Mirte is de laatste tijd een moeilijk kindje. Een echt driftkikkertje. Pat en ik snappen er niks van. Van lief naar kreng in 0,3 seconden. Echt! Zó speelt ze lief, piept en brabbelt er lustig op los, en voor je er erg in hebt, zit ze te krijsen (echt oorverdovend) en met haar armpjes om zich heen te slaan.
Nu weten we heus wel dat ze een eigenwijze tante is, en ze o.a. de betekenis van het woordje "nee" heel goed begrijpt (maar gewoon niet luistert). Ze maakt ook intussen heel duidelijk wat ze wil (armpjes omhoog is bijvoorbeeld "papa/mama pak me eens op"). En als het niet naar haar zin is, komt de fameuze pruillip en begint ze al te snikken.
Maar dit is anders. Ik wil haar graag wat meer laten spelen, dus blijft ze wat langer op na de middag en voor het avondeten. Dan is ze best lief, banjert door de woonkamer, brabbelt en soms geeft ze me speelgoed aan.
Maar ze huilt soms echt oorverdovend hard, mept om zich heen, weet niet wat ze wil. Oppakken? Zitten? Getroost worden? Met rust gelaten worden? Geen idee. Het kost ons in ieder geval moeite met haar om te gaan op zo'n moment. Soms, overdag, ben ik het zat; ik kijk haar strak aan, pak haar op en "parkeer"" haar in haar bedje om af te koelen. Ik vertel haar dan ook waarom ik dat doe.
Het valt me ook op dat ze opeens slechter slaapt. Niet miserabel, maar minder en lichter dan we van haar gewend. zijn. Dan ligt ze 's avonds nog in haar bedje te piepen en zingen, of je hoor midden in de nacht heel even een huiltje.
Ik begin echt te twijfelen. Doen we nou iets verkeerd, dat ze zo is? Of is het een fase waar we gewoon door moeten?
Dat ze meer naar haar papa trekt, daar heb ik me al bij neergelegd. Meiden...Maar dat driftige, boze gedrag, het huilen en slecht slapen, dat bezorgt me onrust.
reacties (0)