Bezoek gyn

Ik ben nog een beetje van slag; moet het nog laten bezinken, want het was me de controle wel. Zó denk je dat je (mogelijk) zwangerschapsdiabetes hebt, en zó sta je opeens een heel stuk dichterbij het verwelkomen van onze tweede spruit...

Gisteren heb ik dus een tweede keer die glucosetest moeten doen, omdat de eerste keer gewoonweg niet klopte. Aangezien ik dit keer echter tot bij de gyn op de uitslag heb moeten wachten, was ik nogal nerveus. Maar daarover later meer, eerst de groeiecho.

Onze dame blijkt aardig gegroeid. Echter was er dit keer naast het grote buikje een lichtpuntje dat het geheel nét wat hoopvoller maakte: haar hoofdje is ook wat groter dan het gemiddelde. Al met al lijkt het erop dat ze gewoon een grote meid is, nu al! Maar goed, een echo is óók maar een inschatting...

Bij de gyn kwam dan de "knaller"; niet alleen was bij de laatste test mijn glucose prima, met andere woorden, ik heb géén zwangerschapsdiabetes, doordat ons dametje toch bovengemiddeld groot is, is een natuurlijke, spontane bevalling een onnodig risico voor mij. Normaal gesproken zou een inleiding weinig toegevoegde waarde hebben, maar met mijn fluxus van de vorige keer in het achterhoofd, en het gegeven dat een groot kind óók verhindert dat de baarmoeder goed samentrekt, is een inleiding in mijn geval het beste...

Natuurlijk mag ik erover nadenken, en móét het niet, maar ergens heb ik mijn keuze al gemaakt. Het is beter voor haar en beter voor mij... Zoals het nu uitziet, wordt ze met 38 weken (dus over 4 weken) gehaald... Ik heb het er al met manlief over gehad, en ergens vinden we het fijn dat we een stuk "zekerheid" hebben. Dus geen zorgen over midden in de nacht met gebroken vliezen naar het ziekenhuis racen of andere onzin.

Natuurlijk moet mijn lijf ook meewerken; als het niet wil, gaat het hele verhaal natuurlijk niet door. En hetzelfde geldt voor onze "grote kleine". Maar eerlijk gezegd denk ik dat dat wel goed zit: mijn buik ziet er sowieso al uit alsof ik elk moment kan bevallen, ik heb genoeg "last" van vanallerhande "laatste-loodjes-kwaaltjes", en onze meid is af en toe zó druk en doet me soms zó'n pijn, dat het lijkt alsof ze er liefst nú al uit wil...

Een beetje verrassend kwam het nieuws wel, maar hoe meer het nu "bezinkt", hoe gerustgestelder en positiever ik ertegenover sta. Ik heb een inleiding immers al eens meegemaakt...

Voorlopig weten alleen mijn ouders (mijn moeder was bij me) en mijn man het, en dat willen we voorlopig ook zo houden. De rest van de familie (en dan vooral mijn schoonmoeder) hoeven het nog niet te weten. Het kan sowieso nog alle kanten op...