Ocharme...

Mirte heeft (weer) luieruitslag... Natuurlijk zijn we dat wel gewend, maar dit keer is het erder dan anders. Gisteren en vanmorgen leek ze er niet zo'n last van te hebben, maar toen ze net een beetje zielig de de box begon te huilen, wist ik genoeg.

Ik zag al dat de luier op het punt stond door te lekken, maar toen ik een blik op haar billetjes wierp, schrok ik toch een beetje. Het arme kind! Echt grote, beschadigde plekken, waar de zalf niet op houdt. Voorzichtig schoongemaakt (héél voorzichtig, want bij iedere veeg piepte ze al) extra drooggedept met wat tissue, en zinkzalf erop. We hebben er van de Duitse drogist, blijkbaar met extra veel zink, en die hiep vorige keren ook prima, dus dan die maar erop ipv Bepanthen. Voorzichtig de luier aan, en in bed - het was sowieso tijd voor haar middagdutje.

Ik was al gewaarschuwd dat dit kon gebeuren nu ze aan het fruit en de fijne granen zit, maar had stiekem gehoopt dat die beker aan haar voorbij zou gaan. Helaas... Maar goed, hier moeten we maar door.

Gisteren heeft ze haar peettante (zus van Patrick) weer gezien. Het was alweer een tijdje terug, we hebben allebei een drukke agenda, dus het laatste bezoekje lag al wat verder terug. Hoog tijd dus! Ik was toch best ontroerd om te zien hoe leuk ze op haar oom reageert. Die heeft zelf drie kids uit een eerdere relatie, maar die zijn al wat ouder. Hij heeft echt iets met kinderen als je het mij vraagt. Dat is een talent dat je niet zomaar leert omdat je er al drie hebt grootgebracht denk ik. Bij hem wordt Mirte helemaal rustig, bekijkt hem gefascineerd van top tot teen, en is zó vreselijk lief! Bijna om jaloers van te worden... Maar ik vind het best. Ze heeft zoveel drukke mensen om zich heen, dan is oom J. echt een rustpunt.