Gaat niet goed?

Vanochtend belde ik met mijn vader, die me vertelde dat mama bij mijn kleine neefje in het ziekenhuis is. Er zou iets mis zijn met zijn bloed.

Ofschoon ik hem nog niet heb mogen leren kennen, schrik ik hier natuurlijk van. Hopelijk valt het allemaal mee, maar het is zeker dat hij en zijn mama hierdoor wél drie dagen langer in het ziekenhuis moeten blijven.

Of het er iets toe doet, weet ik niet, maar Pap vertelde dat de kleine na het drinken helemaal niet was aangekomen, ofschoon hij toch lang aan mama's borst had gelegen?

Iets knapte in mij, en ik heb Pap van mijn gemengde gevoelens verteld. Dat ik wel tante ben, maar me eigenlijk meer een vreemde voel, en dat niet alleen sinds de geboorte, ook al vantevoren. Het deed pijn, maar wat Pap daarop zei, was waar: mijn broer is erg stug, en ik ben wat opener, en misschien houdt hij me daardoor meer op afstand.

Het doet een beetje pijn, maar ik begrijp het wel. Op het moment moet ik nog tegen de tranen vechten, maar ik leg me erbij neer. Het is nu eenmaal zo. Tuurlijk had ik graag een hechte band met mijn broer, zijn vrouw, en mijn kleine neefje, maar als het niet zo mag zijn, dan moet ik dat accepteren.

Tijd wat andere, leuke dingen met Mirte te gaan doen. Ondanks de regen maar even de stad in bijvoorbeeld...