Hallo allemaal!

Hèhè, het heeft eventjes geduurd, maar daar ben ik weer!

Gisteren ben ik uit het ziekenhuis gekomen, deze dame heeft het spannend gemaakt (en dan bedoel ik mamma, want Mirte -zo heet ze dus- doet het vanaf het begin al formidabel!)...

Vrijdagochtend 23 januari 10:00 uur ben ik ingeleid met gel (Prostin). Deed in eerste instantie weinig, na een poosje had ik pas 1cm ontsluiting... grrrr. Totdat ik na de tweede gel (14:00 uur) behoorlijke rugweeën begon te krijgen, én 4cm ontsluiting. Dat hield ik niet uit, ik brulde de halve toko bij elkaar, en na overleg met de gynaecoloog besloot de arts-assistent dat ik een ruggeprik zou krijgen. Pfffff, wat een opluchting, ik trok het nl. helemaal niet meer, en door die prik kon ik eindelijk op krachten komen.

Tegen 23:30 uur dan zaten de persweeën er goed in, konden ze de vliezen breken (met een mesje, stevige vliezen!) en moesten ze de ruggeprik een stukje terugdraaien zodat ik goed kon persen. Dat heeft dik een uur geduurd! Zaterdag 24 januari 00:05 uur lag er plotsklaps een klein paars trolletje op mijn buik. Alleen heeft mama dat niet helemaal 100% meebeleefd...

De artsen deden direct na de bevalling héél erg nerveus, er werd wat gefluisterd, en paniekerig werd er wat heen en weer gerend. In de tussentijd werd Mirte gemeten, gewogen en de standaard testjes onderworpen (aldus papa). Er werd constant op mijn buik geduwd, en ieder keer kwam er een flinke guts bloed, en werden de onderleggers met een bezorgd gezicht op de weegschaal gelegd...

Uiteindelijk bleek ik 3 liter bloed verloren te zijn, en hebben ze in allerijl plasma bijgezet om ervoor te zorgen dat ik niet "vertrok"... Het enige dat ik weet is dat ik vreselijk moe en slaperig was, het koud had, en dorstig.... Papa Patrick is zich rot geschrokken en zag zichzelf blijkbaar al als weduwnaar, iets wat volgens de doktoren best had kunnen gebeuren, ware het niet voor het snelle optreden van arts-assistent en gyn!

De nacht heb ik redelijk doorstaan. Voor de zekerheid hebben ze Mirte bij mij in bed gelegd, en werd ik continu gecontroleerd op bloeddruk (véél te laag), pols, temperatuur en hemoglobine (ijzer). Intussen waren er al 3 zakken bloed besteld, en kreeg ik nog allerlei medicijnen om ervoor te zorgen dat ik niet verder achteruit ging.

De volgende morgen hebben ze me naar de kraamafdeling gereden, iets wat ik me wel herinner, maar vaag. Ik kon boeh noch bah zeggen, me nauwelijks bewegen en ook verder was ik niet echt super aanspreekbaar, maar in de veronderstelling dat dat hartstikke normaal was! Ik had per slot van rekening een kind op de wereld gezet in 14 uur tijd, en had een lekkere scheur met 4 hechtingen!

Ik dacht echt dat ik nu een dagje kon uitrusten, en de dag erop naar huis mocht. Niet dus... Na 3 zakken bloed bleek ik nog steeds niet genoeg opgeknapt, kon niet opstaan, en was grauw... Mijn Hb was nog steeds veel te laag. Ik kreeg naast de medi's nóg 3 zakken bijgezet!

Uiteindelijk ben ik dus nu redelijk opgeknapt, maar kan nog steeds erg weinig. Ik mág ook (van dokter, kraamzorg en manlief) weinig! De ernst van de situatie dringt nog niet echt tot me door, pas langzaam besef ik door de gesprekken met doktoren en verpleegkundigen dat ik de helft van mijn bloed kwijt ben, en een volledig herstel maanden gaat duren...

Ik wilde borstvoeding gaan geven, maar door het bloedverlies, de transfusies en de stress is dat van de baan. We hebben het nog geprobeerd, maar het was écht beter voor zowel mij als Mirte dat we op een flesje over zijn gegaan. Ze wilde sowieso ook zelf niet echt drinken, en rolde haar tongetje steeds omhoog...

Gelukkig blaakt Mirte van gezondheid, en is ze zowel voor pappa als voor mij een giga-dosis geluk en energie. Ze is (nog?) zó lekker makkelijk sinds ze aan de flesvoeding is...

Net, nu ik bovenstaand geschreven heb, is de vk langsgeweest en heeft me nog een keer vermanend toegesproken: rust, rust en nog eens rust! Ik krijg verlengde kraamzorg, en ook daarna zal ik nog alle hulp die ik krijgen kan hard nodig hebben...

Lieve meiden, dank jullie wel dat jullie zó met me meeleven, ik geloof dat ik zo'n beetje de laatste in het rijtje ben geweest met bevallen rond 10-15 januari... Nu op naar de volgende ronde: een gelukkig leventje met man en kind!