Wie zorgt

Jaren geleden werd ik verliefd op het werken in de zorg. Ik mocht een deel uit maken van iemand zijn of haar leven. En dat deel was goed genoeg, klein of groot. Het zat hem in een traan, ontspanning of lach.

Door de jaren heen kwamen daar protocollen en richtlijnen bij kijken. Regels waaraan moet worden voldaan. En werd de individualiteit steeds een beetje minder.

Het lijkt op massa productie. Iets krijgt een label, we passen richtlijnen toe, wij bepalen of iets goed genoeg is. Sterker nog;
het moet perfect.
We krijgen er geld voor.

We zijn tegenwoordig bang om fouten te maken. Want elke fout moet worden verantwoord, word bezegeld met een straf. Zonder dat wij daar eigenlijk op onze eigen individuele manier onze leer uit kunnen halen.

Leren doen we, gevolgd door nieuwe beperkingen, regels en richtlijnen.
Én vooral minder tijd. .......... ***

De menselijkheid verdwijnt. Er word eerst een dossier of zorgplan gelezen. Want labels vertellen wat jij bent. Richtlijnen vertellen wat wij moeten doen om jou zo goed mogelijk te laten functioneren (ja, wat is goed genoeg?)
En om het nog mooier te maken stellen wij doelen voor je op want het moet nóg mooier en nóg beter.

***Eigenlijk ben je het nodig
Thuis komend van dagbesteding
Aanschuiven aan een tafel met een kopje thee
Met een luisterend oor die je laat uitrazen. Laat vertellen op jouw manier
Je vervolgens verteld dat het wel goed komt, met een knipoog.
Gevolgd door jouw brede glimlach; 'wat ben je ook een lieverdje!'
Alleen ze hebben nu bedacht dat daar geen tijd voor is. Van de prestatie gerichtheid, de druk overdag. Ga je over op je pictobord
Die jou verteld dat je na je werk gelijk moet douchen. Daarna je kleding in de was moet doen. O en shit, vandaag is het wasdag.
Protest daar houden we het niet van, want dit word er van je verwacht***

Voor dat kopje thee is geen tijd.
Er is niemand die de tijd voor jou even stil zet
Dit is waar het leven om draait, ook het 'normale' leven. Druk, presteren, doorgaan. Trein.
Jij moet zo normaal mogelijk.

Wil je niet?
Je moet.
Doe je niet wat er verwacht word?
Daar staan sancties op. Vrijheidsbeperkende maatregelen. Nieuwe doelen met beperkingen. En als dat niet werkt; dan drukken we er een pilletje in.
Niet beseffend dat jij misschien vandaag geen puf hebt om de was te doen. Of dat je gewoon finaal over je grens gaat. Je tot je uiterste gedreven word.

Hoezo wij staan naast de klant
Hoezo wij zijn klantgericht

***Je stevig vast pakken En heen en weer wiegen mag niet meer.
Lichamelijk contact afgezworen
Jij kan wat gaan denken óf voelen
Misschien ik wel
Dus beter doen we het maar niet.
Dat jouw spasmes daardoor afzwakten
De stierlijke spanning-schrik in jou ogen plaats maakte voor dichtzakkende ogen van rust
Daar kijken we niet naar
Protocollen, geen vervanging; sorry***

Je troosten mag alleen nog maar met woorden. Want ook metoo# is een populair item geworden in de zorg. Hoe triest ook....
Als jij verdrietig bent mag ik geen arm om je heen slaan.
Als ik verdrietig ben heb ik een moeder die ik kan bellen. Een partner die ik kan knuffelen en anders vind ik troost op een andere manier.
Jij kan dat niet.
Hoeveel kom jij dan als individu wel niet tekort. En wat zou ik voelen als mijn verdriet niet gestild kan worden. Omdat die persoon die voor mij op dat moment belangrijk is, mij dat gevoel van geborgenheid niet meer mag geven.

We werken met dienst-lijsten over het algemeen krijgt iedere klant 10 minuten van mijn tijd. Er mag dus ook niéts fout gaan.
Eten doen we in sommige gevallen nog samen. Ik zit uiteindelijk met een broodje aan tafel, mee-eten mag namelijk niet meer. Geld is van/voor de klant. Alleen gooien we na de maaltijd de rest allemaal weg; omdat HACCP.
Juist.
*Geld van de klant, die uiteindelijk niets te zeggen heeft over de zorg die hij-zij geleverd krijgt.
*Wat geven wij onze klanten mee? Eten wat teveel is gooi je weg. Terwijl ik vroeger werd opgevoed (niet alleen gevoed) met de gedachte dat je hier zoveel meer mee kunt. Kliekjes-dag bijvoorbeeld.

Maar ik, als voelende begeleider
Ik sta niet recht tegenover, niet boven jou
Ik sta naast je
Als het nodig is pak je mijn hand maar vast
Ik leid je, begeleid je, stuur je.
Ik vang je op als je valt, bij mij mag dat namelijk.
Vroeger is mij geleerd dat dát de les des levens is.
Ik geef je een setje in richtingen, de rest mag je doen op eigen kracht. Ik moedig je aan...
Bij mij mag je leren, ik daag je uit.
Ik help je je grenzen ontdekken even als die van mij.
Ik luister, voel aan en stel vragen als ik het niet weet

Bij mij ben je geen label
Geen stempel
Voor mij ben je geen inkomsten bron
Voor mij ben je namelijk mens.

Eigenlijk zorgt dat ervoor dat 'de zorg'. Het beroep waar ik om liefdevolle redenen voor gekozen heb eigenlijk het moeilijkste beroep ooit is geworden.

Want ik mag niet meer doen wat mijn hart mij ingeeft. Moet worstelen met intuïtie, die soms van de daken schreeuwt.

En dat maakt mij als hulpverlener eigenlijk net zo alleen als jou, als klant.