Tante geworden!

Gisterochtend was het dan zover, mijn schoonzus is bevallen van haar zoontje. Al met al een "normale" bevalling, daags ervoor om 2 uur 's ochtends braken de vliezen, en daarom ligt ze nog in het ziekenhuis... Kan gebeuren.

Tuurlijk ben ik blij voor mijn broer en zijn vrouw, maar tegelijkertijd bekruipt me ook een beetje een vervelend gevoel. Vooral omdat er een groot cultuurverschil zit tussen haar eigen afkomst (ze komt uit Witrusland) en de onze. Vantevoren al, toen ze nog zwanger was, waren er duidelijke verschillen. Tot december bijvoorbeeld heb ik niet geweten dat ze zwanger was. Het schijnt bij hen normaal te zijn helemaal niet over de baby te praten als die nog niet geboren is. Veel Nederlandse vrouwen (en ikzelf ook) zijn juist hartstikke trots, en willen het liefst hun dikke buik delen met iedereen die hem maar zien wil, of wil horen over hoe trots en blij we zijn dat er een kleintje in aantocht is.

Dat "stilzwijgen" heeft tot een aantal rare situaties geleid, waarbij ik mezelf achteraf héél erg lullig heb gevoeld. Bijvoorbeeld toen ze meeging naar een babybeurs toen ik hoogzwanger was. Mijn moeder was meer met háár bezig dan met mij. En dat terwijl IK juist op het idee was gekomen om naar die beurs te gaan... Zij liepen met zijn tweetjes al tien meter verderop, terwijl ik nog in mijn uppie bij een kraampje stond.

Maar ook heeft schoonzus zo haar opvattingen over hoe de kleine opgevoed gaat worden. In eerste instantie wilde ze direct na de geboorte bij de kleine op de kamer gaan slapen. Ja leuk idee denk ik dan meteen, maar wat vindt Papa ervan? Die ligt namelijk moederziel alleen in hun grote bed!

"Gelukkig" is daar een oplossing voor gevonden, Oma is uit Witrusland overgekomen, voor 3 maanden... Laat ze nou niet bij al te beste gezondheid zijn, en intussen ook al naar het ziekenhuis zijn geweest met ernstige hartritmestoornissen. Iets wat al vlak voor haar vertrek uit Witrusland opspeelde. Maar ze wilde de reis niet uitstellen... Zij zal niet alleen bij de kleine op de kamer slapen, ze is ook bij de bevalling aanwezig geweest. Terwijl ze er stellig van overtuigd is dat de Nederlandse gezondheidszorg erg slecht is! Zo kreeg ik al tijdens mijn zwangerschap te horen dat ze gechoqueerd was, omdat ik "zo weinig" door de verloskundige gezien werd! Bij hen wordt je minimaal 1x per week gecontroleerd vanaf het begin van de zwangerschap, en word je als moeder ook helemaal doorgelicht door allerlei specialisten (geen verloskundige dus, want die is "te min") . En thuis bevallen? Dat is ab-so-luut "not done"...

De eerste 24 uur na de bevalling werd papa al op subtiele wijze naar huis bevolen, zodat hij kon "uitrusten"... Zelf is ze door haar hartproblemen en de lange reis geen stuiver waard, maar dat laat ze gemakshalve even buiten beschouwing. Ik maak me zorgen, want stel dat zíj nou wat krijgt? De kraamverzorgster kan toch echt niet voor een moeder met kind, én een zieke oma zorgen?

Zelf heb ik Mirte's neefje nog niet gezien. Ik zou maandag, liefst dinsdag maar even aanwippen in het ziekenhuis... Ik weet precies wat er dan gebeurt, als het überhaupt gaat met Mirte. Ik mag héél even de kleine van een afstandje bekijken, voordat ik vriendelijk en subtiel de kamer uitgebonjourd word. Leuk... Ik had sowieso altijd al het gevoel dat ik als zus van manlief niet welkom ben. Ze doet wel vriendelijk, maar blijft erg koel en afstandelijk. Ze heeft haar eigen clubje van Russische en Witrussische vriendinnen, die allemaal hun kinderen op de "Russische" manier opvoeden: geen vast voedsel tot 6 jaar, liefst enkel borstvoeding, en pap aangemaakt met water, geen dutjes overdag, maar de hele dag in de box en ernaast staan bij iedere kik die de kleine geeft, of er nou echt wat aan de hand is of niet.

Mijn broer is Mirte's peetoom, iets waaraan ik veel waarde hecht. Hij is ook - nog voordat ik überhaupt zwanger was- als voogd in onzer beide testamenten opgenomen. Ik vind het heel normaal dat de je broer of zus als eerste overweegt als peetoom of -tante, en dat die ook betrokken is bij het dagelijkse doen rondom de kleine. Dat het iemand is waar de kleine naar kan opzien, zoals tegen papa en mama, iemand waarvan hij/zij weet dat 'ie altijd bij oom of tante kan aankloppen, al is het maar om te spelen.

Bij hen ligt dat blijkbaar anders. De peter/meter wordt gekozen aan hand van het geslacht van het kind (bij ons neefje wordt het dus een man....), en deze is verantwoordelijk voor de geestelijke/spirituele opvoeding van het kind. Dat betekent dat hij/zij met de kleine naar de Orthodoxe kerk gaat. Een rol voor mij, als enige zus van de kersverse papa, is er niet weggelegd, ik tel niet mee.Was al bij hun huwelijk zo, en nu dus ook...

Ergens doet het me pijn, ik voel me niet welkom in mijn eigen familie. Want Opa en Oma zijn intussen natuurlijk al sinds ze op de afdeling ligt bij de kleine geweest, en ZIJ zijn degenen waarvan ik de meeste dingen moet horen. Papa heeft één keer gebeld sinds de geboorte, om de details (lengte, gewicht e.d.) door te geven, en te vertellen dat we voorlopig dus niet hoeven te komen. Ik had ze graag ergens mee geholpen, ze hoeven het maar te zeggen en ik spring. Ik hoef ook niet te tuttelen met de kleine (weet uit eigen ervaring hoe vervelend je dat als moeder vindt), maar geeft me op zijn minst het gevoel dat ik méétel! Op deze manier hebt ik niet het idee dat ik tante geworden ben. Er is een kindje geboren, that's it, en toevallig is het de zoon van mijn broer... Maar tante? Ja, genealogisch, in de stamboom...zucht.

Ik denk erover als kraamkado een luiertaart te maken, maar twijfel of dat überhaupt wel gewaardeerd wordt. Kleertjes hebben ze zat, en sowieso wordt er moeilijk gedaan over alles wat ze kado krijgen. Mijn schoonzus heeft zo haar eigen ideeën, en reageert altijd heel koel, op het botte af... Ik zie dan ook best wel op tegen het kraambezoek. Ik wíl wel, maar ergens ben ik er ook bang voor...