met je baby toepast, waardoor het kind niet overprikkeld raakt, en weet waar het aan toe is.

Ik ben het niet met álle beschreven zaken eens, maar het strakke ritme heeft bij ons wonderen gewerkt. Tot voor kort liet ik Lotte gewoon de hele dag in de kamer in de box slapen, met als resultaat een huilende uk die 's avonds in haar bedje niet in kon slapen. Nu ik haar enkel nog oppak om te verschonen, aansluitend een flesje te geven, wat met haar te kroelen en te speken, om haar bij het eerste teken van moeheid wakker in haar bedje te leggen, huilt ze nog maar af en toe, en zelden zonder goede reden! Het begint zelfs erop te lijken dat we richting het doorslapen gaan; ze meldt zich óf pas tegen een uur of 5-6, óf pas als wij nét opgestaan zijn (uurtje of 7), óf ik moet haar wakker gaan maken! Ook lacht ze sindsdien af en toe echt bewust terug, en maakt ze geluidjes (aggoe, ehhbuh)! Ik ben echt trots op onze kleine grote meid...

Helaas heeft papa af en toe nog wat moeite met haar. Zo ook vanavond. Eerst werd hij frustie omdat ze op het verschoonkussen pieste (had ze vannacht óók al gedaan), en toen ze toen ook nog eens haar halve flesje over zijn schouder uitspuugde, was de maat vol. Hij werd kwaad, legde haar neer ("ik ben het zat, zorg jij maar voor haar!", en liep weg om woedend zijn sleutels door de kamer te smijten en nog wat agressieve, onbezonnen dingen uit te halen...

Toen hij wat gekalmeerd was, heb ik hem erop aangesproken. Dat ik me zorgen maak als hij zo is; dat ik bang ben dat hij vroeg of laat in zo'n vlaag mij of de kinderen pijn doet. Hij bezweert me steeds dat dat nooit zal gebeuren, maar ik blijf argwanend... Hier in huis is al eens een keer een ruit gesneuveld doordat hij (te) hard met een deur smeet, wie garandeert me dat het niet ooit een keer uit de hand loopt?

Ook heeft hij (weer) gezegd dat het hem moeite kost om van Lotte evenveel als van Mirte te houden... Iets dat mij ontzettend pijn doet. Natuurlijk begrijp ik dat "de nieuwigheid" er bij een tweede bevalling en kind vanaf is, en dat onze eerste bevalling een behoorlijke impact heeft gehad (heel even leek het erop dat ik het niet zou overleven), maar het is júíst nu zó vreselijk belangrijk om liefdevol en geduldig met Lotte te zijn... NU leggen we de basis voor haar verdere ontwikkeling!

Gelukkig begrijpt hij mijn zorgen, en zit hij er zelf óók erg mee. Voor mij een teken dat hij wel dégelijk van haar houdt...maar het zélf nog niet doorheeft...