Ziekenhuis

We hadden ons voorgenomen vandaag nergens heen te gaan, gewoon lekker rustig in onze pyjama met een onverzorgde kop te luieren. Maar zoals wel vaker: life is what happens when you're busy making other plans. Wisten wij veel dat we pakweg een uurtje later in de wachtkamer van het ziekenhuis zouden zitten...

Na het ontbijt (gebakken eitje op brood, lekker gezellig met z'n drietjes aan tafel, alles prima) was Mirte nog even lekker aan het spelen. Toen betrapte ik haar erop dat ze in de blokkenwagen ging zitten. Niks mis mee, gebeurt wel vaker, ook haar poppenwagen is regelmatig haar privé-vervoersmiddel. Toen ze zelf al zittend aan de wieltjes begon te draaien om vooruit te komen, greep Pat de kans aan om met haar door de kamer te gaan rijden. Ook hier geen bezwaar. Tot ze íéts te hard een bocht om gingen...

BONK! Ik kon het vanaf mijn plek nét niet zien, maar blijkbaar is ze voorover uit de (lage) blokkenwagen gevallen, met haar hoofdje op de grond. Natuurlijk was Pat er direct bij, pakte haar op en troostte haar - ze huilde maar heel zachtjes-. Toen dacht ik nog dat het meeviel. Helaas werd een paar seconden later duidelijk dat dat dus níét zo was. Eerst een klein beetje ontbijt terug, en toen haar hele maaginhoud! Paniek! Meteen de huisartsenpost gebeld.

Om een lang verhaal kort te maken, Mirte is flink gevallen, maar het lijkt erop dat ze geen hersenschudding heeft. Haar nekje is niet stijf, er zit geen bloed achter haar trommelvliezen of haar neusje. Gelukkig maar. Pat maakt zichzelf nu (geheel onterecht vind ik, want het had ook zó kunnen gebeuren) verwijten, en ik heb jankend van de schrik in de wachtkamer gezeten. Al snel bleek echter dat het wel meevalt, want al in het ziekenhuis was ze weer druk aan het sjezen, en behoorlijk eigenwijs.

Nu ligt ze in bed, en is het erg stil. Maar volgens mij meer van de schrik en de vermoeidheid dan dat er iets mis is. Voorlopig moeten we haar nog even in de gaten houden, maar dat komt wel goed...