Geschrokken van Opa

Dit weekend is Mirte bij opa en oma (ouders van mijn man) blijven logeren. Al met al niet verkeerd. Ze heeft het naar haar zin gehad, en dat ze daar verwend wordt, vergeleken met thuis, is oké, mits het binnen de perken blijft.

Oma is een stuk "rustiger" en nuchterder geworden, vergeleken met de tijd dat Mirte nog een baby'tje was. Vooral sinds de geboorte van haar nichtje Tess afgelopen januari merk ik dat ik Oma als het nodig is Mirte al wat vaker kan toevertrouwen. 

Opa vind ik echter een andere zaak, hij baart me best wel zorgen. Zoals jullie weten, heeft hij ADHD, en kan behoorlijk dwars en lastig zijn. Zo vindt het bijvoorbeeld onnodig dat Mirte "alsjeblieft" en "dankjewel" zegt, iets dat wíj haar bijvoorbeeld wél hebben aangeleerd. Oma gaat gewoon in onze opvoedstijl mee, maar Opa "ondermijnt" als het ware de "spelregels". Ze krijgt vanalles in haar mondje gestopt (chips, brie, vlaai, chocola etc. en dat in niet geringe hoeveelheden en bijna tot overgeven aan toe) en wordt als ze dwars of stout is (en geloof me, dat kan ze héél erg zijn) óf niet gestraft c.q. terecht gewezen, óf juist met het nodige "geweld'. En juist dat laatste is vanmiddag gebeurd...

Oma heeft als regel dat als wij er bij zijn, wij ook verantwoordelijk voor Mirte zijn. Dus als ze stout is, wijzen wij haar ook terecht. Prima, graag zelfs! Mirte vond het na haar logeerpartijtje als zichzelf respecterende peuter dan ook nodig grondig haar grenzen te verkennen, in de uitvoering variërend van gillen, schreeuwen en druk doen, tot eten van tafel pakken, en dat op de de grond gooien, evenals bekers drinken. Als Mirte zoiets doet, c.q. luisteren wil, is het bij ons heel simpel: óf je doet wat je gezegd wordt (bijv. beker terugzetten of van spullen afblijven)en alles is weer goed, óf je gaat in de hoek afkoelen tot papa of mama met je komen praten. Ben je dan rustig, dan bied je je excuses aan, en mag je weer fijn gaan spelen.

Opa kan dit dus niet. Als Mirte in de hoek (scheldend en schreeuwend) staat af te koelen, pakt hij een stoel en gaat er doodleuk bijzitten met haar knuffelkonijntje, en gaat tegen het konijntje vertellen wat Mirte voor een aanstelster is. Óf hij gaat doodleuk meegillen, om te laten horen dat hij het nog véél harder kan! Zeg je er dan iets van, luistert hij weliswaar (na een paar seconden "stoer doen"), maar is hij beledigd.

Helaas bleef het dit keer niet bij dit soort "escapades"; toen Mirte voor de derde keer een stukje brie "eiste" (KAAS HEBBUH!"), dat op tafel lag, en uit woede het hele stuk pakte en op de grond gooide, veerde hij op, greep haar bij de arm, en sleurde haar door de kamer naar buiten. Je kunt je voorstellen dat ik er direct achteraan "vloog". Eenmaal bij de buitendeur, hield hij -inmiddels buiten- de deur voor mijn neus dicht! Ik kon enkel van achter het raam toezien hoe hij haar hardhandig op de grond zette. Weliswaar duurde dat alles niet lang, maar ;ang genoeg om mij panisch te krijgen. Ik heb gegild dat hij de deur NU open moest maken. Dat deed hij gelukkig ook, maar ik merkte direct dat Mirte door het hele gebeuren erg was geschrokken. Ze klampte zich aan me vast alsof haar leven ervan afhing, en liet me ook niet meer los.

Twee minuten later was ze weliswaar weer hartstikke lief, deed ze ook tegen Opa alsof er niks gebeurd was, maar míj zet zulk gedrag aan het denken. Ik WIL dit gedrag niet, en tolereer het ook niet. Je kan haar op een andere manier aan het verstand peuteren dat ze zich moet gedragen, als wij als ouders het al niet zelf kunnen doen. Vroeg of laat wordt misschien bang van Opa. En zelfs als dát niet gebeurt, krijg je er rare toestanden van binnen de familie. Het zal altijd "de olifant in de kamer" zijn...

Er is niet over gepraat, tenminste, niet waar ik bij was. Ik heb nog even Mirte buiten staan knuffelen en troosten. Misschien is er in de tussentijd wel iets over gezegd, ik hoop het tenminste. Maar dit soort gebeurtenissen zorgen bij mij voor "minder zin" om Mirte bij Opa en Oma te laten logeren of ook maar een middag te laten spelen. Wie zegt me dat het niet nog iets ergers gebeurt als ik er niet bij ben? Mijn vertrouwen in Opa ('s zelfbeheersing) daalt hier behoorlijk door... En zijn ADHD is voor mij géén excuus!

Ik heb bij thuiskomst even met mijn moeder gebeld, om er met iemand over te kunnen praten, en zij zegt dat ik er zelf mee "om moet gaan". Daar heeft ze wel gelijk in. Niemand kan me hierin helpen, en zal voor mezelf uit moeten maken wát, en óf ik er iets mee doe.

Gelukkig gaat ze er voorlopig niet meer heen...geen reden toe. En als het nóg een keer gebeurt, zal ik ook zeker zeggen wat ik nu denk. Sneu voor Oma, want die gun ik het van harte, maar als Opa zich niet kan gedragen, gaat ze er gewoonweg NIET meer heen! En excuses/smoezen als "hij kan er toch niks aan doen vanwege zijn ADHD" en "je overdrijft/bent onredelijk" accepteer ik zéér zeker niet! Mirte is ONZE dochter, en WIJ beslissen hoe ze opgevoed wordt! En dit soort agressie c.q. geweld heeft géén plaats in onze manier van opvoeden!

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------

UPDATE

Ik heb net nog een (voor mij dan) heel emotioneel gesprek met mijn man gehad, en hij ziet het allemaal niet zo erg. Hij vindt mijn reactie nogal overdreven, temeer omdat Mirte er schijnbaar makkelijk overheen is gekomen. Ook is hij niet anders van Opa gewend. Wat dat betreft heeft hij echter ook al eens anders over zijn jeugd gepraat... en zijn zus ook... Zo weet ik dat hij een tijdje bij zijn tante heeft "gelogeerd", toen het thuis te erg was... Maar meer wil ik er niet over kwijt. Vooral omdat hij tegenwoordig van mening is dat zijn vader niet erger was/is dat bijv. de mijne, of iedere andere "doorsnee" vader!

Wél begrijpt hij mijn bezorgdheid. Immers, als het nú al met een zulke agressie gaat, wie verzekert me dat het straks niet nóg erger uit de hand loopt als wij er niet bij zijn? Ook vindt hij dat Opa niet had mogen ingrijpen. Immers, WIJ waren er, en WIJ, als ouders, horen ons kind op zo'n moment terecht te wijzen. Die kans heeft hij ons niet gegeven. Opa heeft dat ook direct erna van Oma te horen gekregen. Maar de wind van voren heeft hij helaas niet gehad...

Het bizarst vond ik nog, dat Opa toen ik nog even buiten stond om Mirte te kalmeren, achter het raam kwam staan en zei dat we naar binnen moesten komen omdat anders de kat naar buiten zou glippen! Dan weet je ook meteen waar zijn prioriteiten liggen denk ik dan...hmpf.

Wat Mirte's opvoeding betreft vindt mijn man mijn aanpak "soft": in de hoek ipv  een flink standje en (de dreiging van) billenkoek. Ik denk dat dat vooral komt omdat hij niet direct resultaat ziet, maar dat wél verwacht. Zelf beschouw ik Mirte's gedrag als typisch voor haar leeftijd/ontwikkelingsfase, en geloof ik dat mijn aanpak wél werkt, alleen niet direct. Misschien ook niet na tien keer, maar vroeg of laat valt het kwartje wel... Ook behoudt ze zo het vertrouwen in ons, en haar grootouders, in plaats dat straks "op haar tenen gaat lopen" uit angst dat papa/mama/opa/oma ontploft als ze zich eens een keertje laat gaan...