Knuffels en kotsjes...
Ocharme...
tegen elf uur gisteravond heeft Mirte haar hele avondeten teruggegeven in bed. Alles, maar dan ook echt álles (kind inclusief) zat onder de spaghetti! Brrr, ik ruik het goedje nu nóg, alsof het zich in mijn neusslijmvlies gebrand heeft. Leve de wasmachine!
Omdat ze maar door bleef gaan, en veel slijm opgaf, hebben we voor de zekerheid de dokter gebeld. Ze was zo vreselijk overstuur (terwijl ze tussen de kotsbuien wél lief aan het lachen was)! We moesten het maar in de gaten houden...Intussen voelt ze zich alweer stukken beter, het moest er blijkbaar gewoon uit...
Ze is er wél een stuk aanhankelijker door. Normaal wil ze nooit bij mij op schoot, nu kruipt ze opeens tegen me aan! Maar goed, er is ook opeens veel gaande hier. Met het lekkere weer zijn we vaak buiten in de tuin, lopen "oefenen" (ze loopt BIJNA vrij, aan één vinger), en papa en opa hebben de afgelopen weken bijna elke zaterdag aan de zolder gewerkt. Ze kan goed tegen het lawaai van zaag en boor, maar zodra de boor in de (beton)vloer gaat, raakt ze in paniek. Dan gaat er een schok door haar lijfje, moet ik haar oppakken, en drukt ze zich heel dicht tegen me aan. Hoe erg die momenten ook voor haar zijn, ergens geniet ik er ook van, omdat die aanhankelijkheid zo schaars is bij onze wildebras...
Het gaat opeens zó snel, dacht ik vorige week nog dat ze voorlopig nog niet aan lopen toe was, volgens mij gaat het beginnen! Ook babbelt ze veel meer, ontwikkelt haar eigen woordjes, en reageert sowieso veel meer op ons... Een échte peuter!
reacties (0)